Εμείς πήγαμε. Κι εσείς το ίδιο, φαίνεται αυτό. Φαίνεται από το πιο ήρεμο περπάτημα, από τον ευπροσήγορο τρόπο στη συνάντηση (‘φιλάκια’ κ.λπ.), από το χαλαρό γκάζι, από την υπομονετική αναμονή στη διασταύρωση...Από μια μικρή, αισθητή όμως αλλαγή, μια προσφορότητα που νιώθουμε όσοι «πήγαμε αλλαγή». Μάλλον περιττή είναι η ερώτηση. Μόνο μια αντιθετική σύνδεση προσφέρει με το καθιερωμένο πια «πήγατε διακοπές;» και το πιο... εξελιγμένο «πήγατε νησάκι;».
Η «αλλαγή» σήμαινε μετακίνηση. Η «διακοπή» σημαίνει τομή, χρονική. Με τον εξαστισμό (διαμαρτυρία: ο βλάκας ο κομπιούτοράς μου δεν αναγνωρίζει τη λέξη «εξαστισμό». Γιατί, σώνει και καλά, να γράψω «αστικοποίηση»;) με τον εξαστισμό, λοιπόν, απλώθηκε ο χώρος μας, έγινε πιο προσιτός ο μακρινός ακόμα και ο εξωτικός, συρρικνώθηκε όμως ο χρόνος μας. Το ακριβό αντίτιμο της μεταλλαγής!
«Αλλαγή» ήταν ο τσιπουρομεζές με κρίταμα. Αχινός (και στην πατούσα...) με λεμόνι. Πεταλιδόπιτα στριφτή...Ή, μάζεμα ρίγανης γινομένης και χούφτες βατόμουρα σε ήρεμους, ξένοιαστους, απογευματινούς περιπάτους. Ντομάτα... «ντοματένια», κόκκινη, με περίεργα σχήματα, φυτρωμένη σε κοπριά απ’ τον κώλο της γίδας. Αλλά και ζωτική επαφή με το «τσεμπέρι της γιαγιάς», φυλαγμένο με τρυφερότητα δίπλα σε γωνιές ευλαβικής συγκέντρωσης. Ο χρόνος συνόδευε, ακολουθούσε, διακριτικά όμως...Ήταν πιο φιλικός.
«Διακοπές» είναι η φυγή με εξοπλισμό: βατραχοπέδιλα, φορητή TV, laptop και...κινητό. Είναι μια έντιμη ομολογία: για λίγο έστω (πάλι ο χρόνος!...), χωρίς άγχος, δίχως ένταση, χωρίς καθημερινές πιέσεις ήταν μια κάποια λύση. Το stress, όμως, έγινε κοινοκτημοσύνη πια, του αστού, του μικροαστού, αλλά και του μεγαλοαστού...Απαιτεί breakfast από βατόμουρα (γερμανική κονσέρβα), ice-tea κατά το...έθιμο πλέον και μόνιμη σύντροφο μια...χρονοκάρτα. Και ό,τι άλλο ψηφιακό επιτάσσει ο ηλεκτρονικός εκσυγχρονισμός μας...Ο (και) αναπόφευκτος.
Η αλλαγή που συνοδεύει τις διακοπές είναι και μια διακοπή στην καθημερινή μας απολυτότητα. Την αναγκαία, ίσως. Αφήνοντας έτσι θέση στη γόνιμη σχετικότητα. Αυτό το κοινό παράγωγο, είτε μιλάμε για «διακοπές» είτε για «αλλαγή» (με περισσή φροντίδα για τη λέξη, μη κακοπάθει πάλι...) εκδηλώνεται με μια αργή αναδιάταξη στόχων. Και μια ήπια αναϊεράρχηση σκοπών. Εκεί, σ’ αυτή τη σχισμή της καθημερινής μονοτονίας χωρεί το κέφι, ανανεωμένο. Και ανθεί το χιούμορ, εκτάκτως...
Προς επίρρωση των βαθυστόχαστων αυτών σκέψεων επικαλούμαι τη μαρτυρία, την οφθαλμοφανή επιβεβαίωσή τους, από αυτούς που, φέτος, δεν χάρηκαν διακοπές. Ούτε ένιωσαν αλλαγή: τους υποψηφίους των εκλογών, τους επίδοξους άρχοντές μας, όλων των βαθμίδων του ‘Καλλικράτη’. Κι ας είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς δύσθυμο τον τόσο δημιουργικό και καλόγουστο πρόγονό μας...
Προσέξτε πόσο τους λείπει το χιούμορ. Κάτι που, λογικά, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο βέβαια, αφού το χιούμορ έχει εξαλειφθεί από όλους τους κομματικούς χώρους...Προσέξτε πόσο δυσδιάκριτο έγινε το πολιτικό γούστο, το ποιοτικό πολιτικό γούστο. Και, ακόμα, πόσο τους βαραίνει το άγχος, η ένταση, η πίεση, το stress για τις επερχόμενες εκλογές. Είναι αναπόφευκτο χωρίς την εξισορροπητική δράση των διακοπών στο θυμικό.
Και όμως θα το ξανατολμήσουν, θα το επαναλάβουν!
Να αυτοπροβληθούν ως...αυτοδιοικητικοί. Οι...χρισμένοι! Άραγε, δεν αντιλαμβάνονται ότι η κατάχρηση του ‘αυτό’ οδηγεί σε κορεσμό; Και ότι η συστηματική απαξίωση της χυμώδους λέξης, εκτός από την πρόσκαιρη αυτοϊκανοποίηση που προσφέρει, γίνεται κάποια ώρα και αυτεπίστροφη εκλογική απαξίωση; Θα εκπλαγούν πάλι οι κομματάνθρωποι από την αποχή;
(Μια άλλη μέρα, σύντομα, γεροί να είμαστε-και θα είμαστε-λίγες θύμισες από το ‘Αυτό’, το καλό περιοδικό της Λάρισας...).
Θα φορέσουν το επίχρισμα του ‘ανεξάρτητου’, του ‘υπερκομματικού’, του ‘υπεράνω’ κ.λπ. Και, σε ώρες βαθιάς κοινωνικής και, κυρίως, οικονομικής κρίσης θα μας καλέσουν σε...συμμετοχή. Αλήθεια, σε τι; Στη... διαχείριση;
Και, κατά την εθιμική πια διλημματική και πολωτική όσο και μικροκομματική τακτική θα κληθούμε να ψηφίσουμε σε τοπικές εκλογές για το... ‘Μνημόνιο’. Πέρα βρέχει; Μάλλον! «Αντελήφθης ψηφοφόρε;» όπως θα έλεγε και η αξέχαστη Γεωργία Βασιλειάδου, ως υποψήφια δήμαρχος...
(Κάποια μέρα θα τη φιλοξενήσουμε στη στήλη, μαζί με τον Βασίλη Αυλωνίτη, έτσι για λίγη βοήθεια...)
Ούτε μπορούν να φαντασθούν, γιατί αυτό είναι αδύνατο για την αποστειρωμένη κομματόπληκτη σκέψη, ότι μια από τις ευνοϊκές παράπλευρες συνέπειες του ‘Μνημονίου’ θα είναι η αποδόμηση των σημερινών κομμάτων. Άρχισε...
Λοιπόν; Τι κι αν πήγαμε αλλαγή; Αυτή τη φορά είχαμε και τη συντροφιά μιας πυκνής οργής και αγωνίας. Επιμένει. Λες και αποζητά το χέρι του συμπολίτη, που συμμερίζεται την παρουσία της, για να ξεπεραστεί πολιτικά...
‘Καλόν χειμώνα! Ήπιο...’
xatzis@hotmail.com
(Σημ.: Αναγκαία η (επανα)δημοσίευση του άρθρου του Κώστα Χατζή, καθώς ο «δαίμων της τεχνολογίας», απαλλοτρίωσε χθες ένα σημαντικό τμήμα του, με αποτέλεσμα την αλλοίωση του κειμένου.
