Επίτηδες το κάνανε; Είναι ν’ αναρωτιέται κανείς. Γιατί διαφορετικά θα μπορούσε άνετα να μιλήσει κανείς για μπλακ χιούμορ εις βάρος τους. Πάνω που συμπλήρωσε ένα χρόνο στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, έβγαλε στη φόρα και τον προϋπολογισμό του 2011. Δηλαδή, η πρώτη εκλογική επέτειος συμπίπτει με την ανακοίνωση του προϋπολογισμού, ο οποίος είναι ο πιο σκληρός που είδε η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και δώθε. Και ο οποίος φέρνει μαζί του νέα στρατιά ανέργων λόγω οικονομικής κρίσης. Η έκρηξη της επίσημης ανεργίας διαβάζουμε, φτάνει στο 14,5%, ενώ η ύφεση στο 2,6% και αναμένεται να πλήξει τους πλέον αδυνάτους. Δηλαδή τις μικρές επιχειρήσεις που ούτως ή άλλως έχουν αρχίσει να βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη. Και για να μην πηγαίνουμε μακριά, φτάνει να ρίξουμε μια ματιά στην ίδια τη Λάρισα, στο στενό αλλά και ευρύτερο κέντρο της, όπου τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο και φυσικά παραμένουν ξενοίκιαστα, γιατί ποιος θα πάει να τα νοικιάσει. Και με την ευκαιρία, μιας και το ’φερε η κουβέντα και οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων που τα νοικιάζουν θα πρέπει να πάρουν χαμπάρι τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα και την αγορά και να λογικέψουν ως προς τα ενοίκια και τις απαιτήσεις τους, αν δεν θέλουν να μείνουν με τα μαγαζιά τους άδεια. Καλύτερα να έχουν λιγότερα έσοδα παρά να μην έχουν καθόλου. Αυτό παρεμπιπτόντως, αλλά όχι ασχέτως ως προς το γενικό ζήτημα.
Διότι ο φετινός προϋπολογισμός που μας τον έφερε «μπουναμά» η κυβέρνηση για να «γιορτάσουμε» τον ένα χρόνο της στην εξουσία, φέρνει νέα φορολογικά βάρη στον «άμαχο πληθυσμό» και φυσικά λόγω περαιτέρω ύφεσης, αύξηση της ανεργίας. Άλλο τώρα, αν ο υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός προσπάθησαν να μας... χρυσώσουν το χάπι και να μας πουν ότι έχουμε «υγιή ανάπτυξη». Τον κακό μας τον καιρό έχουμε, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Διότι μπορεί καταπώς λένε οι γνωρίζοντες το έλλειμμα να μπαίνει σε μια σειρά, από 7,8% φέτος να πηγαίνει στο 7% του χρόνου, αλλά το χρέος θα φτάσει του χρόνου στα 330 δισεκατομμύρια και σε ποσοστό 142% του ΑΕΠ. Και φυσικά με τέτοια νούμερα θα συνεχίσουμε να είμαστε χρεωμένοι, όχι μέχρι δευτέρας, αλλά μέχρι τρίτης γενεάς.
Όλα αυτά λοιπόν τα χαρούμενα, τα ευχάριστα και τα αισιόδοξα συνέπεσαν με την «επέτειο» της κυβέρνησης, η οποία αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσει το χρόνο αυτό, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει δύο λέξεις: «ασυνέπεια» και «σκληρότητα». Ασυνέπεια σε όσα προεκλογικά ευαγγελιζόταν και υποσχόταν και δεν έπραξε και σκληρότητα, γιατί βεβαίως του Έλληνα ο τράχηλος τον τελευταίο χρόνο έχει υποστεί τα μύρια όσα και φυσικά έπεται και συνέχεια. Ό,τι «πολεμήθηκε» προεκλογικά από το ΠΑΣΟΚ και ό,τι μετεκλογικά διαψεύστηκε όχι μόνο εφαρμόστηκε, αλλά αυτό έγινε και στην πιο σκληρή του μορφή. Και ανεξάρτητα από τι λένε ή είναι υποχρεωμένα να λένε προς τα έξω τα μέλη της κυβέρνησης, «αν» - λέμε - «αν», διακατέχονταν αίφνης από μια κρίση ειλικρίνειας, μάλλον θα έπρεπε να απολογηθούν για τις αποφάσεις των οποίων υπήρξαν συμμέτοχοι και συνεπώς έχουν την πολιτική ευθύνη.
Εμείς τώρα τι να ευχηθούμε στην κυβέρνηση; «Χρόνια πολλά και να τα εκατοστίσει;». Αλίμονό μας! Από τον προϋπολογισμό απόγνωσης, όπως τον χαρακτήρισαν, πάμε στους απεγνωσμένους πολίτες που βρίσκονται με το πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί τελικά, όντως εκείνο το πιστόλι που έλεγαν κάποτε για τη διαπραγμάτευση δανεισμού έπαιξε. Αλλά όχι πάνω στο τραπέζι. Στον κρόταφο του Έλληνα πολίτη.
