«Η ζωή μου δεν έμοιαζε με τη ζωή ενός μουσικού. Έμοιαζε περισσότερο με τη ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου που η μουσική κατάφερε να τον ηρεμήσει και να τον κάνει κατ’ επιφάνεια νόμιμο. Και άρχισα να γράφω μουσική για να με ερωτευτούν αυτοί που ήθελα και επιζητούσα την αγάπη τους».
Τα παραπάνω λόγια θα μπορούσαν να ανήκουν σε πολλούς νέους που έζησαν τη δεκαετία του ’60. Δεν ανήκουν όμως σε αυτούς. Τη δεκαετία εκείνη οι νέοι δεν είχαν τίποτα αλλά τα είχαν όλα, ενώ σήμερα τα έχουν όλα αλλά δεν έχουν τίποτα. Ήταν τότε η δεκαετία της ελπίδας. Της ελπίδας για κάτι. Και η πολιτική και η καθημερινότητα ενέπνεαν ελπίδα. Εν αντιθέσει προς το σήμερα που δυστυχώς φαίνεται να μην υπάρχει καμία εναλλακτική πολιτική πρόταση σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όσο δεν εμφανίζεται, τόσο οι νέοι βυθίζονται σε πρότυπα ζωής και αξιακά συστήματα που υποδηλώνουν ένα καταναλωτικό πρότυπο ακόμη και στις προσωπικές σχέσεις.
Τα λόγια που ξεκίνησα το σημερινό σημείωμα ανήκουν στον Μάνο Χατζιδάκι. Ακούγονται σε ένα CD που άκουσα πολλές φορές ταξιδεύοντας την 27η Δεκεμβρίου από Λάρισα –Αθήνα με το αυτοκίνητό μου. Κάθε φορά που το άκουγα πρόβαλε αμείλικτο το ίδιο ερώτημα. «Τι θα ευχόμουν στους φοιτητές μου όταν θα γύριζα στην τάξη;».
Πολλές φορές ο σύγχρονος άνθρωπος σκέπτεται παραγωγικά όταν είναι μόνος και ξέρει ότι εκεί που είναι δεν θα τον διακόψει κανείς ή δημιουργεί σκέψη για τους άλλους αφού βρίσκεται εκεί όπου οι άλλοι δεν μπορούν πλέον να τον βρουν.
Η προστασία του περιβάλλοντος ακούγεται από πολλούς επίδοξους σωτήρες πράσινους μπλε ή κόκκινους σαν το must της εποχής. Ποιου περιβάλλοντος; Μα του φυσικού περιβάλλοντος φυσικά. Μάλιστα. Ε, και;
Ήμουν πολύ κοντά στην ευχή ή μάλλον προτροπή προς τους φοιτητές μου που θα συναντούσα σε λίγες μέρες. Αφορά στην προστασία του προσωπικού τους περιβάλλοντος. Του όποιου προσωπικού περιβάλλοντος.
Μου αρέσει αυτή η ευχή. Ίσως γιατί συμπυκνώνει τις αρχές μια ιδιότυπης οικολογίας που πιστεύω ότι θα γίνει πολύ επίκαιρη το επόμενο διάστημα.
Ταυτόχρονα με το σημερινό σημείωμα τελείωνα και ένα SMS που έστειλα σε πολλούς γνωστούς και φίλους φέτος για την Πρωτοχρονιά: «Όταν το φεγγάρι ήταν ένας μαγικός κήπος και οι αστροναύτες δεν είχαν τραυματίσει θανάσιμα την παραδοσιακή μας αντίληψη περί σελήνης, τότε ίσως άξιζε μια βόλτα εκεί πάνω... Παρόλα αυτά καλή χρονιά».
Το έστειλα σε πολλούς. Και σε ένα φίλο που δεν μιλάμε πια. Δεν ξέρω αν το διάβασε και δεν θα μάθω ποτέ.
* Ο Δημήτρης Κουρέτας είναι καθηγητής στο τμήμα Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
