Η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα δεν έχει παρθενογενετική προέλευση. Ούτε εκπορεύεται από συγκεκριμένα κέντρα της αλλοδαπής. Αλλά είναι γέννημα της πνευματικής αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Της πνευματικής κρίσης που διαχρονικά χαρακτηρίζει το λαό μας. Που γεννά τους ανήθικους διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας. Που παράγει το σημερινό βάσανο της πρωτοφανούς φτώχειας και εξαθλίωσης.
Αυτή η ανυπαρξία πνευματικών και ηθικών αξιών δημιούργησε την οικονομική κρίση. Οδήγησε στο σημερινό βούλιαγμα την εθνική μας οικονομία. Το πνεύμα προδώσαμε και φτάσαμε εδώ. Τις αξίες βγάλαμε από την πολιτική, την κοινωνική και την εθνική μας ζωή. Οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν είχαν την παιδεία εκείνη που θα απέτρεπε την εκδήλωση της πρωτόγνωρης οικονομικής σήψης και διαφθοράς. Εστερούντο παντελώς και αυτής ακόμη της στοιχειώδους χριστιανικής και κλασικής μόρφωσης. Και όταν λέμε μόρφωση, δεν εννοούμε τη γνώση μόνο, αλλά την έμπρακτη εφαρμογή της. Αυτή, δυστυχώς, χάσαμε. Αυτή δεν είχαν οι πολιτικοί μας. Γι’ αυτό και δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε την εμφάνιση των βαρβαρικών συμπεριφορών. Των ταγών του έθνους και των παρατρεχάμενων εναντίον της οικονομίας και του λαού.
Δυστυχώς, οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν είχαν τον Χριστό μέσα τους. Ήσαν αθεόφοβοι. Γιατί δεν αγάπησαν, όπως ο ίδιος λέει, το φως, αλλά το σκότος. Διότι τα έργα αυτών ήταν πονηρά. Αυτά τα λόγια του Χριστού νομίζω ότι κρίνουν τελικά στην Ιστορία τους λαούς, τα έθνη, τον καθένα μας. Αν, επομένως, μελετούσαμε καλά αυτά και τα κάναμε ουσιαστικά κτήμα μας, δεν θα φτάναμε ως εδώ. Γιατί οι πράξεις μας, η συμπεριφορά μας θα ήταν πάντοτε απέναντι σε κάθε ηθική, πνευματική και νομική παρεκτροπή.
Αλλά και σήμερα, ακόμα, αν κοιτάξουμε καλά την πολιτισμική μας κληρονομιά, ίσως να εκτιμήσουμε σωστότερα την κρίση που περνάμε. Να διακρίνουμε καθαρά τις άκριτες αποφάσεις μας. Τι αγαπήσαμε και φτάσαμε ως εδώ. Προφανώς το χρήμα και όχι τον άνθρωπο και τον Θεό. Να πάρουμε αυτές τις κρίσιμες ώρες, κρίσιμες αποφάσεις. Να αναζητήσουμε το φως σ’ όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας. Που θα μας βγάλει από το σημερινό εθνικό αδιέξοδο. Και αυτό δεν είναι άλλο από την εμπέδωση σ’ όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της χώρας των πνευματικών και ηθικών αξιών. Από τον τελευταίο πολίτη μέχρι τους πολιτικούς και κυβερνήτες μας.
Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να ρίξουμε το βάρος του σημερινού αγώνα. Στον πόλεμο κατά των πνευματοκτόνων συμπεριφορών μας. Αυτές που εξέθρεψε και επέβαλε με τη λειτουργία του το βρόμικο διαχρονικά κράτος. Αυτές που καλλιέργησε με την πρακτική της ημετεροκρατίας και της αδικίας. Του «δικού μας» και του «ξένου». Της πρόσληψης των «ημετέρων» και της αποπομπής των «αλλοτρίων».
Ακριβώς αυτή, η από συστάσεως ελληνικού κράτους, πρακτική της τακτοποίησης των κομματικά προσκείμενων, δημιούργησε τη λαϊκή άποψη: «Αν δεν έχεις παραθεό» ή κατ’ άλλους «μπάρμπα στην Κορώνη», δεν κάνεις τίποτα. Μένεις διαρκώς στο περιθώριο. Θυμάμαι, παιδί ακόμα, στην πατρίδα μου, όταν κάποιοι ελέω πολιτικών διοριζόντουσαν σε κάποια δημόσια θέση, διακατέχονταν από μια άφατη υπερηφάνεια, λες και αυτή η τακτοποίηση ήταν αποτέλεσμα γνώσης και ικανότητας. Και ως προς αυτό δεν έφταιγαν αυτοί, αλλά το σύστημα που εξέθρεψε αυτήν την υπεροχή και το άδικο βόλεμα. Και όμως, οι απλοί άνθρωποι τους θαύμαζαν και τους μακάριζαν, όχι για τις ικανότητές τους, αλλά για «το μεγάλο δόντι».
Όλα τα παραπάνω είναι πολύ μικρά σε σχέση με το διαχρονικό κλεψιμαίικο. Το ρημαδιό της εθνικής μας οικονομίας. Την κατασπάραξη και κατασπατάληση του δημόσιου δανεικού χρήματος από τους διαχειριστές της εξουσίας. Από τους προβατόσχημους λύκους και τους παρατρεχάμενους. Απ’ αυτούς που θεσμικά ήσαν φύλακες και υπερασπιστές της δημόσιας περιουσίας. Και η αρπαγή αυτή κυριαρχούσε σ’ όλη την γκάμα της εξουσίας. Κεντρική και περιφερειακή. Μόνο που οι δράστες των παράνομων αυτών ενεργειών δεν γνώριζαν τη λαϊκή ρήση: Ο λύκος έχει πολλά ποδάρια. Κάποιο, όμως, μπορεί κάποτε να σπάσει. Και τότε θα γίνουν γνωστά τα πραξάδια τους. Πώς προέκυψαν πλούσιοι, με αμύθητες περιουσίες, άνθρωποι, πολιτικοί που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους. Που δεν κληρονόμησαν μεγάλες περιουσίες. Κάτι που ξεσκεπάζεται σήμερα.
Στο άκουσμα αυτών των πολιτικών ανομιών έρχεται και η αγανάκτηση και η οργή του λαού. Που επιζητεί τη δίκαιη τιμωρία τους. Από αυστηρούς και σκληρούς νόμους. Που θα τους οδηγήσουν στα δικαστήρια. Για να τους δικάσουν και να τους καταδικάσουν, δημεύοντας ταυτόχρονα και όλη την κλοπιμαία τους περιουσία.
Όλη, λοιπόν, αυτή η παρακμιακή σαπίλα, που οδήγησε στη σημερινή οικονομική κρίση, είναι αποτέλεσμα πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης. Έλλειψης ουσιαστικής παιδείας των εκάστοτε κυβερνώντων. Μια παιδεία που, αν υπήρχε, δεν θα ασχολούμασταν σήμερα με κλέφτες και λωποδύτες, αλλά με τον έπαινο ανθρώπων, πολιτικών προικισμένων με αρετές. Αυτές που δεν θα άφηναν σε καμία περίπτωση να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης.
Δυστυχώς, πτωχεύσαμε οικονομικά, γιατί πρώτα πτωχεύσαμε πνευματικά. Και αυτό ακριβώς πληρώνουμε σήμερα. Την εκτροπή μας από το δρόμο των ηθικών αξιών. Αυτό θα πρέπει να σταματήσουμε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Ανατάσσοντας τις αρχές εκείνες που θα μας βάλουν στην ηθική και πνευματική τάξη. Αυτή που θα αποτελέσει την αφετηρία μιας άλλης πορείας. Που θα μας οδηγήσει στο δρόμο της δημιουργίας και της προόδου.
