Και γιατί να μην πάμε ένα βήμα παραπέρα; Στην πυρά, όχι μόνο τα δωρεάν σχολικά βιβλία. Στην πυρά η Παιδεία γενικώς. Φουόκο! Να ’ρθει να ανάψει, να θεριέψει, να φουντώσει, μπας και σωθούμε από τα διάφορα αποτυχημένα συστήματα που εφαρμόζουν οι διάφοροι «πεφωτισμένοι» κυβερνώντες και υπουργοί, και από τους «χαριτωμένους αυτοσχεδιασμούς» που από καιρού εις καιρόν υλοποιούν πειραματιζόμενοι στην «καμπούρα» μαθητών, φοιτητών και γονέων, βεβαίως - βεβαίως.
Και για δες καιρό που διάλεξε η Άννα του χιονιά, Διαμαντοπούλου, να καταργήσει τα δωρεάν σχολικά βιβλία. Τα οποία, βεβαίως, και αμφιβόλου ποιότητας είναι και του κόσμου τις ασάφειες έχουν και σε εσκεμμένες παραποιήσεις κατά καιρούς έχουν προχωρήσει και φτάνουν στα χέρια των μαθητών εκεί κατά τα μέσα της σχολικής χρονιάς. Αλλά με όλα τα κακά και τα στραβά που έχουν, δεν παύουν να είναι δωρεάν. Διότι στο κάτω-κάτω της γραφής, υποτίθεται ότι σε τούτο τον τόπο η Παιδεία είναι δωρεάν. Και γι’ αυτό ή και γι’ αυτό έχει το μαύρο της το χάλι. Γιατί άμα την πληρώναμε άλλες απαιτήσεις θα είχαμε, αλλιώς θα τις εκδηλώναμε και αλλιώς και οι κατά καιρούς αρμόδιοι ή ενεχόμενοι θα αντιμετώπιζαν το όλο θέμα, όταν βρίσκεται στη μέση το χρώμα του χρήματος.
Εν πάση περιπτώσει «εμ τζάμπα είναι, εμ το θες και πώς το θες;», σου λέει εμμέσως πλην σαφώς το επίσημο κράτος και σε αποσβολώνει και κάθεσαι εσύ και περιμένεις να σου δώσει ό,τι... προαιρείσαι και αυτό κάνει και στο θέμα της Παιδείας. Εκεί λοιπόν στο «ό,τι προαιρείσαι» περιλαμβάνεται και το θέμα των σχολικών βιβλίων, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Μπορεί οι μαθητές για να σταθούν στα πόδια τους με τα εφόδια της «δωρεάν Παιδείας», να πρέπει να πληρώνουν φροντιστήρια μέχρι και για το μάθημα της γυμναστικής, αλλά τα βιβλία κακά - στραβά και καθυστερημένα, είναι παροχή δωρεάν. Έρχεται λοιπόν τώρα η μαντάμ Παιδεία και μας «απειλεί» ότι θα καταργηθούν τα δωρεάν σχολικά βιβλία. Και πότε παρακαλώ θα γίνουν όλα αυτά; Σε μια εποχή που οι ατυχείς γονείς έχουν υποστεί δραστικές περικοπές των μισθών τους, ενώ τα έξοδά τους όχι μόνο παραμένουν ακλόνητα αλλά αυξάνονται κιόλας, αφού όλα αυξάνονται γύρω μας.
Γιατί σου λέει, τώρα που πάμε στην ψηφιακή εποχή όλα πρέπει να γίνονται ψηφιακά. Οπότε και στο πλαίσιο των γενικών περικοπών πάει περίπατο και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, αλλά και ο Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων. Και, στον αντίποδα, δημιουργείται για τη μετάβαση από το έντυπο βιβλίο στο ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, ένα «πλαίσιο» που θα δώσει τη δυνατότητα να διοχετεύεται στις σχολικές αίθουσες μέσω του Ιντερνέρ, με κόμβο το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο.
Κανείς βεβαίως δεν λέει όχι στην πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό. Αλλά, έτσι που το πάμε εμείς και σε αυτό, όπως και σε πολλά άλλα θέματα, έτσι που το πάμε, η επόμενη γενιά μαθητών δεν θα ξέρει καν τι «είναι το βιβλίο». Ήδη, τα παιδιά χαμένα στο ίντερνετ και αποβλακωμένα από την τηλεόραση δεν διαβάζουν, τους παρέχεται μια «αναγκαστική» εκπαιδευτική δυνατότητα μέσα από τα σχολικά βιβλία, πάει κι αυτή. Για να πάρει ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (και πρασινωπού χρώματος προφανώς) την ευθύνη διανομής του εκπαιδευτικού υλικού.
Ναι στον εκσυγχρονισμό, όχι στην καταστολή της μάθησης θα μπορούσαμε να πούμε, με τα παραδοσιακά μέσα. Τα βιβλία δεν είναι πολυτέλεια - και δεν μιλάμε μόνο για τα σχολικά - είναι ανάγκη. Και αυτό πρώτο το υπουργείο Παιδείας, οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι γονείς, θα έπρεπε να φροντίζουν να το εμφυσούν στα παιδιά τους. Και πρώτο το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να στηρίζει τη συνέχεια της ύπαρξής τους και όχι να πρωτοπορεί στην κατάργησή τους.
