Τις προάλλες, ένα συνεργείο προσπαθούσε επί 2-3 μέρες να καθαρίσει τα μάρμαρα της πλατείας Ταχυδρομείου, μπροστά στο κτίριο της Ιατρικής Σχολής. Τα σχέδια (μουντζούρες) τα είχαν φιλοτεχνήσει κάποια καλόπαιδα που χρησιμοποιούν για κάδρα και τους τοίχους του κτιρίου, όπως και άλλων κτιρίων, του Δικαστικού Μεγάρου, των Γυμνασίων, των Λυκείων κ.λπ. Όλα αυτά τα παλικάρια, με τις δραστηριότητες αυτές φαντασιώνονται, προφανώς, τον αγωνιστή, τον ασυμβίβαστο, τον επαναστάτη...
Ασφαλώς, κανείς δεν σκέπτεται πως μπορεί κάποτε (κατοχή) το να γράφει κάποιος συνθήματα στον τοίχο ήταν ηρωισμός γιατί όσους συλλαμβάνονταν τους «έστηναν» στον τοίχο. Σήμερα, ωστόσο, ο δράστης όχι μόνο δεν προσομοιώνεται με τον αντιστασιακό, με τον ήρωα, με τον Τσε Γκεβάρα, αλλά με τον αφελή... Τσε Παπάρα.
Τα καλόπαιδα αυτά έχουν, συνήθως, «προϋπηρεσία». Πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις των Γυμνασίων και των Λυκείων με πρωτοποριακά αιτήματα όπως την αύξηση του ορίου των απουσιών, την αύξηση των εκδρομών, το δικαίωμα στην καθυστέρηση προσέλευσης στο Σχολείο και άλλα παρόμοια. Κανένας, βέβαια, δεν σκέφτηκε να ζητήσει την εντατικοποίηση των σπουδών, τη διοχέτευση της νεανικής ζωντάνιας στην απόκτηση της γνώσης, στην καλλιέργεια, στη βελτιστοποίηση των πνευματικών δεξιοτήτων και άλλων χαρισμάτων. Αλλά και κανένας δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τις παράνομες καταλήψεις, για τις καταστροφές και άλλες παραβάσεις του Ποινικού Κώδικα. Οι Εισαγγελείς, όπως και οι αρμόδιοι για την εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, Νομάρχες, Δήμαρχοι, Προϊστάμενοι Εκπαίδευσης, έκαναν τα στραβά μάτια. Αν κάποιοι κάποτε έφταναν στο Δικαστήριο απαλλάσσονταν λόγω αμφιβολιών.
Έτσι έγινε, σιγά – σιγά, η διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Από τα μικρά χρόνια, εξ απαλών ονύχων, όπως έλεγαν παλιότερα. Έτσι έγινε η επώαση των αυγών του φιδιού και από την εκκόλαψή τους βγήκαν τα φίδια που μας ζώνουν. Η ατιμωρησία, οδήγησε στην απειθαρχία και απ’ εκεί στην παραβατικότητα και την ασυδοσία. Το κράτος, νομοθέτης και τηρητής των νόμων, δεν το υπολογίζει κανένας. Το πολιτικό προσωπικό, κατά κανόνα χαμηλού επιπέδου, για ένα μόνον ενδιαφέρεται, για το πολιτικό κόστος. Με νόμους, με Προεδρικά διατάγματα και με Υπουργικές αποφάσεις χαρίστηκαν δικαιώματα και προνόμια σε επαγγελματικές ομάδες και συντεχνίες με ισχυρές ικανότητες πίεσης, που αργότερα έγιναν απαράβατα κεκτημένα. Οι πολιτικοί χορηγούσαν και οι άλλοι έπαιρναν (ποιος στραβός δεν θέλει το φώς του) με μεσολαβητές τους συνδικαλιστές που ενεργούσαν σαν κομματικοί κοτσαμπάσηδες.
Έτσι φτάσαμε στην αντίληψη των κεκτημένων που τα διεκδικούν με κάθε τρόπο: Με το κλείσιμο των δρόμων απ’ τους αγρότες για την αύξηση των επιδοτήσεων χωρίς όρια. Με τους πυροβολισμούς των φορτηγατζήδων εναντίον όσων δεν συμμετείχαν στα μπλόκα. Με τους φαρμακοποιούς, τους συμβολαιογράφους, τους υποθηκοφύλακες κ.λπ. που αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν τα επαγγέλματά τους. Νόμος είναι το συμφέρον του καθενός.
Όλα αυτά δημιούργησαν μια καταχνιά που βρίσκεται μόνιμα πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Ένα ζόφο υποκρισίας που εκφράζεται με το γνωστό όλοι κλέψαμε, όλοι μαζί τα φάγαμε. Μια υποκρισία χαρακτηριστική όλων εκείνων που κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Μια θρασύτατη υποκρισία που εξοργίζει περισσότερο εκείνους που δεν συνέτρωγαν, δεν φοροδιέφευγαν, δεν έκλεβαν, δεν έκτιζαν αυθαίρετα, δεν παρακαλούσαν για ρουσφέτια.
Όλοι αυτοί που χαρακτηρίζονται από τα κάθε είδους λαμόγια γραφικοί, ψυχούλες, ανθρωπάκια. Όλοι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα και τα κλεμμένα.
