Πολύς Σαίξπηρ δεν έχει πέσει; Και συγκεκριμένα πολύ «Αμλετ» σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία. Να κρατάει ο ψηφοφόρος το κρανίο του και ν’ αναρωτιέται: «Να ψηφίσω ή να μην ψηφίσω»; «Να προτιμήσω ή να μην προτιμήσω (τον έναν ή τον άλλον) ιδού η απορία»!
Και δεν είναι που τα βάζουμε μόνοι μας τα διλήμματα. Άλλοι είναι που μας τα εμφυτεύουν. Εκβιάζοντας τρόπον τινά την ψήφο μας. Και στις προηγούμενες εθνικές εκλογές πάλι με διλήμματα είχαμε να κάνουμε, πιστέψαμε, επιλέξαμε και ιδού τα λαμπρά αποτελέσματα. Τώρα πάλι έχουμε νέα διλήμματα, στα οποία καλούμεθα να απαντήσουμε. Διότι αν δώσουμε λάθος απάντηση, δεύτερη ευκαιρία δεν έχει. Θα μας πούνε «λυπάμαι χάσατε» και «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου μας λέει: αν δεν μας ψηφίσετε δεν θα πάμε μπροστά, θα γυρίσουμε πίσω. Ο δε Αντώνης Σαμαράς μας λέει, αν ψηφίσετε το ΠΑΣΟΚ θα είναι σαν να εγκρίνεται την πολιτική του και τότε είναι που θα αποθρασυνθεί τελείως και όχι κι άλλα μέτρα θα μας βάλουν, θα μας πάρουν τα μέτρα να παραχωθούμε πια να ησυχάσουμε από τα βάσανα του Μνημονίου. Τα άλλα, τα μικρότερα κόμματα, που δεν βλέπουν εξουσία, λένε «μην ψηφίζετε κανέναν από τους δύο» και σε γενικές γραμμές άδικο δεν έχουν. Μόνο που ταυτόχρονα δεν μας δίνουν και καμιά διέξοδο, προκειμένου να έχουμε τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι θα λυθούν τα προβλήματά μας.
Και μεις βρισκόμαστε στη μέση και πρέπει ν’ αποφασίσουμε «ποιον» θα ψηφίσουμε ή «αν» θα ψηφίσουμε και δεν θα κάτσουμε σπίτι μας να μασάμε πασατέμπο και να βλέπουμε τα αποτελέσματα των εκλογών. Ή πιθανώς ούτε αυτά, γιατί έχουμε μπαφιάσει και δεν πιστεύουμε πλέον κανένα. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
Χθες ο πρωθυπουργός ετοιμαζόταν να δώσει και έδωσε (απλά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμα συμβεί) διακαναλική συνέντευξη, σε μια προσπάθεια προφανώς να πείσει τα πλήθη. Κίνηση που από μόνη της κατέδειξε το γεγονός ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση και προφανώς εκτιμήθηκε ότι μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να βοηθήσει. Τώρα γιατί θα μπορούσε να βοηθήσει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που δεν είναι και το «φόρτε» του Γιώργου Παπανδρέου, όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί, να δίνει συνεντεύξεις, ε αυτό πια απομένει να αποδειχθεί στην πράξη από τις επιπτώσεις της συνέντευξης.
Επίσης, γιατί μερικοί έλεγαν, ενόψει της χθεσινής συνέντευξης, ότι ο Παπανδρέου θα έλεγε πλέον ότι το μήνυμα των εκλογών είναι πολιτικό, πάλι ακατανόητο. Διότι εδώ και πολύ καιρό πρώτος και μόνος, στην αρχή, ξεκαθάρισε ότι το μήνυμα της 7ης Νοεμβρίου είναι πολιτικό και εν συνεχεία τον ακολούθησε και ο Α. Σαμαράς. Και έκτοτε βέβαια δεν έχουν πάψει να το λένε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, υποβαθμίζοντας εκ προοιμίου τον υποτιθέμενο αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των επερχόμενων εκλογών. Απλά, όταν ξεκίνησε να το λέει ο Γ. Παπανδρέου ότι το μήνυμα είναι πολιτικό, οι προβλέψεις έδειχναν ότι είχε τη δυνατότητα το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει πολύ περισσότερες περιφέρειες (γιατί εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι) από αυτές που σήμερα φαίνεται ότι μπορεί. Με δυο λόγια έχουν σκουρύνει έκτοτε τα πράγματα αρκούντως. Και αυτό το «σκούρο» είναι που προκάλεσε και το ζόρι και τη διακαναλική.
Και βεβαίως αυτό το «ζόρι» είναι που αναβιώνει και όλη τη συζήτηση περί πρόωρων εθνικών εκλογών ως «αντίποινα» σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν καταφέρει να έχει επιδόσεις στις εκλογές που να της εξασφαλίσουν λόγους εξουσίας. Τότε θα καταφύγει σε πρόωρες εκλογές αφήνουν να εννοηθεί. Η πραγματικότητα είναι ότι τις πρόωρες δεν τις γλιτώνουμε έτσι κι αλλιώς - δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα εξαντληθεί η τετραετία. Το «πότε» θα γίνουν θα εξαρτηθεί από την πορεία των οικονομικών και την εκταμίευση των δόσεων του δανείου. Οπότε...
...Οπότε δεν είναι ανάγκη και να πολυσκάμε και να ’χουμε τρικυμία εν κρανίω προκειμένου να αντεπεξέλθουμε στα διλήμματα που μας τίθενται. Εμείς το πρόβλημα το ’χουμε έτσι κι αλλιώς. Αυτοί που θέτουν τα διλήμματα έχουν προβλήματα εξουσίας. Το δικό τους... κρανίο είναι προς διερεύνηση.
