...Ε μα, και αυτοί του δημόσιου τομέα πραγματικά ασυμμάζευτοι! Με την ανοχή και την αδιαφορία της Πολιτείας, τόσα χρόνια, που χρησιμοποιεί το Δημόσιο ως ρουσφετολογικό χωνευτήρι πολιτικών σκοπιμοτήτων, έχουν εντελώς αποθρασυνθεί. Και παρ’ ότι τώρα με το χάλι που μας βρήκε ο δημόσιος τομέας είναι αυτός που την πληρώνει, κυρίως, ωστόσο δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε (για να το πούμε... σεμνά) ότι τόσα χρόνια ήταν οι του δημόσιου τομέα που πληρώνονταν για να «κάαααθονται», που έλεγε και ο αξέχαστος Μίμης Φωτόπουλος. Και δεν φτάνει που κάθονταν (όχι όλοι, υπάρχουν και άνθρωποι συνεπείς που δουλεύουν και αποδίδουν), δεν φτάνει που είχαν την ασφάλεια της μονιμότητας του Δημοσίου, δεν φτάνει που γενικά κατατάσσονταν στις κατηγορίες των υψηλόμισθων, δεν φτάνει που έπαιρναν όλα τα πιθανά και απίθανα επιδόματα που μπορεί κανείς να φανταστεί και να επινοήσει, ήθελαν (αρκετοί) να πληρώνονται και από δύο μεριές. Και δήλωναν, αρκετοί, απόφοιτοι Τριτοβάθμιας ή Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, προφανώς για να παίρνουν το σχετικό επίδομα και να έχουν την ανάλογη βαθμολογική εξέλιξη, χωρίς καν να έχουν περάσει απ’ έξω.
Τώρα, λοιπόν, που ήρθαν οι σφίξεις και αποφάσισαν οι κυβερνώντες, θέλοντας και μη, να φέρουν σε λογαριασμό τον αδηφάγο δημόσιο τομέα και να τον φέρουν στα μέτρα μιας μικρής χώρας, όπως θα έπρεπε πάντα να είναι, τώρα άρχισαν οι εξονυχιστικοί έλεγχοι. Μετά την καταγραφή που τους είχαν βάλει προ μηνών να κάνουν, τώρα περνούν, λέει, από «κόσκινο» χιλιάδες υπηρεσιακούς φακέλους, καθώς «φαίνεται» (δεν είμαστε και σίγουροι δηλαδή!) ότι πολλοί εργαζόμενοι στο στενό δημόσιο τομέα δήλωναν ψευδή στοιχεία σχετικά με την εκπαιδευτική τους βαθμίδα, προκειμένου, όπως είπαμε και παραπάνω, να εισπράττουν το σχετικό επίδομα πτυχίου. Βέβαια, είναι γνωστό ότι «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» και αυτό είναι απόρροια του σχετικού «θράσους» που υπάρχει για ποικίλα όσα θέματα. Και άμα δεν υπήρχε επί έτη και έτη και κανένας απολύτως έλεγχος και λειτουργούσε το Δημόσιο έτσι... από μόνο του, γιατί, βεβαίως, να μην υπάρξουν διάφοροι που εκμεταλλεύτηκαν τις ευκαιρίες για να «τσεπώσουν» όσο περισσότερα φράγκα μπορούσαν και όσο πιο ξεκούραστα μπορούσαν;! Τώρα που ήρθε η ώρα της πληρωμής και του συμμαζέματος, σε κανέναν δεν αρέσει, βεβαίως, και όλοι ζορίζονται. Αλλά, από την άλλη, όπως αναγνωρίζεται το γεγονός ότι διαταράσσεται η όποια κοινωνική δικαιοσύνη μπορεί να υπήρχε με την κατά μέτωπο επίθεση που δέχονται μισθωτοί και συνταξιούχοι, εξίσου πρέπει να αναγνωρίζεται και το γεγονός ότι εντός δημοσίου (και σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα, επίσης) δεν υπήρχε επί τρεις δεκαετίες κοντά, εργασιακή δικαιοσύνη. Εν γνώσει των κρατούντων και των υπηρετούντων, επίσης. Και ότι μέσα από πιεστικές και εκβιαστικές συνθήκες, όπως αυτές τις επιβάλλει το Μνημόνιο, ήρθε η ώρα να πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Μπορεί οι δημόσιοι υπάλληλοι να μη φέρουν - και δεν τη φέρουν - την πολιτική ευθύνη για το ξεχείλισμα του Δημοσίου. Αυτή είναι αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών. Όμως, από κει και πέρα ο καθένας που πέτυχε το διακαή στόχο και πόθο να εξασφαλίσει μια «ακλόνητη» θέση στο Δημόσιο, φέρει την προσωπική ευθύνη για την παραγωγικότητά του, για τη συνέπειά του και, βεβαίως, για τα... επιδόματά του και όλα τα σχετικά.
Το ζήτημα είναι ότι αυτή η τάξη, αυτό το συμμάζεμα, που έπρεπε να αποτελεί αποκύημα πολιτικής βούλησης, γίνεται τώρα με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια πραγματικής και αντικειμενικής εκτίμησης καταστάσεων και αναγκών, προκαλώντας κατ’ επέκταση και κοινωνική αναταραχή.
Αλλά, βεβαίως, πότε στην Ελλάδα γίνεται κάτι όταν πρέπει; Ποτέ. Πάντα την τελευταία στιγμή και πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο. Αλλιώς φαίνεται δεν λειτουργούμε.
