Αγαπητή Ελευθερία,
Αυτή η ωραία εκδήλωση του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας έγινε στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Λάρισας. Ήταν μια εκδήλωση χθες βράδυ από το Σχολείο Αυτό, που μας έλεγε να ελπίζουμε.
Εκεί στο Ινστιτούτο το Γαλλικό το οποίο, καιρό τώρα με εκδηλώσεις που διοργανώνει στους χώρους του, τιμά την πόλη της Λάρισας, και πιο πολύ τον άνθρωπο, τον κυνηγημένο από εκείνους οι οποίοι πρέπει να τον προστατεύουν.
Εκεί χθες βράδυ οι μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας μαζί με τους φωτισμένους δασκάλους τους, (εδώ ταιριάζει ο τίτλος «φωτισμένους» χωρίς να λείπει ούτε γραμμή από τα γράμματά του), πέτυχαν το ωραίο στην άσχημη και επικίνδυνη για τη ζωή μας εποχή που περνάμε.
Και εκεί που δεν είχαμε από ποια μεριά να κρατηθούμε, που όλα γύρω μας ούτε ένα τόσο δα χαμόγελο δεν έχουν να μας δώσουν, ήρθε αυτή η ώρα και μας προσέφερε ανάσα, μια ελπίδα και μας είπε πως υπάρχουμε ακόμα, δεν χάθηκαν όλα και πως τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας κάτι μπορεί να βρουν, αν το παλέψουμε όλοι.
Αυτοί οι νέοι, γυναίκες, κοπέλες, άντρες και παιδιά γνωρίζοντας αρκετά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, μόνοι τους αποφάσισαν να ζητήσουν κάτι καλό από τα τόσα άσχημα, που τα τελευταία χρόνια χειρότερα δεν μπορούσαν να γίνουν. Να πάνε κάπου για να μάθουν. Και πήγαν εκεί στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και βρήκαν δασκάλους οι οποίοι αγαπούν, βρήκαν ατμόσφαιρα εντελώς άλλη από εκείνη που ζούσαν. Τον άνθρωπο βρήκαν, που τον έψαχναν έξω και δεν τον έβλεπαν πουθενά, γιατί ήταν κρυμμένος από φόβο μην του πουν ότι είναι καλός και τον λοιδορήσουν.
Εκεί βρήκαν αυτό το καλό που ήθελαν και εκεί μπροστά μας το άφησαν να μιλήσει και το ακούσαμε κι εμείς χθες βράδυ.
Έκαναν ωραία γιορτή για το Πολυτεχνείο και ένιωσα μια συγκίνηση που είχα χρόνια να αισθανθώ για την επέτειο αυτή, που νόμιζα ότι είχε χαθεί πια. Και μαζί με μένα ένιωσαν τη συγκίνηση αυτή, νομίζω, όσοι ήταν εκεί. Το είδα στις όψεις των προσώπων και στις κινήσεις των σωμάτων τους.
Όλα όσα είδαμε και ακούσαμε εκεί, πίνακες, γύψινα γλυπτά, λόγια δικά τους, λόγια άλλων που διάλεξαν, βγήκαν από μια προσπάθεια συλλογική και μας έδειχναν την αξία της ωραίας αυτής συνεργασίας με μια ανάγνωση καθαρή που όλες τις λέξεις που ακούγαμε, καταλαβαίναμε και πώς γράφονται.
Όλο το στήσιμο της γιορτής, έτσι την ένιωσα, γιορτή, ήταν θα τολμούσα να το πω, τέλειο για την ώρα εκείνη. Ήταν μια έκφραση χαράς, αγάπης ανθρώπινης του δάσκαλου με τον μαθητή (ποιος είπε τη φράση «εκπαιδευτή-εκπαιδευόμενου;» δεν μ’ αρέσει κι εμένα. Είναι ψυχρή, της αγοράς.)
Βγήκε ένα σύνολο έκφρασης που με συγκίνησε ανθρώπινα και σας ομολογώ ότι το ήθελα πολύ γιατί δεν άντεχα άλλο. Με εξάντλησε όλο αυτό το φοβερό των τελευταίων ημερών που βομβαρδίζονταν τα αυτιά μου, το μυαλό και η καρδιά από λόγια και εικόνες τα οποία μου φαίνονταν απάνθρωπα, αν και μερικά θα ήταν γνήσια, αφού έβγαιναν από στόματα νέων, πρώην μαθητών μου, που ήξερα ότι τα πίστευαν. Όπου και αν πήγαινα με είχαν στημένο, με περίμεναν και με ανάγκαζαν να ακούσω και να δω.
Γι’ αυτό θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους νέους αυτούς και στους δασκάλους που τόσο ανθρώπινα με συγκίνησαν. Όλα όσα είδα και άκουσα με έκαναν να πιστέψω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Ναι, υπάρχουν.
Βασίλης Σιουζουλής
