Από μικρός, ίσως και για λόγους καταγωγής, είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία και αντίληψη, για το έργο του γιατρού. Αλλά και γενικά όλοι οι άνθρωποι, στέκονται με σεβασμό, μπροστά στους διακόνους του Ιπποκράτη.
Κάθε τόσο, θ’ ακούσεις: «Κάτι έχω. Πρέπει να με δει ο γιατρός». «Ο γιατρός με συνέστησε ετούτο ή εκείνο». «Θα δούμε. Ότι πει ο γιατρός» κ.ά. Ο γιατρός εμφανίζεται στα μάτια μας, σαν πραγμάτωση της ελπίδας μας. Σαν διάψευση του φόβου μας. Σαν το μάγο, που έχει τη δύναμη να διώξει το κακό και να φέρει την ηρεμία. Είναι ένας μεγαλόσχημος. Πολλές φορές τον βλέπουμε σαν έναν απόμακρο κυβερνήτη. Απρόσιτο, αλλά και συνάμα μια τρυφερή ύπαρξη. Σκύβει πάνω μας με ανθρωπιά και αγάπη και μάχεται ποικιλότροπα, να ξορκίσει το κακό. Στα μάτια μας φαντάζει σαν ένας μικρός θεός. Κι εμείς, ανίκανοι να φθάσουμε στα άδυτα της ψυχής του. Το μόνο, που κάνουμε, είναι να τον θεωρούμε, μ’ ένα βαθύ ικετευτικό βλέμμα. Ανήσυχοι κι απορημένοι, αν θα εκδώσει, το πολυπόθητο απαλλακτικό βούλευμα: «Μην ανησυχείς. Δεν είναι τίποτα το σοβαρό». Ή αν θα ακούσουμε το απευκταίο παραπεμπτικό βούλευμα: «Κάτι συμβαίνει. Χρειάζεται περαιτέρω έρευνα. Έχετε ιστορικό; Θα μπορούσα να μιλήσω με κάποιον οικείο σας και άλλα παρόμοια, που προμηνύουν τελική καταδίκη και σου κόβουν τα πόδια.
Ο γιατρός με τέτοια κονταροχτυπήματα συναπαντιέται καθημερινά. Με το φόβο, την αγωνία, το ανυπέρβλητο, τη σκιά του θανάτου. Ένας γιατρός, ολημερίς μέσα στους σιωπηλούς πολυδαίδαλους, διαδρόμους του Νοσοκομείου, ή στο ιατρείο του κατάντικρυ με την κατήφεια, την απελπισία, τον τρόμο του απευκταίου. Ανάμεσα σε ισχαιμίες, λευχαιμίες, ανακοπές και ανεπάρκειες οργάνων. Αλήθεια τι θα ένιωθε κανείς, αν έστω και για μια μέρα βρισκόταν μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον; Ο γιατρός είναι κι αυτός άνθρωπος. Με ευαισθησίες, με όρια αντοχής, με πεπερασμένες ικανότητες, με ψυχικό και υλικό οπλισμό δεδομένο, που κάποια στιγμή, σηκώνει τα χέρια νικημένος κι ανήμπορος.
Όλοι περιμένουν απ’ αυτόν το μερτικό της σωτηρίας.
Είναι ένας άνθρωπος, που έχει χρέος να ηρεμήσει και να καθησυχάσει, τον ανήσυχο και πανικόβλητο ασθενή. Να ενημερώσει τους ανησυχούντες συγγενείς, που συχνά γίνονται φορτικοί, δυσχεραίνοντες το έργο του. Να συνομιλήσει με συναδέλφους τόσων ειδικοτήτων. Να ανασύρει έγκαιρα και με επιτυχία, ψάχνοντας μέσα στην υπάρχουσα φαρέτρα και το ατομικό του οπλοστάσιο, το κατάλληλο βέλος, για να χτυπήσει το κακό. Να φθάσει ανακουφισμένος, έστω και σε μια προσωρινή πολυπόθητη νίκη.
Σκεφθείτε πόσες δύσκολες στιγμές καραδοκούν, για το μερίδιο της απογοήτευσης και της ήττας.
Οι άνθρωποι συχνά είναι σκληροί. Σε μια επιτυχή έκβαση της ασθένειας, θα βρουν να πουν ένα καλό λόγο για τον γιατρό. Σε μια αναπότρεπτη, όμως ήττα στη μάχη για γιατριά, συχνά ο γιατρός γίνεται το εξιλαστήριο θύμα ο υπεύθυνος του κακού.
Κι όμως ετούτος ο στρατηλάτης, ο ακάματος μαχητής του «κακού», δεν φοβάται να ριχτεί στη μάχη, πάνοπλος. Πάνω στις απανωτές εφόδους για την ίαση, δεν διστάζει να εκτεθεί, να ρισκάρει, να διακινδυνεύσει. Στο φουλ οι πνευματικές, αλλά και σωματικές του δυνάμεις. Φθάνει στο όριο της αντοχής του, για να αποτρέψει την κακιά ώρα, που του επιφυλάσσει η μοίρα. Ένα διαρκές σέρφινγκ, πάνω σε ωκεάνεια κύματα μικρών προσδοκιών και παράλογης ελπίδας. Δεν καταθέτει ποτέ τα όπλα. Δίνει μάχες σκληρές και αμφίρροπες, απεγνωσμένες, αλλά πάντα επίμονες να αρπάξει από τα χέρια του «Αγύριστου» τον ανήμπορο συνάνθρωπό του.
Ακροβατεί πάντοτε, ανάμεσα στο φως της ελπίδας και την απελπισία της διάψευσής της. Κι όλα αυτά τα χειμαρρώδη ανάμικτα και αντιφατικά συναισθήματα, άκρως ψυχοφθόρα και καταλυτικά, ανανεώνονται βασανιστικά κάθε πρωί, που θα ξαναμπεί στο ιατρείο, στα «Μαρμαρένια Αλώνια» όπου η ζωή και ο θάνατος αντιμάχονται σκληρά, καλώντας τον, αυτός να είναι στο κέντρο της σύγκρουσής τους.
Αυτός είναι ο «Μαχητής» γιατρός. Όχι ο απρόσωπος και αφανής «Ερευνητής», ο χειριστής των οργάνων ενός εργαστηρίου. Ήρωας κι αυτός. Αυτός είναι ο «Ήφαιστος» που χαλκεύει τα τόξα και τα κοντάρια για τις φαρέτρες των μάχιμων γιατρών.
Ο δικός μας γιατρός, είναι αυτός, που ανελέητα δέχεται τους κραδασμούς, μιας μάχης για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτός, που αγωνιά. Που τρώει τα σωθικά του, να νικήσει συχνά σ’ έναν άπελπη αγώνα.
Δυστυχώς όμως έχουμε κι άλλους γιατρούς. Αυτούς που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Αυτούς που πουλάνε πολύ ακριβά, εκείνο, που ορκίστηκαν στον Ιπποκράτη να το παρέχουν απλόχερα. Αυτοί οι άπονοι και αναίσχυντοι, που χρησιμοποιούν το αντικείμενό τους, για να πλουτίζουν σε βάρος της ανθρώπινης απελπισίας. Είναι οι ευτελείς αργυρώνητοι. Όσο κι αν στέκονται ψηλά Καθηγητάδες, Λέκτορες και Αλέκτορες, μεγαλόσχημοι, ληστοσυμμορίτες με τις άσπρες ποδιές, και τη μαύρη ψυχή που η πρώτη ματιά στον άρρωστο, είναι στραμμένη στο πορτοφόλι του. Είναι αυτοί, που στη συνείδηση του λαού, κατέχουν την ευτελέστερη κοινωνική θέση. Οι επίορκοι και το καρκίνωμα του ιατρικού σώματος...
