Άρθρο του Γιάννη Μπλέκου, προέδρου Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Λάρισας
Πάντως παρά την τεράστια προβολή της πρωτοφανούς επιχείρησης διάσωσης των εργατών (και για τα τεχνικά χαρακτηριστικά της) που ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, παρά την τεράστια χαρά και ανακούφιση που έφερε σε όλο τον χιλιάνικο λαό και σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, δεν θα πρέπει να ξεχαστούν η εγκληματική ανυπαρξία μέτρων ασφάλειας στο ορυχείο από την ιδιοκτήτρια εταιρία και το κράτος της Χιλής (λες και οι εγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι βρέθηκαν εκεί κάνοντας εκδρομή και εγκλωβίστηκαν) οι άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες δίνουν τη μάχη του μεροκάματου οι μεταλλωρύχοι σε μια χώρα που η πλουτοκρατία κερδίζει αμύθητα ποσά από την εξόρυξη του φυσικού πλούτου (να σημειωθεί στο εν λόγω ορυχείο οι μεταλλωρύχοι ήταν και απλήρωτοι επί μήνες).
Σταχυολογούμε αυτή τη βαρβαρότητα, αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της έλλειψης στοιχειωδών μέτρων για την ασφάλεια της ζωής των εργατών:
Στο πρώτο εξάμηνο του 2010, 31 μεταλλωρύχοι σκοτώθηκαν σε όλα τα ορυχεία της χώρας.
Από 1990 - 2005 στα κάτεργα-ορυχεία της Χιλής έχουν δολοφονηθεί 742 εργάτες.
Το 2008 στο ορυχείο Σαν Χοσέ, αυτό όπου εγκλωβίστηκαν τον Αύγουστο οι 33 εργάτες, είχαν σκοτωθεί δυο μετά από κατάρρευση στοών,
οι εταιρίες προτιμούν να πληρώνουν γελοία πρόστιμα της τάξης των 2.500 δολαρίων για ελλείψεις παρά να πάρουν ουσιαστικά μέτρα, ακόμα και στοιχειώδη όπως αγωγούς εξαερισμού με σκάλες,
το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους μεταλλωρύχους είναι τα 65 όταν τα συνδικάτα διεκδικούν τα 55 χρόνια.
Αυτά είναι μόνο κάποια ενδεικτικά στοιχεία για τις άθλιες συνθήκες που δίνουν τον αγώνα του μεροκάματου οι μεταλλωρύχοι της Χιλής, που υπολογίζονται σε πάνω απο 18.000 στα περίπου 150 ορυχεία της χώρας που παράγουν κυρίως χαλκό αλλά και χρυσό, ασήμι, μόλυβδο, μαγγάνιο, ψευδάργυρο και βρίσκονται σε περιοχή 4.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι για να μπορεί να απολαμβάνει ο λαός τα οφέλη από τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργάτες, για να εξασφαλιστεί η δουλειά με ασφάλεια, πρέπει να τεθεί το ζήτημα ο ορυκτός πλούτος να γίνει λαϊκή περιουσία και να μην τον λυμαίνονται οι άρπαγες καπιταλιστές και οι πολυεθνικές. Και αυτό ισχύει για τη Χιλή και για κάθε χώρα.
