Δεν λέω. Ο κάθε εργασιακός κλάδος τα δικά του ξέρει και τα δικά του προσπαθεί να διαφυλάξει κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η διατήρηση των κεκτημένων είναι και αναμενόμενη και θεμιτή. Το πρόβλημα στην Ελλάδα, γενικώς, είναι ένα: ότι όταν ένας κλάδος διεκδικεί, ό,τι διεκδικεί τέλος πάντων - εν δικαίω ή αδίκω - πρέπει όλοι οι άλλοι να ταλαιπωρούνται. Και πρέπει επίσης οι αρνητικές επιπτώσεις να πλήττουν το σύνολο της χώρας. Ο μοχλός πίεσης δηλαδή δεν είναι το δίκαιο των αιτημάτων, ο μοχλός πίεσης είναι ότι το όποιο δίκιο των ολίγων μετατρέπεται σε άδικο για τους πολλούς οι οποίοι υποφέρουν και διαμαρτύρονται, μετατρεπόμενοι ακουσίως σε μοχλούς πίεσης προς τους κυβερνώντες, οι οποίοι βρίσκονται προ των συνεπειών και του πολιτικού κόστους.
Βέβαια, εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα γενικώς και εδώ που έχει φθάσει η παρούσα Κυβέρνηση τα πράγματα με τις πολιτικές που υιοθετεί, το να μιλάει κανείς για «πολιτικό κόστος», μοιάζει μέχρι και ανέκδοτο, αλλά μολαταύτα ως ευρύτερη έννοια δεν παύει να υπάρχει.
Έχουμε τώρα, ας πούμε, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Η στάση των οποίων, πέραν του ότι δημιουργεί πολλά προβλήματα γεννάει και πολλά ερωτήματα. Αφού, μετά την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου της Αθήνας να κηρύξει παράνομη την απεργία που έχουν προγραμματίσει είχαν περάσει (μέχρι χθες που την ανέστειλαν) σε μια ιδιότυπη «λευκή απεργία» στο πλαίσιο της οποίας αποφάσισαν να τηρούν πιστά τους διεθνείς κανονισμούς σχετικά με τον αριθμό των πτήσεων που μπορούν να «σηκώνονται» ανά ώρα, σε σχέση με τη χωρητικότητα του εναερίου χώρου. (Καλά βέβαια ο δικός μας εναέριος χώρος είναι και «πηγμένος».
Γιατί χώρια που είναι μικρός έχουμε και τους Τούρκους να πηγαινοέρχονται επί καθημερινής βάσεως, όποτε τους γουστάρει. Διάβαζα προχθές ότι στο πρώτο εξάμηνο του 2010 είχαμε 635 παραβιάσεις από τουρκικά αεροσκάφη!).
Εν πάση περιπτώσει, η στάση αυτή των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, οδήγησε σε απίστευτη ταλαιπωρία τους επιβάτες και τουρίστες και έχει για πολλοστή φορά δυσφημίσει τη χώρα στο εξωτερικό. Σε μια χρονική στιγμή δε, που η τουριστική κίνηση του καλοκαιριού, αποτελεί (πάντα αποτελεί ο τουρισμός αλλά τώρα ακόμη περισσότερο) μια κρίσιμη παράμετρο για την Ελληνική Οικονομία που έχει ήδη βουλιάξει. Προφανώς όμως εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην βουλιάξουν οι ίδιοι, οποτε το ένστικτο της «επιβίωσης» υπερτερεί. Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι άλλο: δηλαδή τον υπόλοιπο καιρό που δεν βρίσκονται σε «λευκή απεργία» και προφανώς δεν τηρούν αυστηρά τους κανονισμούς ασφάλειας για τη χωρητικότητα του εναέριου χώρου, πόσο ασφαλής είναι ο εναέριος χώρος; Πόσο δηλαδή το παίζουν καθημερινά «κορώνα - γράμματα» με την ασφάλεια των επιβατών; Αυτό, δεν είναι ένα ερώτημα η απάντηση του οποίου θα έπρεπε να προβληματίζει τους αρμοδίους;
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το ζητηματάκι που έχουν οι ελεγκτές είναι ότι, επειδή πληρώνονται «αυτοτελώς» και όχι από το Δημόσιο, δεν θέλουν ο «κουρβανάς» από τον οποίο πληρώνονται να πηγαίνει καθόλου στο Δημόσιο να μένει στα χέρια τους και να τον διαχειρίζονται όπως θέλουν.
Στο μεταξύ, τα βέλη εναντίον του ελληνικού τουρισμού είναι εξ ιδίων. Οι αφίξεις επισκεπτών στη χώρα παρουσιάζουν ήδη πτώση 5% συγκριτικά με πέρσι, ενώ τα έσοδα για τους επαγγελματίες του κλάδου, υπολογίζεται ότι είναι μειωμένα από 7 μέχρι 9%.
Και σαν να μην έφταναν οι ελεγκτές έρχονται και οι ιδιοκτήτες φορτηγών, τραβάνε χειρόφρενο και... «στεγνώνουν» τη χώρα από βενζίνη και γονατίζουν την ήδη βρισκόμενη σε γονυκλισία αγορά. Ενώ, σου λέει και τα πρατήρια βενζίνης το σκέφθηκαν για λουκέτο, με άλλη αφορμή, αλλά στην ουσία επειδή λόγω των αλλαγών θα μπορεί ένα βενζινάδικο να ανοίγει δίπλα σε άλλο βενζινάδικο. Προς το παρόν πάντως, δεν προχώρησαν.
Ε, με τέτοιες συνθήκες και συμπεριφορές τι να περιμένει κανείς; Εμείς δεν χρειαζόμαστε κανέναν ούτε για να μας δυσφημίσει, ούτε για να μας «αγνοήσει». Τα καταφέρνουμε - όπως πάντα - μια χαρά και μόνοι μας!
