Αυξήθηκαν, λέει, τα κρούσματα επιθέσεων από «τσαντάκηδες», στη Λάρισα και σ’ άλλα αστικά κέντρα, με θύματα κυρίως γυναίκες, που στην περίπτωση αυτή αποτελούν όντως το «αδύνατο φύλο» γι’αυτό και συγκεντρώνουν την προτίμηση των λεγόμενων τσαντάκηδων.
Στο κύμα της εγκληματικότητας και της αντικοινωνικότητας που μας έχει κατακλύσει τα τελευταία χρόνια, η επίδοση αυτή των κακοποιών γνωρίζει σήμερα ιδιαίτερη άνθιση, ίσως γιατί τα θύματα είναι πολύ ευάλωτα και ο στόχος – η τσάντα – είναι άκρως εκτεθειμένος στη διάθεση όποιου τη βάλει στο μάτι. Έτσι τα περιστατικά αρπαγής τσαντών αυξάνονται ανησυχητικά κι ας μην τα αναφέρουν τα αστυνομικά δελτία. Όπως άλλωστε δεν αναφέρονται και άλλα περιστατικά κλοπών, διαρρήξεων κ.λπ., παρά μόνον όταν συλλαμβάνονται οι δράστες. Αυτό έχει ως συνέπεια να μη γίνεται γνωστή η έκταση της εγκληματικότητας και βεβαίως οι πολίτες να κινούνται και να ζουν αμέριμνοι, ενώ τα κακοποιά στοιχεία παραμένουν ασύδοτα και συχνά ανενόχλητα, λόγω και της ανεπαρκούς αστυνομικής επαγρύπνησης.
Οι αιτίες αυτής της κατάστασης είναι γνωστές: Ελλιπής αριθμός αστυνομικών, κακοπληρωμένο αστυνομικό προσωπικό, προβλήματα λειτουργικότητας των αρμοδίων υπηρεσιών, σχεδόν ανύπαρκτη αστυνόμευση στους δρόμους της πόλης, αλλά και, κυρίως, τις νυχτερινές ώρες παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ανδρών της αστυνομίας, που σαν εργαζόμενοι έχουν και προβάλλουν τεράστια προβλήματα.
Είναι φυσικό η εγκληματικότητα να φουντώνει και οι τσαντάκηδες να παίρνουν το μερίδιό τους από μια πόλη αφύλαχτη και από πολίτες αμέριμνους...
Δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός το ότι η γυναικεία τσάντα συγκεντρώνει την προτίμηση των κακοποιών. Πρώτα – πρώτα οι γυναίκες και κυρίως οι ηλικιωμένες, δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν και τη φυσική ευλυγισία και ρώμη να τρέξουν, να πιάσουν και να αντιμετωπίσουν τον κλέφτη της τσάντας τους. Άλλωστε τα άτομα που επιχειρούν τέτοιους είδους επιθέσεις είναι κυρίως νεαροί με μηχανάκια και φυσικά ιδιαίτερα ευκίνητοι και ταχείς, ώστε να διαφεύγουν σίγουρα και ανενόχλητοι. Σπανίως επιλέγουν ως στόχο τις τσάντες που κρατούν άνδρες, όσο κι αν τα τελευταία χρόνια το τσαντάκι αποτελεί και ανδρικό αξεσουάρ.
Οι κακοποιοί αυτού του είδους είναι εκπληκτικά λαγωνικά. Οσφραίνονται τη λεία τους και γνωρίζουν καλά την πιάτσα. Η αλλαγή στόχου, η στροφή από τα ανδρικά πορτοφόλια και τις διαρρήξεις, στις γυναικείες τσάντες σημαίνει πως εκεί υπάρχει «ψωμί»...Και πραγματικά υπάρχει. Η τσάντα της σημερινής γυναίκας αποτελεί θησαυρό. Πολλές φορές χρυσωρυχείο. Πριν από τριάντα χρόνια τι θα έβρισκες σε μια τσάντα; Κανένα καθρεφτάκι, ένα κραγιόν, κάποια άλλα καθαρώς γυναικεία αντικείμενα, κανένα μαντίλι κ.λπ. Τώρα οι γυναίκες εργάζονται και είναι πολυάσχολες με – κατά κανόνα – γεμάτο πορτοφόλι. Στην τσάντα των ηλικιωμένων γυναικών δε, υπάρχει συνήθως η σύνταξη ή ποσά που μόλις εισέπραξαν από την τράπεζα και επισημαίνουν οι επίδοξοι τσαντάκηδες. Υπάρχουν ακόμα εισπράξεις από επαγγελματική δραστηριότητα, χρήματα για ψώνια κι ακόμη πολύτιμα αξεσουάρ και κοσμήματα.
Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός ότι οι επαρχιακές πόλεις προσελκύουν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον των διαρρηκτών και των άλλοτε πορτοφολάδων. Ο κόσμος της περιφέρειας παραμένει ακόμα ανυποψίαστος και εν πολλοίς ακάλυπτος σε τέτοιες δραστηριότητες. Το...πατροπαράδοτο ξάφρισμα του ανδρικού πορτοφολιού δεν έχει πια πέραση. Τα «κόλπα», οι «μπουζουριέρες», η μέθοδος του «εναγκαλισμού» είναι ξεπερασμένα πράγματα! Έπειτα δεν υπάρχουν παραγεμισμένα πορτοφόλια, ούτε και συνηθίζονται εκείνα τα παλιά πολύπτυχα, μεγαλοπρεπή χρηματοφυλάκια. Αλλά ούτε και συνωστισμός υπάρχει σε μια επαρχιακή πόλη, που να ευνοεί τέτοιου είδους «επιχειρήσεις» πορτοφολάδων. Έτσι η στροφή προς τη γυναικεία τσάντα ήρθε ως φυσιολογική δραστηριότητα των κακοποιών που γνωρίζουν ότι έξοδος της γυναίκας στην αγορά δεν γίνεται συνήθως χωρίς λεφτά στην τσάντα, μια που η γυναίκα είναι η κατ’ εξοχήν καταναλώτρια, η συχνότερη πελάτισσα των καταστημάτων.
Άλλωστε, οι παλιές μέθοδοι κλοπών που προανέφερα απαιτούσαν ειδικευμένα άτομα με πείρα και τόλμη. Όχι βέβαια πως δεν υπάρχουν και τέτοιοι, ιδίως από τότε που η χώρα μας έγινε πόλος έλξης αλλοδαπών κακοποιών που επεκτείνουν τη δράση τους και στην επαρχία. Αλλά τσαντάκιας μπορεί άνετα να είναι ο καθένας τολμηρός ή απελπισμένος νεαρός, που για να εξασφαλίσει τη... «δόση» του, λόγου χάρη, δεν διστάζει να αρπάξει την πρώτη τσάντα που θα βρει μπροστά του. Θα ήταν μάταια, αλλά και άκομψη η μέριμνα για ασφαλιστική περιτύλιξη του λουριού στον καρπό. Είναι τόσο ευαίσθητα άλλωστε αυτά τα εξαρτήματα. Έπειτα υπάρχει ο αιφνιδιασμός. Ο τσαντάκιας την αρπάζει - πολλές φορές εποχούμενος – και εξαφανίζεται. Πώς να τον καταδιώξει μια γυναίκα, συνήθως με ασταθή τακούνια;Παλαιότερα οι γυναίκες της υπαίθρου ασφάλιζαν τα χρήματα σ’ ένα κόμπο στα κεφαλομάντηλά τους, ενώ κάποια άλλα θηλυκά έκρυβαν τα χρήματα στην καλτσοδέτα τους...
Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης των τσαντάκηδων από την κατάργηση της τσάντας και την καθιέρωση στο ρούχο ειδικής μυστικής και απρόσιτης τσέπης! Εκτός αν κάποιος σχεδιαστής μόδας παρουσιάσει μια τσάντα - ζώνη, σαν τα κεμέρια της κλεφτουριάς. Στις μυστικές κρύπτες τους χωρούσαν οκάδες μάλαμα.
Αλλά και οι αρχαίοι μας πρόγονοι στο ζωνάρι τους τρύπωναν τα χρήματά τους. Έλεγαν: «Χαλκούς υποζώννυσθαι» και «κτάσθαι χαλκόν επί την ζώνην», όταν δεν τα έκρυβαν στο στόμα τους! Γιατί κι αυτό γινόταν όπως γράφει ο Αθήναιος.
Μάλλον όμως πρέπει να αποκλειστεί η παρακμή της τσάντας ως γυναικείου εξαρτήματος, από τη στιγμή που καθιερώθηκε και το ανδρικό τσαντάκι. Οπότε οι προοπτικές για τους τσαντάκηδες είναι ανοιχτές.
