Το προφίλ των Περιφερειών έχει ήδη διαμορφωθεί μέσα στο καλοκαίρι. Το marketing του δικομματισμού κοινό, μονότονο και γραφικό. Η εικόνα της Θεσσαλίας, αποτυπώθηκε ως ένας απέραντος βοσκότοπος, με τους υποψήφιους να σέρνουν τους παραδοσιακούς χορούς στα βλαχοχώρια της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Βήμα και ψήφος, χειραψία και υπόσχεση, «γκάλοπ» και χρίσμα. Στο βάθος του ορίζοντα, ο λιγνίτης μοιάζει να βρίσκεται προ των πυλών του πάλαι ποτέ νομού Λάρισας, καθώς γαλάζιοι και πράσινοι δείχνουν να έχουν συναινέσει παθητικά, εν μέσω «ενεργειακών» πιέσεων.
Στην υπόλοιπη επικράτεια, εικόνες από τα παλιά. Στη Μακεδονία, ο Ψωμιάδης με τα συνήθη ήξεις-αφίξεις, τις ψευτοπαλικαριές, τους λαϊκισμούς και τα σκαμπανεβάσματα, πάντοτε εντός της (γαλάζιας) πολυκατοικίας. Στη Στερεά Ελλάδα, σε μείζον θέμα αναδείχθηκε η άρνηση της Μπατζελή που της στοίχισε την καρέκλα στο πολυάριθμο ανασχηματισθέν Υπουργικό Συμβούλιο. Η Πελοπόννησος, κοιτίδα του νεοελληνικού κατεστημένου, πιστή στις παραδοσιακές ίντριγκες. Ντορικοί, Σαμαρικοί, Παπανδρεϊκοί, Μανωλικοί και Τατουλικοί, σε έναν απίστευτο αχταρμά μιας παραπαίουσας κομματικοφροσύνης, επιλέγουν τους υποψήφιους στον Μοριά. Στην Κρήτη, την εκλογική πεντοζάλη σέρνουν τα αντάρτικα ψηφοδέλτια. Στη Θράκη, η μουσουλμανική μειονότητα που αυξάνεται και πληθύνεται, χαίρεται όσο κανένας άλλος το νέο θεσμό του αιρετού Περιφερειάρχη. Καραδοκεί να φτάσει σταδιακά το 50% για να φτιάξει το επίσημό της βιλαέτι. Κι εκτός από μουφτή, να έχει τον δικό της κοτσαμπάση!
Οι επετηρίδες συντηρούν εσωκομματικές ισορροπίες ενώ το σύμπτωμα της κομματικής απεξάρτησης εμφανίζεται μόνον όταν ο χ(α)ρισματούχος υποψήφιος αυξήσει σημαντικά τις προσωπικές του μετοχές. Στην περίπτωση βέβαια της ήττας, αυτό αντιστρέφεται και ο αποτυχών θα προστρέξει να δηλώσει πιστός «στρατιώτης» του κόμματος, έτοιμος να αναλάβει οποιοδήποτε εναλλακτικό (ηγετικό) ρόλο, για να διασφαλίσει μια καλή θέση στην κομματική ιεραρχία. Ως αποτέλεσμα, το «βλέποντας και κάνοντας», κυριαρχεί στην πολιτική ζωή παράλληλα με την αναβολή, την έλλειψη σχεδιασμού και οργάνωσης, το προσωρινό, το πρόχειρο και το περίπου. Κάπου εκεί ενδιάμεσα, πάντοτε χωράει κάποιο όραμα… περιφερειακά κι επιφανειακά. Πάραυτα, η τοπική αυτοδιοίκηση θα βγει και πάλι ανίκητη αφού ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει, θα το «φορτώσει» με περισσή ανευθυνοϋπευθυνότητα στην κεντρική εξουσία…
Αυτή τη φορά, οι Περιφερειάρχες θα εκλεγούν από τη βάση, για να γίνει αλλού γαλάζιος κι αλλού πράσινος ο εκλογικός χάρτης της χώρας. Ωστόσο, στον ορίζοντα της Περιφέρειας Θεσσαλίας, διακρίνεται το γκρίζο φόντο του λιγνίτη. Με τις ευθύνες να βαρύνουν και την τοπική αυτοδιοίκηση, αφού οι εκπρόσωποί της δεν πρότειναν εναλλακτικές οικολογικές αναπτυξιακές λύσεις. Διότι, η στείρα - επικοινωνιακή ή κομματική - άρνηση η οποία δεν συνοδεύεται από μια εφικτή εναλλακτική πρόταση, ενισχύει την αυταρχική επιβολή των αποφάσεων της κεντρικής εξουσίας. Εξάλλου, η πολιτική στη χώρα μας, συνήθως ευθυγραμμίζεται με τη νεοελληνική νοοτροπία του ωχαδελφισμού, της μετάθεσης των ευθυνών και – κυρίως - της μη λύσης του προβλήματος («μακριά κακό από μένα», λέει ο εκάστοτε εμπλεκόμενος). Πρόκειται για τη νοοτροπία που μας οδήγησε σε μια γενικευμένη χρεοκοπία...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
