Στην ευρύτερή του βάση ωραία το έθεσε το θέμα ο Τσίπρας. Απευθυνόμενος στον Γιώργο Παπανδρέου είπε ότι η Ελλάδα αποτέλεσε τον «Δούρειο Ίππο» (και την «Κερκόπορτα» θα μπορούσαμε να πούμε) ώστε να εισβάλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ευρώπη. Και παράλληλα η αρχή (του κακού) ώστε οι εργασιακές σχέσεις στην Ευρώπη να κατέβουν στο επίπεδο των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Δηλαδή, οδηγούνται σε ένα σύγχρονο Μεσαίωνα με πλήρη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με κόπους και αγώνες δεκαετιών. Η διαφορά είναι ότι τον Μεσαίωνα αυτό ξέρανε οι άνθρωποι, αυτό ζούσανε. Ενώ τώρα έχουμε σύγκριση, ξέραμε πώς να είναι να ζει και να εργάζεται κανείς υπό διαφορετικές συνθήκες. Ξέρουμε, το καλύτερο και γυρίζουμε στο χειρότερο, με την «άνεση» μιας... εθνοσωτήριας παρέμβασης από την πλευρά της κυβέρνησης, η οποία μας «σερβίρει» την κατάργηση των πάντων με τέτοιο τρόπο, που εν τέλει θα πρέπει να πούμε και «ευχαριστώ».
Άλλη κορυφαία στιγμή του χθεσινού «σόου» στη Βουλή, ήταν ο τρόπος που της «μπήκε» της Παπαρήγα ο Γιώργος Παπανδρέου. Την κόλλησε στη γωνία κανονικά, αυτό είναι γεγονός και της προκάλεσε μέγιστο εκνευρισμό. Της... «θύμισε» ότι και το ΚΚΕ στις διάφορες επιχειρήσεις Τύπου που διαθέτει και απολύσεις και μειώσεις μισθών έχει κάνει ήδη. Εξεμάνη η Αλέκα, η οποία είπε ότι ήταν «ύπουλο» το χτύπημα ή κάπως έτσι τέλος πάντων, και είπε «δεν θα απαντήσω, δεν θα απαντήσω!». Και τι θα μπορούσε να απαντήσει άλλωστε επί του συγκεκριμένου, αφού αυτή είναι η πραγματικότητα. Την ώρα που το ΚΚΕ καλεί σε αντίσταση και ανυπακοή τους εργαζόμενους για να μη χάσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα, την ίδια ώρα έχει πρώιμα καταστρατηγήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων που απασχολεί κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για λόγους βιωσιμότητας των επιχειρήσεων. Οπότε, σε κάθε περίπτωση - ανεξαρτήτως του δικαίου ή του αδίκου της επιχειρηματολογίας - είναι αν μη τι άλλο οξύμωρο ως «λαϊκός ηγέτης» να ωθείς στην εξέγερση και ως «επιχειρηματίας» να απολύεις κόσμο ή να κόβεις τους μισθούς.
Όλα αυτά όμως εντέλει είναι μικρής σημασίας. Εκείνο που έχει πραγματικά σημασία είναι το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά τον τελευταίο χρόνο, βρισκόμαστε μπροστά σε μια «λαίλαπα», την οποία και πάλι καλούνται να πληρώσουν χωρίς να πληρώνονται οι εργαζόμενοι. Και όλα αυτά με διαδικασίες εξπρές γιατί ο πρωθυπουργός βιάζεται να τακτοποιήσει αυτά τα... μικρά ζητηματάκια, προκειμένου να πάει την άλλη εβδομάδα στη Σύνοδο των Βρυξελλών και να μπορεί να πει στους εταίρους ότι είναι όλα «in order» αφού ακολούθησε πιστά την ημερήσια διαταγή του Στρος Καν και του Όλι Ρεν. Αν έχει ανοίξει συζήτηση για δημοψήφισμα όσον αφορά στην αναθεώρηση της συνθήκης της Λισαβόνας, θα έπρεπε το δημοψήφισμα να αφορά στην καθημερινότητά μας που αλλάζει άρδειν με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να ιδρώνει κανενός το αυτί.
Και, από κει και πέρα, ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Μέσα σε μια νύχτα, ανατράπηκαν κεκτημένα δεκαετιών. Μικρότερες αποδοχές, ευκολότερες απολύσεις, περισσότεροι φόροι, ακριβότερα προϊόντα, χειρότερη περίθαλψη και 2.147.108 Έλληνες στα πρόθυρα της φτώχειας. Ποια χώρα ακριβώς προσπαθεί να «σώσει» ο κ. Παπανδρέου; Και για ποιους; Αφού στο τέλος της διαδρομής (αν υπάρξει τέλος) θα έχουν εξοντωθεί οι πολίτες που τη ζουν.
Και φυσικά, ό,τι χάνεται, σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων - παροδικά υποτίθεται - δεν ανακτάται, να μη γελιόμαστε. Θα μετατραπεί σε εργοδοτικό κεκτημένο. Και, όπως διάβασα σε μια εφημερίδα, χθες πάμε από το «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» στο «νόμος είναι το δίκαιο του εργοδότη».
Και, είναι αν μη τι άλλο, αλλοπρόσαλλο ο πρωθυπουργός να μετακυλύει το δίλημμα της επιβίωσης της δικής τους αλλά και της χώρας στους εργαζόμενους, γιατί είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για τη σημερινή κατάντια.
