Και πώς έτυχε τώρα και την ώρα που άνοιξα την τηλεόραση πέφτω πάνω σε έναν τύπο ο οποίος έλεγε για το «ελληνικό θαύμα», για τα καταπληκτικά πράγματα που πέτυχε η Ελλάδα, για το μοναδικό, ανεπανάληπτο, ξεχωριστό και άλλα τέτοια μέσα στον ενθουσιασμό και έχοντας δίπλα του το σηματάκι του CNN.
«Μπα, λέω, τι το καταπληκτικό κάναμε που μας χρωστάει καλή κουβέντα το αμερικανικό δίκτυο και οι Αμερικανοί σχολιαστές; Από κει, δηλαδή, που και αυτοί και οι απανταχού, γενικώς, σχολιαστές μάς είχαν του κλότσου και του μπάτσου». Τελικά, κατάλαβα ότι αυτό το... «θαύμα» για το οποίο μας εκθείαζαν ήταν οι «τροϊκανοί» στην έκθεσή τους, τα λένε καλά για τα... κατορθώματα της Ελλάδας, όσον αφορά στην εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου που μας έχουν επιβάλει! Εξ ου και τα εγκώμια.
Αυτοί, βέβαια, καλά μας... θαυμάζουν, εμάς, και εννοώ τους πολίτες, μας ρώτησαν τι τραβάμε και τι έχουμε να τραβήξουμε ακόμη για να... απολαμβάνουμε το θαυμασμό τους; Όχι, βεβαίως. Διότι, απλούστατα, δεν τους νοιάζει. Και δεν τους νοιάζει γιατί και αυτοί, όπως βεβαίως και οι της τρόικας, που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο, ενδιαφέρονται για την ευημερία των αριθμών και όχι των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από αυτούς. Εφόσον οι αριθμοί δείχνουν ότι έχουν αρχίσει να παίρνουν τα πάνω τους, είναι ΟΚ τα πράγματα. Τώρα, αν οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς έχουν πάρει την κάτω βόλτα, αυτή είναι μια λεπτομέρεια που θα έλεγα ότι δεν τη βρίσκουν καν ενοχλητική. Τους είναι απλώς αδιάφορη. Το μόνο παρήγορο είναι - αν μπορεί να το πει κανείς έτσι - ότι αυτή τη φορά οι της τρόικας είπαν - μεταξύ των άλλων - ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν οι πλούσιοι και οι φοροφυγάδες. Προφανώς, άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι «στραγγίζουν» οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τους έχοντες και κατέχοντες και παρέχοντες «ασυλία» εις εαυτούς, αρνούμενοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη μέχρι στιγμής.
Από την άλλη, πάλι, μαθαίνουμε ότι η κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση, προχωράει σε νέο πακέτο παροχής προς τις τράπεζες, ύψους 25 δισ. ευρώ, προκειμένου να ενισχυθούν και ν’ ανοίξουν οι στρόφιγγες των δανείων. Θυμάστε, φαντάζομαι, αυτή η κυβέρνηση πριν λίγο καιρό που ήταν αντιπολίτευση, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση είχε δώσει το πρώτο πακέτο στήριξης προς τις τράπεζες, τι έκαναν τούτοι εδώ. Κινάγανε γη και ουρανό, έχουν πει και τι δεν έχουν πει για τη στήριξη των τραπεζών τότε, για την κυβέρνηση τότε και άλλα τέτοια τότε. Αλλά τότε, βεβαίως, η τότε αξιωματική αντιπολίτευση διένυε εκείνη την περίοδο, την περίφημη, που έλεγε «λεφτά υπάρχουν». Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας.
Έπειτα έχουμε και κείνο το παιδικό άσμα που λέει: «Τσαφ - τσουφ, τσαφ - τσουφ το τρένο περνά, τσαφ - τσουφ, τσαφ - τσουφ περνά και σφυρά»... και πίσω δεν γυρνά, θα συμπληρώναμε. Καθ’ ότι αυτή τη φορά είναι προφανές ότι ο Ο.Σ.Ε. δεν πρόκειται να τη γλιτώσει όσο και να χτυπιούνται οι εκεί εργαζόμενοι. Προβληματικός, προβληματικότατος και καταχρεωμένος δεν υπάρχει αμφιβολία (ένα με την «Ολυμπιακή» προ τακτοποίησης η περίπτωσή του), θα έπρεπε προ πολλού να έχει μπει σε σειρά. Τώρα θα μπει, θέλοντας και μη, αρκεί να μην την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, χάνοντας τη δουλειά τους. Και οι Δ.Ε.Κ.Ο. είναι για τα πανηγύρια και η Δ.Ε.Η. για ηλεκτροπληξίες και «κλάφ’ τα Χαράλαμπε» γενικώς.
Κατά τα λοιπά, το... «ελληνικό θαύμα» συνεχίζει να αποκαλύπτεται μπροστά στα... έκπληκτα μάτια των ξένων σχολιαστών, μέχρι να επιτύχει εκείνο το πολύ γνωστό: «Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε». Ή, τέλος πάντων, μέχρι να το πάθουμε σαν το γάιδαρο του Χότζα, που, όταν τελικά έμαθε να μην τρώει, ψόφησε.
Κα-τα-πλη-κτι-κά! Και επειδή ήρθε και η ώρα της «ευλογημένης» καλοκαιρινής άδειας, εις το επανιδείν το... φλογερό Σεπτέμβρη, που βρίσκεται μπροστά μας.
