Το Φωτεινό Αστέρι της Ταπεινής Φάτνης...

Το αστέρι της ελπίδας και της αγάπης, της αισιοδοξίας και της ελευθερίας, που από τα πρώτα δειλά και αβέβαια βήματά μας συντρόφευε την παιδική μας αθωότητα και με τα φτερά του πιο γλυκού παραμυθιού την οδηγούσε από την παγερή χειμωνιάτικη νύχτα στου χριστουγεννιάτικου ονείρου τη ζεστασιά και την αγιότητα, αυτό το αστέρι, που συντόνιζε του νου μας τα πρώτα ανάλαφρα φτερουγίσματα με της καρδιάς μας τα ανυπόμονα σκιρτήματα, μας στέλνει, για μια ακόμη φορά, από εκεί ψηλά, το παρήγορο μήνυμα πως ο Θεός ακόμη μας σκέπτεται, πως ακόμη μας αγαπά, πως δεν έχει τελείως απογοητευθεί από εμάς. Το φωτεινό αστέρι της ταπεινής φάτνης μάς υποχρεώνει για μια ακόμη φορά στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά και μακριά να αρθούμε πάνω από την πεζή και επίπεδη καθημερινότητα, την αποψιλωμένη ηθικά και αφυδατωμένη συναισθηματικά, και να ζήσουμε μυστικιστικά και κατανυκτικά μέσα στης άγιας νύχτας τη φιλόξενη ασυλία και υπερβατικότητα, μέσα στης πίστης τη ζεστασιά, μέσα στης ουρανόσταλτης αγάπης τη φιλάνθρωπη συντροφικότητα. Το λαμπερό αστέρι της φτωχικής Βηθλεέμ, που εδώ και 2010 χρόνια ντύνει με χρώμα τα όνειρά μας, διαποτίζει με ελπίδα και διανθίζει με αισιοδοξία την καθημερινότητά μας, που χειραγωγεί υπομονετικά την αβεβαιότητά μας και κατευθύνει ακούραστα τα κουρασμένα και συχνά μετέωρα βήματά μας, στάτησε και πάλι στον αστερισμό της Αγάπης. Όχι στον αστερισμό της άπλετης εξωτερικής φωτοχυσίας και της εσωτερικής γυμνότητας και πενίας, όχι σε εκείνον της αλλοτριωτικής εορταστικής τυμπανοκρουσίας, του φανταχτερού αλλά και ολιγόπνοου συμβατικού καθωσπρεπισμού, της φαρισαϊκής μεγαλοστομίας, αλλά σε εκείνον της σεμνότητας, της απλότητας και της ταπεινότητας. Είναι ένας σταθμός όχι ψυχρού και ολιγόπιστου υπολογισμού, στεγνής χρησιμοθηρίας, στείρου αμοραλισμού, ενός ανάλγητου συγκινησιακά ορθολογισμού και άθεου φιλοσοφικού διαλογισμού, αλλά σταθμός μιας ουρανογέννητης συγκινησιακής φόρτισης και συναισθηματικής αναπόλησης, σταθμός που ευαγγελίζεται της άδολης πίστης τη φλογερότητα, της καρδιάς την αγνότητα, του νου την καθαρότητα, του ανιδιοτελούς Σαμαρειτισμού την εθελοθυσία, του φιλάνθρωπου χριστιανικού ανθρωπισμού την πολυεπίπεδη προσφορά και διακονία. – Από αυτό το αστέρι, το αστέρι των Μάγων, ζητούμε απόψε να μας χαρίσει λίγη από την άγια θαλπωρή του, λίγη από τη μαγική λάμψη του, για να μας λαμπρύνει ψυχικά, για να ανεβάσει την εσωτερική μας θερμοκρασία, ώστε να καεί μέσα μας κάθε σπέρμα ατομοκεντρισμού και εγώδουλου ωχαδερφισμού, κάθε ίχνος κακίας, κάθε υπόλειμμα εγωμανούς μισαλλοδοξίας, κάθε ίζημα συσσωρευμένης απανθρωπιάς, κάθε κατακάθι πλεονεξίας. Το πιο δύσκολο για τη σύγχρονη υλομανή και παχυδερμική εγωκεντρική εποχή δεν είναι να είναι κανείς επώνυμος κύριος ή μέγας ανήρ είναι να είναι καλός άνθρωπος. Άνθρωπος που να αισθάνεται για τον συνάνθρωπό του φιλάνθρωπου σκιρτήματα και όχι απάνθρωπα και ανθρωποβόρα ορμήματα. Να είναι ο καλός Σαμαρείτης του καινοδιαθηκικού ευαγγελισμού και όχι ο κακός Κάιν του αδελφοκτόνου πειρασμού. Ο καλός άνθρωπος γνωρίζει πως τα χρέη μας προς το Θεό είναι πληρωτέα στους ανθρώπους, πως το μέτρο της αγάπης του προς το Θεό είναι να αγαπά τους συνανθρώπους του χωρίς μέτρο, πως όταν αγαπά μόνο όσους τον αγαπούν, η αγάπη ευτελίζεται σε εμπόρευμα και, αφού η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμο αγαθό αλλά δώρο θεϊκό, όσο πιο πολύ δίνει κανείς απ’ αυτό, τόσο περισσότερο του μένει. Όταν αγαπάς, γράφει ο Μυριβήλης, να μην λες στον άλλο λόγια πολλά να είναι ο λόγος σου γεμάτο παύσεις και κενά για να μπορεί να τα καλύψει με ό,τι θα ήθελε να του πείς. Γι’ αυτό και η μεγάλη αγάπη είναι μια κραυγαλέα σιωπή. Την ημέρα που θα πάψεις να καίγεσαι από αγάπη, κάποιος θα πεθάνει από το κρύο, γράφει ένας σύγχρονος στοχαστής. Και ο Κ. Μάντης, ο μεγάλος Κύπριος ποιητής, συμπληρώνει: Ρίχνετε πάντα ένα χαμόγελο στο δρόμο. Πάντα κάποιος το χρειάζεται. Και για το γλυκό μας Ιησού γράφει: Κι όταν του σώθηκε η λαλιά συνέχισαν τα χέρια στο σταυρό την ανοιχτή στον κόσμο αγκαλιά. Αν δεν Τον σταύρωναν και μ’ άλλους τον σκότωναν τρόπους, πώς θα ‘χε και νεκρός σαν αγκαλιά τα χέρια Του απλωμένα στους ανθρώπους; Αυτή είναι η χριστιανική αγάπη, ένας απύθμενος ωκεανός καλοσύνης, μια απέραντη θάλασσα προσφοράς και υπηρετικής ταπεινοφροσύνης. Αγάπη και ταπείνωση, ιερό ζευγάρι! Η μια υψώνει και η άλλη συγκρατεί όσους υψώθηκαν και δεν τους αφήνει ποτέ να πέσουν, γράφει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας. Ο ενσαρκωμένος Θεός μας ήλθε στον κόσμο ταπεινά για να μας δείξει πόση υπερηφάνεια, πόση ομορφιά μπορεί να εμφιλοχωρήσει μέσα στο μεγαλείο της ταπεινότητας και να το αντιδιαστείλει από την υπερφίαλη ταπεινότητα του μεγαλείου. Πόσοι περιώνυμοι οικονομικοί παράγοντες, πόσοι επώνυμοι και τρανοί κοινωνικοί ηγέτες και πολιτικοί ταγοί κατάντησαν από περιβόητοι διαβόητοι, γιατί το εξωτερικό τους εκτόπισμα ήταν αποκαρδιωτικά δυσανάλογο με το ποιοτικό τους αντίκρισμα. Πόσοι μεγαλόσχημοι αξιωματούχοι από πρώτοι έγιναν έσχατοι γιατί λάτρεψαν με έμμονη και εμμανή εμμονή της κερδοσκοπίας τον Μαμμωνά, γιατί «ούκ απετάξαντο» της ραδιουργίας και της απληστίας τον Σατανά. Όμως ο Χριστός μας αιώνες τώρα κάθε τέτοιες μέρες ξαναγεννιέται για μας, ξανάρχεται κοντά μας με της καλοσύνης την αμεσότητα, με της ανεξικακίας την αγαθότητα, με την απλότητα της παιδικής αθωότητας. Ξανάρχεται έχοντας ξεχάσει πόσο άσχημα του έχουμε φερθεί, πόσο βάναυσα πληγώσει, πόσο σκληρά συμπεριφερθεί. Έρχεται κοντά μας με του θείου βρέφους την άδολη αθωότητα και αμεριμνησία έχοντας ξεχάσει τη μαρτυρική δοκιμασία του Γολγοθά και την επικείμενη κάθε φορά νέα σταυρική Του θυσία! Φίλοι μου, καλά Χριστούγεννα.