* Του Γιώργου Π. Κωνσταντάκου πολιτικού μηχανικού –με ενασχόληση σε θέματα περιφερειακής ανάπτυξης
Το μνημόνιο αποτελεί την αποτυχία της χώρας συνολικά, ως πολιτικής ως κοινωνικής και ως οικονομικής υπόστασης. Είναι το αποτέλεσμα της καταστροφικής συμπεριφοράς μιας διευθύνουσας τάξης που από πολύ νωρίς, κατέτρωγε τα σπλάχνα της χώρας, κλέβοντας τις εξωτερικές βοήθειες, εκμεταλλευόμενη τον πόνο του ανθρωπάκου, ψευδόμενη και πουλώντας υπερπατριωτισμό και συνταγές ανάπτυξης.
Μετά τον πόλεμο μια νέα τάξη ξεπήδησε από τα υπόγεια της κοινωνίας. Kατάκλεψε τη βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ, εμπορεύτηκε ασύστολα τον πόνο των αγωνιστών της αντίστασης, έκρυψε τα τρόφιμα στα πιο απίθανα μέρη, σε τέτοιο βαθμό, που ο επικεφαλής της αμερικάνικής βοήθειας στην Ελλάδα (YNRA), Πολ. Πόρτερ να γράψει: «...Κερδοσκόποι, καιροσκόποι και μαυραγορίτες, ευημερούν και ζουν πολυτελώς, πρόβλημα το οποίο καμιά κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε αποτελεσματικά... Την ίδια στιγμή οι λαϊκές μάζες μετά βίας επιβιώνουν».
Είναι η περίοδος δημιουργίας της μεταπολεμικής ιθύνουσας τάξης, που στελέχωσε τους μηχανισμούς άσκησης της εξουσίας και η οποία γνώρισε την πιο ντροπιαστική ήττα στην ιστορία της χώρας, με την πτώση της Χούντας και την τραγωδία της Κύπρου, που στην πράξη σημαίνει αφαίρεση ζωτικού εθνικού χώρου και αρχή δεινών για την κυριαρχία της χώρας.
Στην πρόσφατη περίοδο, το πρόταγμα, το κοινωνικό προτσές, για να θυμηθούμε και λίγο κάποιες διατυπώσεις που έχουν μεγαλύτερη αξία από τις καθεστωτικές, ήταν, η περιβόητη ανάπτυξη να περάσει μέσα από το κράτος. Είναι η περίοδος που οι κρατικοί τομείς στελεχώνονται εξ ολοκλήρου από το πολιτικό προσωπικό του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος και όχι μόνον. Γιατί και οι πνευματικές ελίτ των άλλων χώρων δεν έμειναν ασυγκίνητες από την εξουσιαστική θαλπωρή των κρατικών θέσεων. Είναι η περίοδος που ακόμη και αυτοδημιούργητοι επιστήμονες και πολιτικά στελέχη εγκαταλείπουν την περιφέρεια για μια θέση κομματικού κλητήρα, που θα τους φέρει κοντά και αργότερα μέσα στην κρατική εξουσία. Μιλάμε κυριολεκτικά για μια νέα εσωτερική πολιτική μετανάστευση.
Γνωστά πράγματα που τα γνωρίζουμε πλέον όλοι, άλλοι από κοντά ως θύματα, άλλοι από μέσα ως επιτυχόντες θύτες με τεράστιο ηθικό κόστος και τελικά όλοι μαζί, ως ένοχοι και συνένοχοι σε ένα σύστημα πολιτικού εξανδραποδισμού χωρίς όρια. Εδώ λοιπόν δημιουργήθηκε η νεότερη ιθύνουσα πολιτική οικονομική και κοινωνική τάξη της χώρας. Είναι ο λεγόμενος κρατικισμός. Είναι το πολιτικό προσωπικό που στελεχώνει το δημόσιο τομέα της χώρας.
Ο Αντόνιο Γκράμσι, ο πιο διαπρεπής φιλόσοφος της σύγχρονης Αριστεράς, θεωρεί ότι το φαινόμενο αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα περιφερειακής υπανάπτυξης και ανολοκλήρωτου κράτους, που αναπαράγει την εξάρτηση και την υποτέλεια. Πρόκειται για κοινωνικές ομάδες χωρίς οντότητα που δεν μπορούν από μόνες τους να σταθούν στα πόδια τους, λόγω κοινωνικής οικονομικής και κυρίως πνευματικής καχεξίας. Μετά δε και την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι κρατικοδίαιτες ομάδες της χώρας διαβαθμίστηκαν από τις γνωστές Ν.Ε.Λ.Ε. μέχρι τις κεντρικές υπηρεσίες των Βρυξελλών. Η συμπεριφορά σε όλες τις περιπτώσεις η ίδια. Υποτελείς και με κατεβασμένα τα βρακιά προς τους παραπάνω, εξουσιαστικοί και καταπιεστικοί προς τον ανήμπορο ανθρωπάκο. Ένας φρικτός πολιτικός πολιτισμός.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ευθύς ως ανέλαβε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε να εξαφανίσει αυτήν την αποτροπιαστική τάξη. Υποσχέθηκε την ανατροπή. Κάτι πήγε να γίνει στην αρχή, αλλά το σύστημα επανέκαμψε με απίστευτη θρασύτητα. Στο «όνομα» του πρωθυπουργού κάθησαν στο σβέρκο της κοινωνίας, η οποία παρακολουθεί με απίστευτη αδράνεια τα γεγονότα.
Ασφαλείς εκτιμήσεις προσδιορίζουν την εξέλιξη αυτής της περίεργης τάξης ως εξής: Κατά την οκταετία του Κ. Καραμανλή υπολογίζονται σε 17.000 άτομα.
Η περίοδος του Α. Παπανδρέου, λόγω και των θεσμικών της ΕΟΚ δίνει περί τα 25.000 άτομα
Η διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με το διακύβευμα του εκσυγχρονισμού της χώρας και την είσοδό της στην ΟΝΕ, και τον Παρασκευά Αυγερινό να τονίζει εμφατικά: «Να τελειώνουμε με αυτά τα παλιόπαιδα», έφτασε τον κρατικισμό στα 45.000 άτομα
Ο Κώστας Καραμανλής με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους, υποσχέθηκε να καταργήσει αυτό το καθεστώς αντικαθιστώντας το με τη λογική της κοινωνικής αγοράς. Αντί αυτού όμως, προήγαγε το σύστημα, δημιουργώντας μέσα στις ΔΕΚΟ αναρίθμητες θυγατρικές, επιπλέον 4.500 επιτροπές για το βόλεμα των ημετέρων, με την απόλυτη εξαχρείωση να συμβαίνει στον ΟΣΕ και τις αστικές συγκοινωνίες. Ο κρατικισμός έφτασε αισίως τον πληθυσμό μιας μεσαίας πόλης, τα 60-65.000 άτομα
Ένα σύνολο από 120-130 χιλ άτομα που ανακυκλώνονται στον κρατικό μηχανισμό, έχουν στήσει έναν δαιμονικό χορό πάνω από τη χώρα. Είναι η σύγχρονη ιθύνουσα πολιτική τάξη,η οποία κατασπατάλησε πέντε κοινοτικά πλαίσια στήριξης (ΜΟΠ. 1ο, 2ο, 3ο, και ΕΣΠΑ).
Οι ίδιοι άνθρωποι είναι το κόμμα, το κράτος, ο συνδικαλισμός, η τοπική Αυτοδιοίκηση και οι προμηθευτές του δημοσίου. Τη μέρα είναι με τους απεργούς και το βράδυ με την εργοδοσία. Στο προσκήνιο είναι φανατική αντιπολίτευση και στο παρασκήνιο δουλική συμπολίτευση. Όλα σε ένα. Είναι ο κυβερνητισμός. Ένα ατελείωτο φεστιβάλ των «δημοπηθίκων» πάνω στα χαλάσματα. Η μεγαλύτερη πολιτική και πολιτισμική νοθεία που γνώρισε ποτέ η χώρα.
Η μισθοδοσία και τα προνόμια αυτής της τάξης στοιχίζουν περί τα 15 δισ. Ευρώ ετησίως, περίπου το μισό του ποσού που απαιτείται για τους μισθούς και τις συντάξεις στη χώρα. Η κλεπτοκρατία σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της. Σωστό και δίκαιο δεν είναι λοιπόν να κληθούν όλοι αυτοί να πληρώσουν, για την καταστροφή που επέφεραν στη χώρα; Περαίωση λοιπόν στον κλεπτοκρατικισμό, στον μεταμοντέρνο κοτσαμπασισμό, φορολόγηση με συντελεστή 50% στα εισοδήματά τους και αποβολή από το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι έχουν την εμπειρία και την κατάρτιση να αυτοδιαχειριστούν τις υπηρεσίες τους, τους οργανισμούς και τις ΔΕΚΟ. Υπάρχουν τα υπηρεσιακά συμβούλια που με κατάλληλη επεξεργασία, στελέχωση και νέο πλαίσιο λειτουργίας, μπορούν να αναλάβουν τη διεύθυνση του δημόσιου τομέα. Υπάρχουν ακόμη και οι επεξεργασίες για τα εργατικά συμβούλια. Η κοινωνία μπορεί να ανατάξει. Τι φοβάται, μη χάσει τους δεσμώτες της;
