Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τον Αύγουστο του 1990, διαλύθηκε και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ο στρατιωτικός βραχίονας του πάλαι ποτέ Ανατολικού Στρατοπέδου. Μια και ο καπιταλισμός είχε νικήσει κατά κράτος και η ιστορία, σύμφωνα με τον πολύ Φράνσις Φουκουγιάμα, έκλεινε τον τελευταίο της κύκλο, θα περίμενε κανείς, φυσιολογικά, και το τέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, αφού ο κομμουνιστικός κίνδυνος, που υπήρξε, υποτίθεται, και ο βασικός λόγος για την ίδρυσή του εξέλειπε. Αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη και το ΝΑΤΟ συνέχισε όχι μόνον να υφίσταται αλλά και να ενισχύεται, εξελισσόμενο σε κατ’ εξοχήν χωροφύλακα του πλανήτη.
Στο όνομα της δημοκρατίας και της υπεράσπισης δήθεν των ανθρώπινων δικαιωμάτων ισοπέδωσαν, το 1999, τα νατοϊκά αεροπλάνα τη Σερβία, αφήνοντας πίσω ερείπια, χιλιάδες νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες μολυσμένα παιδιά από τις βόμβες απεμπλουτισμένου πλουτωνίου, που ως γνωστόν, προκαλούν λευχαιμία. Μάλιστα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Σερβία έγινε και με τις ευλογίες γνωστών διανοουμένων όπως π.χ. ο Γερμανός κοινωνικός φιλόσοφος Γίργκεν Χάμπερμας, ο οποίος και δικαιολόγησε σε άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit» τους βομβαρδισμούς στο όνομα μιας «κοσμοπολίτικης κοινωνίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Αναρωτιέται κανείς, σε τι ωφελεί η πανάκεια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν εξοντώνονται οι άνθρωποι; Την ίδια στάση τήρησαν και οι «Πράσινοι» δήθεν αριστεροί διανοούμενοι της Γερμανίας τύπου Γιόσκα Φίσερ και Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, οι οποίοι ανερυθρίαστα τάχθηκαν, χωρίς υπεκφυγές, στο πλευρό των γερακιών του ΝΑΤΟ, τόσο στην περίπτωση της Σερβίας όσο και στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Και το δράμα συνεχίζεται: Εισβολή στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και ως δείχνουν τα πράγματα κάποια στιγμή στο Ιράν και ενδεχομένως στη Βόρειο Κορέα, αν και η χώρα αυτή βρίσκεται, ως φαίνεται, υπό τη σκέπη της Κίνας και η όποια επέμβαση θα οδηγούσε τον πλανήτη μας στο χείλος του γκρεμού.
Καθώς ο κομμουνιστικός κίνδυνος δεν υφίσταται πλέον, στη θέση του καλλιεργήθηκε και συνεχίζει να καλλιεργείται ως νέο αντίπαλο δέος ο ισλαμική τρομοκρατία με προμετωπίδα την Αλ Κάιντα. Την αντικομμουνιστική ιδεολογία της μεταπολεμικής περιόδου αντικατάστησε η περιώνυμη «σύγκρουση των πολιτισμών» (Σ. Χάντινγκτον), με επίκεντρο τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου. Τα κοιτάσματα πετρελαίου και η δήθεν υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάνε, στην εποχή μας, πακέτο !
Η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών και πολιτικών δομών και η προϊούσα κρίση που βιώνει σήμερα σύμπασα η ανθρωπότητα με τραγικό τρόπο, επιβάλλει στο ΝΑΤΟ τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου του, καθώς ο κίνδυνος να ξεσπάσουν μαζικά κινήματα σε όλες τις χώρες που μαστίζονται από την ανεργεία και τη φτώχεια είναι ήδη ορατός. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στη Συνάντηση Κορυφής των αρχηγών των χωρών-μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας που έλαβε χώρα στη Λισαβόνα, την περασμένη βδομάδα, αποφασίστηκε, μεταξύ άλλων, και η χρήση των νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση πιθανών εξεγέρσεων. Η απάφαση αυτή συμβαδίζει, κατά την άποψή μου, και με την προ πολλού κυοφορούμενη μετατροπή των εθνικών στρατών σε επαγγελματικούς στρατούς σύμφωνα με το πρότυπο των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, τουτέστιν σε μισθοφορικούς στρατούς, για να εξασφαλιστεί έτσι από κάθε άποψη ο κατασταλτικός τους ρόλος. Πίσω από την απόφαση αυτή της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, κρύβεται η πρόθεση να χρησιμοποιηθούν, αν παραστεί ανάγκη, για την καταστολή κοινωνικών εξεγέρσεων νατοϊκές και όχι εθνικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες, αντιμέτωπες με τους ίδιους τους συμπατριώτες τους, θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να μην υπακούσουν στις διαταγές των ανωτέρων τους..
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η σκέψη που απασχολεί τα νατοϊκά στρατηγεία, για τη συγκέντρωση της βαριάς πολεμικής βιομηχανίας σε συγκεκριμένες χώρες, προκειμένου να υπάρχει απόλυτος έλεγχος στην ανάπτυξη οπλικών συστημάτων, γεγονός που οδηγεί ουσιαστικά στην κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, αφού ο εξοπλισμός των επιμέρους χωρών θα εξαρτάται αποκλειστικά από τα σχέδια των νατοϊκών κέντρων λήψης αποφάσεων.
