Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν διαπιστώνουμε ότι τα τελευταία είκοσι (20) τουλάχιστον χρόνια και χρονικά την ίδια πάντοτε περίοδο, να βγαίνει ο αγροτικός κόσμος της χώρας στους δρόμους, κλείνοντας δυναμικά με τον όγκο των τρακτέρ τους αυτούς, σε κομβικά σημεία, κόπτοντας έτσι την Ελλάδα σε πολλά κομμάτια, διακόπτοντας με τον τρόπο αυτό, δυναμικά την προσπέλαση προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Θα θυμίσω στους νεοτέρους ότι το 1988 η Ελλάδα κόπηκε στα δύο, για τα περίφημα ούρα του Βούλγαρου ποδοσφαιριστή της ΑΕΛ Τσίγκωφ, που βρέθηκε ντοπαρισμένος και ένεκα τούτου η ομάδα κινδύνευε να χάσει το πρωτάθλημα Ελλάδος, το οποίο τελικά κατέκτησε, αφού έγινε νομοθετική ρύθμιση περί ντοπαρίσματος.
Το ερώτημα το δικό μου, αλλά και κάθε Έλληνα είναι, τι θετικό έχει προκύψει όλα αυτά τα χρόνια, που γίνονται αυτές οι κινητοποιήσεις και αναστατώνουν τη χώρα;
Και γιατί θα πρέπει κάθε χρόνο ή καμιά φορά και δύο φορές, να έχουμε αυτές τις ίδιες κινητοποιήσεις, που συνήθως καταλήγουν σε ένα ανατολικό παζάρι, δίδεται κάποια προσωρινή οικονομική ανακούφιση και μετά οι αγρότες μας, λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τα <μπλόκα> τραβούν για την καθιερωμένη πλέον φιέστα προβολής του αγροτικού μας προβλήματος.
Τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν σήμερα οι αγρότες μας, δεν είναι τωρινά αλλά είναι απόρροια κακών επιλογών περασμένων δεκαετιών, που έχουν να κάνουν με το κόστος παραγωγής και την έλλειψη έργων υποδομής και ιδιαίτερα δε, σε αρδευτικά όπως με τη δημιουργία αρκετών φραγμάτων, αναγκαίων και ικανών, να τροφοδοτούν τους υδάτινους ορίζοντες και να αρδεύουν οι αγρότες τα χωράφια τους. Οι Ισπανοί π.χ. έχουν αναλογικά πολύ λιγότερα τρακτέρ από εμάς και όλος ο γεωργικός εξοπλισμός είναι στα χέρια των υγιών συνεταιρισμών ή σε ομάδες αγροτών και όχι στα χέρια μεμονωμένων αγροτών, με μικρό μάλιστα κλήρο όπως συμβαίνει στη χώρα μας. Στη Θεσσαλία όπως είναι γνωστόν έχουμε εξαντλήσει ήδη όλα τα στρατηγικά μας αποθέματα των υπογείων υδάτων και ο υδάτινος ορίζοντας βρίσκεται στα 450 μέτρα και όμως περιμένουμε ακόμα τη δεύτερη εκτροπή του Αχελώου (πρώτη είναι ο Μέγδοβας) να μας δίδει 600 εκατ. κυβικά μέτρα νερού το χρόνο και αφήνουμε, πολλαπλάσια ποσότητα νερού του Πηνειού ποταμού να χύνεται αδικαιολόγητα στη θάλασσα, αντί να διοχετεύεται σε ταμιευτήρες και λιμνοδεξαμενές, για τις αρδευτικές ανάγκες των αγροτών. Διαφορετικά ο θεσσαλικός κάμπος είναι ζήτημα χρόνου να ερημοποιηθεί.
Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια οι αγρότες μας, συνήθισαν να στηρίζονται σε επιδοτήσεις των προϊόντων τους και στις ποικίλες ενισχύσεις, οι οποίες απ’ ό,τι φαίνεται το 2013 τελειώνουν και δεν πρόκειται να συνεχισθούν με το σημερινό καθεστώς. Έφθασε πλέον ο κόμπος στο χτένι και είναι εθνική ανάγκη να κρατηθεί με κάθε θυσία ο αγροτικός κόσμος στην ύπαιθρο, θα πρέπει χωρίς καμία άλλη χρονοτριβή και καθυστέρηση, να γίνουν όλες εκείνες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις, που δεν έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια, αν θέλουμε εκμεταλλευόμενοι τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα διαθέτουμε όπως πρωιμότητα, ποιότητα, ώστε οι αγρότες μας να γίνουν περισσότερο παραγωγικοί και ακόμα περισσότερο ανταγωνιστικοί, για να μπορέσουν να αντέξουν τη σκληρή πραγματικότητα, της παγκοσμιοποίησης. Πιστεύω ότι οι προϋποθέσεις υπάρχουν, αρκεί η πολιτεία να τους στηρίξει και πάνω απ’ όλα να τους βοηθήσει θεσμικά, να προχωρήσει σε αναδασμούς, στη δημιουργία λιμνοδεξαμενών και φραγμάτων καθώς επίσης και σε αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών.
Εν κατακλείδι φίλοι αγρότες μας, κανένας μας δεν μπορεί με τόση ευκολία να απομονώνει τη χώρα μας, από το εξωτερικό, να την εκθέτει διεθνώς, να τη θέτει σε κατάσταση πολιορκίας, αλλά σε αυτήν την όντως εξόχως δύσκολη θέση, που βρίσκεται, να σκεφθούμε όλοι οι Έλληνες όχι τι κάνει η Πατρίδα μας για εμάς, αλλά τι κάνουμε εμείς γι’ αυτήν. Διαφορετικά εμείς οι ίδιοι όχι τη βουλιάζουμε αλλά συνειδητά πλέον την καταστρέφουμε. Αυτή δυστυχώς είναι η όλη αλήθεια και η σκληρή πραγματικότητα συμπαθέστατοι καθ’ όλα φίλοι αγρότες.
