Τώρα, αυτό το πράγμα που υποτίθεται ότι θα μας δοθεί περίοδος χάριτος μέχρι το 2021 για να αποπληρώσουμε «τα δάνεια της Αγγλίας» που έχουμε πάρει, υποτίθεται ότι είναι για καλό; Ειδικός δεν είμαι, αλλά για καλό δεν φαίνεται. Διότι, εν πάση περιπτώσει «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Δηλαδή να είμαστε δέσμιοι του ΔΝΤ και των «εταίρων» της Ε.Ε. μέχρι το 2021; Άλλο τώρα που η ελληνική κυβέρνηση, ως συνήθως, το διαψεύδει και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι ούτε έχει ζητήσει περίοδο χάριτος, ούτε το επιθυμεί. Ε, αφού το διαψεύδει, ξέρουμε εμείς. Και ότι το έχει ζητήσει και ότι το επιθυμεί. Δεν τους ήρθε μια ωραία πρωία εκεί που κάθονταν στην Τρόικα σταυροπόδι και έπιναν καφέ, έτσι να μας δώσουν μια παράταση για την καλή τους την καρδιά. Επειδή πια είναι τόσο ευχαριστημένοι από τον τρόπο που είμαστε συνεπείς και ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις και είπαν να μας δώσουν έναν «αέρα» μερικά χρονάκια. Ε, όχι βέβαια! Αυτό και μικρό παιδί δεν το πιστεύει.
Όπως, επίσης, δεν πιστεύει, διότι άλλωστε και αυτό διαψεύδεται, ότι δεν θα ληφθούν και άλλα μέτρα και ότι - όπως όλα δείχνουν - δεν θα έχουμε και ένα μνημόνιο ακόμα «καπάκι» στο πρώτο, για να μας βρίσκεται. Άλλωστε, και οι διαρρέουσες πληροφορίες αναφέρουν ότι μπορεί η επιθυμία της κυβέρνησης να είναι να παραταθεί η περίοδος εξόφλησης των δανείων συνολικού ύψους 110 δισ. ευρώ μέχρι το Μάιο του 2013, αλλά γιατί; Γιατί λέει η επιθυμία αυτή υποκρύπτει την πρόθεση του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να συνεχίσει την επιβολή αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων και μετά το 2013 μέσω της εφαρμογής ενός νέου μνημονίου για την περίοδο 2014-2020.
Βέβαια, μέχρι τότε «ποιος ζει ποιος πεθαίνει», που λέει ο λόγος. Και «ποιος» θα ’ναι κυβέρνηση, επίσης, τότε και τι πολιτική θα ακολουθεί και πώς θα είναι τα πράγματα γενικότερα και ένα σωρό άλλα τέτοια. Γιατί όλα είναι ρευστά, σχετικά με το μέλλον. Όχι μόνο το απώτερο, αλλά και το άμεσο, θα μπορούσαμε με άνεση να πούμε. Ό,τι και να... φιλοδοξεί λοιπόν η παρούσα κυβέρνηση για το μέλλον, είναι μετέωρο, όσο μετέωρη είναι και η ελληνική οικονομία. Στις δε Βρυξέλλες, λέει, αποτελεί κοινό μυστικό ότι η Ελλάδα θα ζητήσει επίσημα επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου και περιμένουν να τεθεί επισήμως το αίτημα επί τάπητος.
Με δυο λόγια, μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές υποθέτω, θα τα ακούσουμε τα μαντάτα. Και με δυο λόγια θα είμαστε δέσμιοι του Νομισματικού Ταμείου μέχρι το 2021, βάσει τουλάχιστον των σχεδιασμών που φαίνεται ότι γίνονται κάτω από το τραπέζι αυτή τη στιγμή. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά πάσα πιθανότητα αν οδηγηθεί εκεί το πράγμα δεν πρόκειται για επιλογή. Προφανώς θα πρόκειται για ανάγκη, γιατί δεν τα βγάζουμε πέρα και γιατί επιπλέον αυτές οι περίφημες «αγορές» φοβούνται ότι η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει προς αυτές λόγω της πίεσης αποπληρωμής των δανείων της Τρόικα. Οπότε ευνοούν μια νέα περίοδο χάριτος από την Τρόικα.
Εκείνο τον «Προμηθέα τον Δεσμώτη» τον ξέρουμε δα. Που τον είχαν δέσει σε ένα βράχο και πήγαιναν τα όρνια και του ξέσκιζαν τις σάρκες αργά και βασανιστικά και τον πήρε ο Αισχύλος και τον έκανε τραγωδία. Ε, κάπως έτσι είναι σήμερα και η Ελλάδα. Δεμένη χειροπόδαρα σε ένα βράχο, όχι επειδή δυσαρέστησε τον Δία, αλλά επειδή δυσαρέστησε τους «ισχυρούς» της εποχής. Και έρχονται τα «όρνια» - αγορές, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και της ξεσκίζουν αργά και βασανιστικά τη σάρκα. Για το καλό της πάντα. Εννοείτε. Αυτή είναι η σύγχρονη, δική μας τραγωδία.
