Το 1974 μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επιτυγχάνεται η μεταπολίτευση. Πέφτει αδόξως η χούντα των αφρόνων Συνταγματαρχών. Σ’ όλη την Ελλάδα πνέει ο από πολλού αναμενόμενος άνεμος της Δημοκρατίας. Σκοπός μας δεν είναι να σχολιάσουμε, το μεγάλο επίτευγμα, που έτσι κι αλλιώς, ήταν μια κορυφαία στιγμή εθνικής έξαρσης και για έκρηξη, των επί επτά χρόνια καταπιεσμένων δημοκρατικών μας ιδανικών.
Εκείνοι οι νέοι με την ηλικιακή τους ορμή και τα καταδυναστευμένα όνειρα, σε μια νύχτα ξεσηκώθηκαν και σάρωσαν μια κλίκα από ανθρωπάκια, που βασάνιζαν το λαό μας. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου, η γενιά του Πολυτεχνείου, όπως συνηθίσαμε να λέμε, είναι οι Έλληνες, που έχουν σήμερα ηλικία από 55-60 χρόνων. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που έχουν τελειώσει τις σπουδές τους, που μεγάλωσαν πια, που ωρίμασαν και που κυρίως κατέχουν σήμερα εξέχουσες θέσεις στον πολιτικό, επιστημονικό και επιχειρηματικό τομέα. Είναι η γενιά που έχει ανδρωθεί. Που κατέχει κύριες θέσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι η γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά που κινεί τα γρανάζια της κρατικής μηχανής. Οι δάσκαλοι, που θα έπρεπε ν’ αποτελούν τα ινδάλματα, το παράδειγμα για τους νέους. Η γενιά που ξανάφερε τη Δημοκρατία και που θα έπρεπε να την εδραιώσει και να τη φυλάξει.
Δυστυχώς, όμως εδώ έχουμε μια ολοφάνερη αντίθεση, που εκπλήσσει τους πάντες. Η περίφημη αίγλη της γενιάς του Πολυτεχνείου, λες κι στέρεψε εκείνον τον Νοέμβρη και τα παιδιά της έπαθαν μετάλλαξη. Έχασαν το νεανικό τους σφρίγος κι έγιναν βολεψάκηδες. Έσβησαν τα ιδανικά τους και τη θέση τους πήρε ο συμβιβασμός, η ιδιοτέλεια, το ατομικό συμφέρον. Έχασαν την τόλμη, που είχαν να συμπλεύσουν με τον βασανισμένο λαό της επάρατης επταετίας και έγιναν οι ίδιοι εθνικά και κοινωνικά αγνώριστοι. Έγιναν προβληματικοί, ανήθικοι, αδιάφοροι για το λαό.
Πολλοί μέσα από τη γενιά αυτή, έγιναν εκμεταλλευτές του λαού. Σαν πολιτικοί, έχασαν το πολιτικό τους αισθητήριο, το ηθικό τους έρεισμα, το αίσθημα της ευθύνης. Λαβώθηκαν από την ιδιοτέλεια. Έγιναν οι πρωτεργάτες της διαφθοράς, της διαπλοκής, της λοιμικής ληστρικής μανίας. Κατάντησαν την πατρίδα μας ένα τυμπανιαίο και οδωδός κουφάρι, όπου συνεχίζουν αδίστακτα να ασελγούν.
Είν’ αλήθεια αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου; Είναι τα παιδιά που κάποτε πρόταξαν τα στήθια τους στα τανκς για ιδέες και ιδανικά; Είναι οι γιατροί, που απάνθρωπα σ’ αφήνουν να πεθάνεις, αν δεν πάρουν φακελάκι; Είναι οι γιατροί του «κουβά», της συναλλαγής, οι επίορκοι του Ιπποκράτη; Είναι οι δικαστές, οι υπηρέτες της Θέμιδος και του Δικαίου, όταν συναλλάσσονται, με δικηγόρους και διαδίκους; Είναι εκείνα τα παιδιά, που κάτω από καταιγιστικούς πυροβολισμούς, φώναζαν στεντόρια «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία;» Εκείνοι οι νέοι, οι ιδεολόγοι και οραματιστές, πώς έγιναν οι σημερινοί ποστατζήδες της κρατικής μηχανής (οι εφοριακοί, οι πολεοδόμοι, ο κάθε εκφυλισμένος υπαλληλίσκος), που θέλουν λάδωμα και μίζα, για να κάνουν το χρέος τους; Είναι εκείνα τα αγνά και άσπιλα παιδιά, οι σημερινοί παπάδες, οι λειτουργοί του Υψίστου, με το παγκάρι και τις βαθιές τσέπες του ράσου; Πώς έγιναν εκείνοι οι νέοι της νύχτας της 17ης του Νοέμβρη που λόγιαζαν για ιδανικά και οράματα, οι σημερινοί ανδρωμένοι πια Έλληνες, που λογιάζουν μόνο τον εαυτό τους και το συμφέρον τους. Είναι... Είναι...
Όχι! Αυτοί δεν είναι οι νέοι της γενιάς του Πολυτεχνείου. Είναι οι αδίστακτοι εκμεταλλευτές του μεγάλου επιτεύγματος της μαγικής εκείνης νύχτας.
Κάνοντας έναν παραλληλισμό, θ’ αναφερθούμε στη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Τα συνθήματά της LIDERTE-EGALITE – FRATERNITE (Ελευθερία, Αδελφότητα, Ισότητα). Τι πιο ιδεώδη συνθήματα για τον ξεσηκωμό; Κι όμως κι εκεί ξεστράτισαν οι πρωτεργάτες της Επανάστασης. Την Επανάσταση διαδέχθηκε η ανείπωτη τρομοκρατία. Και στη συνέχεια η Ναπολεόντιος εποχή. Πού ξεφύτρωσε τόση αναρχία, τόση βία, τόση αδικία και τόσο αίμα;
Βέβαια εμείς δεν είχαμε τέτοια φαινόμενα δυσάρεστα κι αιματηρά. Την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ακολούθησε μια εποχή ειρήνης, ηρεμίας και αναδημιουργίας. Εξέθρεψε όμως ανθρώπους, που αμαύρωσαν εκείνη την κορυφαία στιγμή της εθνικής έξαρσης. Ανθρώπους, που εκμεταλλεύτηκαν την εξέγερση αυτή, την αίγλη της βραδιάς της 17ης Νοεμβρίου και βούλιαξαν την Ελλάδα, σ’ ένα τέλμα, σε μια χρεοκοπία όχι μόνο οικονομική, αλλά και σε μια κρίση αρχών και αξιών.
