Είδατε που καμιά φορά μια απλή - φαινομενικά - κίνηση φτάνει; Ούτε φωνές. Ούτε τυμπανοκρουσίες. Ούτε μεγαλόστομες δηλώσεις. Ούτε κινήσεις τακτικής και εντυπωσιασμού προς λαϊκή κατανάλωση και πολιτική εκμετάλλευση.
Τρία άγνωστα παιδιά, μία άγνωστη για τους υπολοίπους στιγμή, πήραν μια απόφαση και έδωσαν την πλέον καταλυτική, ξεκάθαρη και σαφή απάντηση στους όποιους τρομοκράτες. Οι τρεις εύζωνοι της φρουράς στο Σύνταγμα. Ακούνητοι, αμίλητοι και αγέλαστοι έμειναν σταθεροί στη θέση τους ρισκάροντας τη ζωή τους, χωρίς να γνωρίζουν πόσο κοντά θα γινόταν η έκρηξη, για την οποία είχαν προειδοποιήσει οι τρομοκράτες. Δεκαεννέα, είκοσι δύο, είκοσι οκτώ χρόνων. Μικροί και μεγάλοι ταυτόχρονα.
Λίγο πιο κάτω πανηγύρι. Έσκασε ό,τι ήταν να σκάσει, για πρώτη φορά τόσο κοντά στους εθνοπατέρες και ξεκίνησε η παράσταση. Ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη πήγε επιτόπου να κάνει δηλώσεις, εκεί που έγινε η έκρηξη για να υποδηλώσει με τον τρόπο αυτό ότι «δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά»... κατόπιν εορτής, και φυσικά να καρπωθεί και το πολιτικό όφελος. Από κοντά βεβαίως, ως όφειλαν, άπαντα τα κανάλια.
Στην είσοδο της Βουλής συνωστισμός από μικρόφωνα. Ο πρωθυπουργός, μετά την έκρηξη έσπευσε στη Βουλή για να υπογραμμίσει, επίσης με την παρουσία του εκεί, την αντίσταση κατά της τρομοκρατίας. Απευθείας συνδέσεις τα κανάλια να σπρώχνονται μεταξύ τους οι μικροφωνο-φόροι για τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου. Βγαίνει τελικά. Περνάνε κάνα δυο δευτερόλεπτα ανυπόφορης αναμονής και τελικά δηλώνει με στόμφο: «η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται», κάνει μεταβολή και φεύγει αφήνοντας σύξυλους τους δημοσιογράφους των απευθείας συνδέσεων, που περίμεναν να σχολιάσουν τις δηλώσεις του πρωθυπουργού. «Σύντομη και περιεκτική» τη χαρακτήρισαν και έπεσαν οι συνδέσεις γιατί δεν είχαν και τι άλλο να πουν. Η Νέα Δημοκρατία έβγαλε ανακοίνωση και εκ παραλλήλου ξιφούλκησε και με τον Χρυσοχοΐδη για τις «από την τοποθεσία της έκρηξης» δηλώσεις του. Και...
...Και ενώ εξελισσόταν όλη αυτή η παράσταση, περιβεβλημένη από τα φώτα των τηλεοράσεων, λίγα μέτρα πιο πέρα τρία νέα παιδιά σιωπηλά έδιναν την πραγματική απάντηση. Τη μεστή απάντηση. Χωρίς να τους διατάξει κανείς. Χωρίς να τους «καλύπτει» κανείς τηλεοπτικά. Χωρίς να τους παροτρύνει κανείς. Έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους υπακούοντας από τη μια στην περί καθήκοντος έννοια, αλλά ταυτόχρονα κάνοντας και μια επιλογή προσωπική, που κανείς δεν μπορούσε να τους εγγυηθεί ότι δεν θα μπορούσε να τους κοστίσει τη ζωή ή τη σωματική τους ακεραιότητα. Και δεν το έκαναν ούτε προς λαϊκή κατανάλωση, ούτε προς πολιτικό όφελος. Οι τρεις εύζωνοι έμειναν εκεί. ΟΙ δύο που ήταν στις σκοπιές παρέμειναν σ’ αυτές και ο φρούραρχος, που πήγε και στάθηκε στη μέση της απόστασης των δύο φυλακίων, περιμένοντας.
Εκ των υστέρων κάποιος είδε, κάποιος άκουσε, κάποιος έμαθε. Έγινε γνωστή η στάση των τριών και πολύ ορθά τους κάλεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να τους συγχαρεί για τη στάση τους. Και ορθά, επίσης, το γεγονός πήρε τη διάσταση που δικαιούνταν και το συμβολισμό που του ανήκει. Γιατί πέρα από την «απάντηση στην τρομοκρατία» - αναμφίβολα την ουσιαστικότερη που δόθηκε ποτέ όλα τα χρόνια που η χώρα ταλαιπωρείται από το θέμα αυτό - η στάση τους μας θύμισε και εκείνα που ξεχνάμε. Την «καλή μας πλευρά». Που έχει ιστορικά λειτουργήσει στις πραγματικά δύσκολές μας στιγμές σωτήρια. Μετά επιστρέφουμε στην πεπατημένη των ελαττωμάτων μας.
