Επανερχόμαστε ως συνέχεια του κειμένου μας με τίτλο «Η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου», που δημοσιεύτηκε στη φιλόξενη εφ. «Ελευθερία». Στην εδώ αναφορά μας, θα περιστραφούμε γύρω από τα διαιωνιζόμενα «πολιτικά – κερδοσκοπικά παιχνίδια» που, παίζονται εν μέσω «ύφεσης, στασιμοπληθωρισμού και χρεοκοπίας». Η ύφεση και η επάνοδος μετά από αρκετά χρόνια του στασιμοπληθωρισμού είναι πολύ πιθανό πώς θα πάρει (ήδη έχει πάρει) διεθνείς διαστάσεις. Όμως η αμερικανική και δυτική καπιταλιστική οικονομία επλήγησαν εντονότερα σε σύγκριση με άλλες ανερχόμενες αναπτυξιακές περιοχές όπως για παράδειγμα Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα.
Το σίγουρο είναι ότι κράτη με μεγάλη οικονομική σύνδεση με τις Η.Π.Α., τη Μεγάλη Βρετανία και τα κράτη της ευρωζώνης, αλλά αδυναμίες στη βιομηχανική παραγωγή ή με ληστευμένη την κοινωνική τους συσσώρευση δεκαετιών έχουν ήδη χρεοκοπήσει ή βρίσκονται στο χείλος της χρεοκοπίας (Ισλανδία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Αργεντινή). Από την άλλη νεο-αναπτυσσόμενες χώρες και θύλακες της Ευρασίας και της Λ. Αμερικής, παράλληλα με την απομείωση της σχετικής οικονομικής ισχύος των ΗΠΑ, πυκνώνουν τις σχέσεις αλλά και τις ενέργειές τους και ορίζουν εν δυνάμει τις νέες ζώνες στη συσσώρευση του κεφαλαίου έχοντας σαφώς ξεφύγει από το σημείο να αποτελούν την απόλυτα κυριαρχούμενη και εξαρτημένη ιστορική «περιφέρεια» της «μητροπολιτικής τριάδας» (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ιαπωνίας). Από την άλλη μεριά οι καθαρά οικονομικές διασυνδέσεις και εξαρτήσεις των κρατών αυτών (π.χ. ο μεγαλύτερος όγκος των τεράστιων κινέζικων εξαγωγών κατευθύνεται σε ΗΠΑ – Ε.Ε.) τις αναγκάζει να στηρίξουν το σύστημα κι όχι να οξύνουν την κρίση του. Όμως το κύριο πρόβλημα είναι από ποιόν θα πληρωθεί μια τέτοια καταστροφή καθώς η στρατηγική του κεφαλαίου ήδη οδηγεί προς την κατεύθυνση μετατόπισης της κρίσης προς τους αδύναμους δηλαδή στις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις του «Βορρά» καθώς επίσης στις χώρες και λαούς του «Νότου». Στον παραδοσιακό «Βορρά» η κρίση θα περάσει στην παραγωγή με πρώτη συνέπεια την αύξηση των απολύσεων, τη συρρίκνωση των μισθών, την απόπειρα πλήρους υποταγής των εργαζομένων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, τελικά τη μαζική «τριτοκοσμοποίηση» μεγάλου ποσοστού της εργατικής τάξης. Την κοινωνική έκρηξη που απειλεί το σύστημα καλείται να αποτρέψει η πολιτική των Ταμείων Φτώχειας και του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Στο «Νότο» μια νέα φάση μαζικής φτωχοποίησης προβάλλει απειλητικά στον ορίζοντα και ταυτόχρονα μια σεβαστή κρίση υπερχρέωσης επέρχεται συμπληρωματική στην προϊούσα εξοντωτική επισιτιστική, ενεργειακή και οικολογική κρίση. Η διαμόρφωση συνθηκών «εκτάκτου ανάγκης» για τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία οδηγεί σε νέου τύπου πολιτικές «εθνικοποίησης – κρατικοποίησης» των ζημιογόνων τομέων ορισμένων τραπεζιτικών και ασφαλιστικών εταιριών (ΗΠΑ, Αγγλία). Στόχος είναι να ελεγχθεί η αποδόμηση της χρηματοικονομικής αγοράς, να αποφευχθούν οι ταξικές κοινωνικές εκρήξεις και κυρίως να διατηρηθούν ανέπαφα τα συμφέροντα «άρχοντος μπλόκ εξουσίας». Σταδιακά και σταθερά, λοιπόν, εδραιώθηκε παραπέρα η κυριαρχία του κορυφαίου τομέα του διεθνούς κεφαλαίου, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτό βαθμιαία κατέκτησε μια προνομιακή διείσδυση, επαγωγή και συγχώνευση όλων των οικονομικών μονάδων και δραστηριοτήτων (αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, εμπόριο, μεταφορές, υπηρεσίες, έρευνα – ανάπτυξη) στις διαδικασίες της παγκοσμιοποιημένης αναπαραγωγής του. Εξουσιάζει τη συγκρότηση και οργανώνει τις λειτουργίες της διεθνοποιημένης χρηματοοικονομικής αγοράς (τις συναλλαγματικές, τραπεζικές και χρηματιστηριακές ροές), ελέγχει και κατευθύνει τις αγορές των επενδυτικών κεφαλαίων, των εμπορευμάτων και της εργασιακής δύναμης.
Σε αυτή του την κίνηση, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για να αναπαραχθεί (πάντα επιζητώντας όλο και μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους) καταστρέφει συνεχώς τα λιγότερα αποδοτικά κεφάλαια, επιχειρήσεις, ακόμη και κλάδους, τινάζει στον αέρα εθνικές οικονομίες. Αυτή η καταστροφή δεν έχει κανένα απολύτως δημιουργικό χαρακτήρα γιατί δεν καθοδηγείται από τις κοινωνικές αναγκαιότητες και δεν αφορά παρασιτικές και μη παραγωγικές δραστηριότητες. Τέλος, αυτή η καταστροφή, σε συνδυασμό με τη συμπίεση των εργατικών εισοδημάτων παγκόσμια οδήγησε στην επιδείνωση του βασικού προβλήματος του καπιταλισμού από το 1973 και μετά σε υψηλά ποσοστά κέρδους με ταυτόχρονα χαμηλά επίπεδα συσσώρευσης πραγματικού (παραγωγικού) κεφαλαίου. Σήμερα, αυτή η δραματική κατάσταση, έχει επιδεινωθεί στο χειρότερό της σημείο με απρόβλεπτες συνέπειες και για τη χώρα μας.
