Μέσα στον κύκλο των χαμένων τετραετιών, οι νεοέλληνες υπέστησαν ποικίλες μορφές εγκλωβισμών. Προπομπός όλων, υπήρξε ο μετεμφυλιακός εγκλωβισμός της κοινωνίας στον πολιτικό διχασμό. Προσφάτως, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Σαμαράς, διατύπωσε ότι: «το δεξιός και το αριστερός, δεν είναι ούτε αρετή ούτε κουσούρι αλλά πολιτική ταυτότητα». Παλιότερα, δεν θα τολμούσε να πει το ίδιο καθώς η παράταξή του θα τον αντιμετώπιζε από «αιρετικό» έως «κρυπτοκομμουνιστή»! Από την άλλη πλευρά, οι πάλαι ποτέ υπέρμαχοι του σοσιαλισμού, εγκλωβισμένοι στην εμμονή της εξόδου της χώρας από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ (το ίδιο συνδικάτο), σήμερα, τα χρησιμοποιούν αμφότερα ως ασπίδες των εθνικών και οικονομικών μας συμφερόντων. Παράλληλα, μέχρι να απεγκλωβιστούν από αντιαναπτυξιακές αγκυλώσεις, ξεκίνησαν αργά και εσπευσμένα τα μεγάλα έργα, υποχρεώνοντας το λαό να πληρώσει πολύ υψηλότερο κόστος... Τραγελαφικός υπήρξε ο οικονομικός εγκλωβισμός πολλών νεοελλήνων - λόγω αφέλειας ή απληστίας – στη δίνη του χρηματιστηρίου. Ήταν το νεοελληνικό «όνειρο» ενός λαϊκού καπιταλισμού που θα μοίραζε χρήματα σε όλους τους κατεργάρηδες «επενδυτές».
Κατεστημένο αποτελεί πλέον ο εγκλωβισμός της χώρας από τα ακινητοποιημένα τρακτέρ των αγροτικών κινητοποιήσεων. Έτσι, αφού εκτεθήκαμε στην Κομισιόν, ξεπέσαμε στο κατάντημα της επί των μπλόκων παρέμβασης του πρωθυπουργού της Βουλγαρίας για να ανοίξουν τα σύνορα! Επιπρόσθετα, πάγιο δεδομένο έχει γίνει και ο εγκλωβισμός του κέντρου της πρωτεύουσας, από απεργούς διαδηλωτές αλλά και κουκουλοφόρους στο όνομα της προστασίας του πανεπιστημιακού ασύλου. Η παρακμή που εκπέμφθηκε από τις καταλήψεις, τους βανδαλισμούς, και τους αποκλεισμούς των μπλόκων, μείωσε σταδιακά περαιτέρω την αξιοπιστία της χώρας. Ακόμα περισσότερο όμως, μειώθηκε η εμπιστοσύνη των πολιτών στο ίδιο το κράτος.
Η πολιτική ζωή, βρίσκεται μονίμως εγκλωβισμένη στο περιβόητο πολιτικό κόστος και περιχαρακώνεται από υποσχεσιολογίες, υπεκφυγές, προχειρότητες, αναβολές και συμψηφισμούς αναπαράγοντας τον ανατολίτικο ωχαδελφισμό μας. Τα αιτήματα των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, δεν εξετάζονται αντικειμενικά, αξιολογώντας ανάγκες, αποδόσεις και αντοχές. Αυτό το οποίο συμβαίνει, είναι να ικανοποιούνται τα τελεσίγραφα των συντεχνιών που ασκούν ασφυκτική πίεση στην εκάστοτε κυβέρνηση, δίδοντας το άλλοθι για κινητοποιήσεις ακραίας μορφής σε οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα θεωρεί ότι αδικείται. Έτσι, παρά το (στραβό) κλίμα της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, ο μέσος νεοέλληνας συνεχίζει να απαιτεί, και μεταλλάσσεται κατά το δοκούν, από άκρατο καπιταλιστή σε επαναστάτη-μαρξιστή...
Η ψηφοθηρία, εγκλωβίζει την αντιπολίτευση στην αποδοχή των αιτημάτων οποιασδήποτε επαγγελματικής ομάδας. Εξάλλου, ο κάθε κατεργάρης, έμαθε εδώ και χρόνια να απαιτεί - εδώ και τώρα - όλα (τα λεφτά) για όλα (τα κιλά), έχοντας ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσει να ευημερεί! Όσο για τον περιβόητο κοινωνικό αυτοματισμό, αυτός έχει πλέον διάσταση... καθαρά ατομική. Αρχίζει δηλαδή να ενεργοποιείται μόνον όταν κάποιος θίγεται προσωπικά. Η συλλογική πρόληψη, έχει πλέον απαξιωθεί. Υπάρχουν μόνον προβλέψεις για τον καιρό, το ΠΡΟΠΟ, το στοίχημα αλλά και για την εκλογική δύναμη των κομμάτων, εν μέσω δημοσκοπήσεων περί (α)καταλληλότητας των ηγετών. Τραγελαφικό αποτέλεσμα, είναι η αυτο-επιβεβαίωση του «μέσου» ανευθυνοϋπεύθυνου νεοέλληνα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εμφανίζεται ως σύγχρονος Επιμηθέας (προφήτης... μετά το γεγονός), με το «εγώ σας τα έλεγα, εσείς δεν με ακούγατε»!
Όσο επιτακτικότερη γίνεται η ανάγκη να απεγκλωβιστούμε από τα χρονίζοντα προβλήματα χωρίς να υπολογίζεται το πολιτικό κόστος, τόσο οι κρατικοδίαιτοι λαϊκιστές των κομμάτων εξουσίας αντιστέκονται σθεναρά για να αυτοσυντηρηθούν. Στην τηλεοπτική μας δημοκρατία, οι ατέρμονες συζητήσεις για τα αυτονόητα, ανακυκλώνουν το νεοελληνικό παράδοξο. Είμαστε έτσι αναγκασμένοι να ελπίζουμε στο ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Αρκεί ο καθένας από τη θέση του, να μην φράσσει τις διεξόδους με το δικό του νεοελληνικό τρόπο, εγκλωβίζοντας τους υπόλοιπους...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
