«...Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε...». Να γιορτάσουμε όμως; Ιδού η απορία. Όχι ότι μας πιάνει καμιά στενοχώρια που φεύγει το αξιο-μνημόνευτο 2010, το οποίο συνδέθηκε με την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο, αλλά... Αλλά δεν ξέρουμε και τι μας περιμένει μπροστά. Όλοι λένε ότι το 2011 θα είναι μια δύσκολη χρονιά. Πιο δύσκολη από το 2010. Γιατί και νέα μέτρα βρίσκονται μπροστά μας, που θα δυσκολέψουν και άλλο την καθημερινότητά μας και οι επιπτώσεις των μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί θα αρχίσουν να φαίνονται σε εύρος και ένταση. Οπότε, έτσι τουλάχιστον που υπολογίζεται και περιγράφεται η κατάσταση, κάνα καλό δεν έχουμε να περιμένουμε. Το 2012, λένε, θα αρχίσει η ανάκαμψη. Αλλά και πάλι, μην το δένουμε και κόμπο. Πρώτον, διότι καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι οι «υπολογισμοί» περί ανάκαμψης το 2012 θα είναι και ορθοί και δεύτερον, γιατί και αν ακόμη είναι ορθοί (πράγμα εξόχως αμφίβολο), άλλο το «αρχίζει η ανάκαμψη» και άλλο το «ανακάμψαμε»! Διότι η «ανάκαμψη» αρχίζει σιγά - σιγά και σιγά - σιγά και μέεεεχρι να ’ρθει εκείνη η ώρα που θα είναι πραγματικότητα. Οπότε...
Τώρα για το 2010, που μας αποχαιρέτησε χθες, τι να πρωτοπεί κανείς; Ό,τι και να πει, το κορυφαίο γεγονός, αυτό που το στιγμάτισε και μας στιγμάτισε είναι ότι πέρασε στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδος ως το πιο «μαύρο». Είναι η χρονιά που η χώρα, κάτω από την πίεση των εξελίξεων από τη μια, αλλά βεβαίως και των πολιτικών επιλογών, υποδουλώθηκε στο ζυγό της Τρόικας και του Μνημονίου και ξεκίνησαν τα δεινά της και των δεινοπαθούντων πολιτών της. Είναι σίγουρο ότι πρόκειται για μια χρονιά που κανείς ενήλικος, αλλά, τέλος πάντων, και μη ενήλικος, που είναι πάνω από 7-8 χρόνων, δεν θα ξεχάσει. Γιατί ξαφνικά - τουλάχιστον για όλους εμάς που δεν γνωρίζαμε - ό,τι ξέραμε και ό,τι ζούσαμε άλλαξε. Άλλαξε με έναν τρόπο δραματικό και επιτακτικό και απ’ ό,τι φαίνεται αμετάκλητο, βυθίζοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σε απελπισία. Διότι βαριά μπορεί να είναι η λέξη, χρονιάρα μέρα, αλλά αυτή είναι ατυχώς η πραγματικότητα, όταν ανατρέπεται ο σχεδιασμός ζωής χιλιάδων ανθρώπων και όταν, ακόμη χειρότερα, διακυβεύεται η επιβίωσή τους. Ανεξάρτητα από το «αν» κάποια μέτρα ή κάποιες αλλαγές θα έπρεπε να έχουν γίνει νωρίτερα και με πιο ήπιο τρόπο, για να μην υποστούμε το «σοκ» το οποίο υπέστημεν ως κοινωνία. Και ανεξάρτητα αν φέρουμε όλοι μέρος της ευθύνης, της πολιτικής, όχι της κοινωνικής όμως σίγουρα, για τον τρόπο που κατέληξαν τα πράγματα. Όταν από τη μια μέρα στην άλλη και στο πλαίσιο αποφάσεων που δεν είναι πάντα ούτε οι ορθές ούτε οι κατάλληλες, αλλάζει η ζωή όπως την ξέραμε με δραματικές για πολλούς επιπτώσεις, δεν μπορεί παρά το 2010 να αποτελεί ένα «μελανό» έτος της νεότερης Ιστορίας. Και βέβαια, πέρα από τις επιμέρους επιπτώσεις, το γεγονός παραμένει ότι το 2010 είναι ο χρόνος - όπως είπαμε και πριν - υποδούλωσης, για μία ακόμη φορά στην Ιστορία της - της σύγχρονης Ελλάδας. Επειδή, όμως, τις προηγούμενες καταφέραμε να αποτινάξουμε το «ζυγό», μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι το ίδιο θα πράξουμε και τούτη και «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι», τα προνόμια που κάποτε είχαμε, σε εκσυγχρονισμένη ή εξευρωπαϊσμένη μορφή.
Τώρα, για το 2011 τι να ευχηθούμε και τι να ελπίσουμε; «Να τη βγάλουμε καθαρή» βασικά. Μέσα από τις συμπληγάδες που διαβαίνουμε να τα καταφέρουμε. Γιατί, όπως έχουμε επισημάνει και άλλη φορά, μπορεί όταν σωθεί η χώρα να μην υπάρχουν πολίτες να την... υπηρετήσουν. Θα μας έχουν... ξεκάνει, όλους!
...Οπότε, γερά με τσαμπουκά, να βγει κι αυτή η χρονιά! Τι άλλο;
