Αν κοιτάξουμε στον καθρέφτη των αποτελεσμάτων της δεύτερης Κυριακής των αυτοδιοικητικών εκλογών θα διακρίνουμε το ιδεολογικό μωσαϊκό της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας που μόνο πολιτικό δεν είναι. Έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ τα πολιτικά χρώματα που δυσκολεύεται να διακρίνει ο ψηφοφόρος ζωγράφος ποιο χρώμα είναι το δικό του και ποιο δεν είναι. Αυτό που διακρίνει καθαρά είναι το πολιτικό αλαλούμ. Ακόμη κι αυτοί που απείχαν έχουν μεγάλο πρόβλημα γιατί προτίμησαν να είναι άχρωμοι και άοσμοι και ανήκουν στο ίδιο πολιτικό αλαλούμ.
Θα μπορούσαμε γενικά να πούμε ότι το πολιτικό αλαλούμ στη χώρα μας αποτελεί το σοβαρότερο έλλειμμα δημοκρατίας και συγχρόνως τον μεγαλύτερο εχθρό της. Παρά τις διακηρύξεις για το βάθεμα και πλάτεμα της δημοκρατίας η αντίληψη που έχει ο πολίτης για τη δημοκρατία είναι απίστευτα ρηχή και στενή. Το τραγικό αυτής της αντίληψης αποτυπώνεται στον τρόπο ζωής και δράσης που δεν αντέχει στην κριτική του ορθού λόγου γιατί βρίσκεται στη σφαίρα του παραλόγου. Ο καθένας αυτοαποκαλείται δημοκράτης, επικαλείται την δημοκρατία και λέγει και πράττει ό,τι του καπνίσει αυτοκράτορας της γνώμης του. Αν κανείς του αντιλέξει η απάντηση είναι μια και μοναδική: Δημοκρατία έχουμε και λέγω και κάνω ό,τι θέλω. Δηλαδή στο όνομα της δημοκρατίας μπορώ να υβρίζω, να αυθαιρετώ, να καταψηφίζω, να απέχω, να έχω μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Το γεγονός ότι τα δικαιώματα γεννούν και υποχρεώσεις το αγνοεί εντελώς.
Βέβαια η δημοκρατία δεν έχει ιδεολογική καθαρότητα και δέχεται όλες τις απόψεις για να αποφεύγονται οι εχθρικές αντιπαραθέσεις και οι αιματηρές συγκρούσεις. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα η αποδοχή των απόψεων και άλλο η έλλειψη στέρεου ιδεολογικού υπόβαθρου. Οι πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα έχουν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο σαν σημείο αναφοράς αλλά το υπονομεύουν βάναυσα και πολλές φορές το θυσιάζουν στο βωμό του μικροκομματικού συμφέροντος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της σύγχυσης και της αμφισβήτησης του συνόλου του πολιτικού συστήματος. Όμως έτσι δεν χτίζεται ο πύργος της δημοκρατίας αλλά ο πύργος της Βαβυλωνίας που μπορεί να καταρρεύσει και να καταπλακώσει λαό και ηγεσία. Αν εξετάσουμε την ιδεολογία των δύο κομμάτων, που κυβέρνησαν τον τόπο μετά τη μεταπολίτευση, στα θέματα της οικονομίας που είναι και επίκαιρα, θα διαπιστώσουμε μια τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ ιδεολογίας και εφαρμοζόμενης πολιτικής πρακτικής,... ένα πραγματικό αλαλούμ.
Το κόμμα της ΝΔ ενώ παρουσιαζόταν σαν κόμμα φιλελεύθερο μόνο φιλελεύθερο δεν ήταν αφού ποτέ δεν εφάρμοσε αυτό που ήθελε να είναι. Αντίθετα ενίσχυσε και διόγκωσε το δημόσιο χαρακτήρα της οικονομίας με κρατικοποιήσεις και απίστευτους διορισμούς υπαλλήλων στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα και συρρίκνωσε τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα με την ενοχοποίηση και φορολόγηση του κέρδους και την αύξηση των ασφαλιστικών και άλλων επιβαρύνσεων. Το χειρότερο όλων υπήρξε η γοητεία που ασκούσε ο διορισμός στο δημόσιο των δικών της παιδιών, πολλά από τα οποία προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες και θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν σαν επιχειρηματίες και να είναι συνεπείς με την ιδεολογία τους και όχι γασμούλοι δηλαδή διασταυρώσεις φιλελεύθερης και κομμουνιστικής ιδεολογίας. Βέβαια κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποκλείσει τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών από το δημόσιο όταν επιδιώκουν μια θέση σ’ αυτό με αξιοκρατικά κριτήρια και όχι ρουσφετολογικά τα οποία προνομιακά έχουν, λόγω της προσβασιμότητας στην εκάστοτε εξουσία.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως δηλώνει σε όλους τους τόνους, αλλά και το ίδιο το όνομά του μαρτυρεί ήταν σοσιαλιστικό κόμμα δηλαδή πιστεύει στο δημόσιο ή κοινωνικό χαρακτήρα της οικονομίας. Όσα χρόνια είχε πόρους από τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, που πάλευε να επιβιώσει και δεν είχε εντελώς παραδοθεί στη λεηλασία του από τις πανίσχυρες συντεχνίες του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών «δημοκρατικών» δυνάμεων έκανε σοσιαλιστική κοινωνική πολιτική με διάφορες αλόγιστες παροχές όχι διότι εφάρμοζε αυτό που δήθεν πίστευε αλλά για να κρατιέται στην εξουσία. Όταν δεν έφταναν τα χρήματα διάλεγε τον εύκολο δρόμο του δανεισμού και γαία πυρί μειχθήτω! Τώρα που οι «κακοί» κερδοσκόποι δανειστές του στέλνουν το λογαριασμό ξέχασε τη σοσιαλιστική ιδεολογία του και έγινε συντηρητικότερο των συντηρητικών. Έλαβε και θα λάβει οικονομικά μέτρα που δεν θα μπορούσαν ούτε να τα διανοηθούν οι λεγόμενοι συντηρητικοί. Το χειρότερο όλων είναι η προσπάθειά του να πείσει το λαό ότι μπορεί να απέτυχε σαν σοσιαλιστικό κόμμα που είναι όμως σίγουρα θα πετύχει σαν νεοφιλελεύθερο κόμμα που δεν είναι. Αυτό κι αν δεν είναι πολιτικό αλαλούμ ικανό για να μας τρελάνει όλους.
Δεν θα σχολιάσω το πολιτικό αλαλούμ του ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη γιατί δεν είναι κόμμα εξουσίας και λίγο πολύ το βλέπει όποιος έχει μάτια και το ερμηνεύει ανάλογα. Ούτε βέβαια αυτό της λεγόμενης αριστεράς για τους ίδιους λόγους. Χάνουν ίσως τη μοναδική ευκαιρία για μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας που τόσο χρειάζεται ο τόπος. Επειδή όμως η φύση αναπληρώνει τα κενά ίσως ανατείλει κάποιο νέο φως για να διαλύσει τα νέφη και να επαληθευθεί ο ποιητής που καρτερεί την ανάσταση από τη σταύρωση και τον σηκωμό από το πέσιμο.
