Το γεγονός τραγικό και εγκληματικό, σε κάθε περίπτωση. Ενας άνθρωπος έχασε τη ζωή του με βάναυσο τρόπο.
Από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα ερωτηματικά. Και παρότι δεν είμαστε όλοι ούτε ειδικοί ερευνητές, ούτε εξειδικευμένοι γνωστες, είναι τόσο προφανή ορισμένα από τα στοιχεία που γνωστοποιήθηκαν και τόσο αντίθετα μεταξύ τους που η ίδια η λογική, θέτει τα ερωτήματα και καλλιεργεί τις αμφιβολίες.
Ηταν ένα εγκληματικό τρομοκρατικό χτύπημα, αυτό εναντίον του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια; ΄Η ήταν ένα εγκληματικό χτύπημα που ενδύθηκε και τον χιτώνα της τρομοκρατίας για να παραπλανήσει; Και εν τέλει ποια διασύνδεση υπάρχει, αν υπάρχει ανάμεσα στους εγκληματίες και στους εγκληματίες - τρομοκράτες; Ολοι λιγότερο ή περισσότερο εμφανώς αυτά τα ερωτήματα θέτουν και σε αυτά αναζητούν απαντήσεις.
Αν ήταν ένα στυγνό τρομοκρατικό χτύπημα τότε ο Σ. Γκιόλιας είναι ο δεύτερος μετά τον Παύλο Μπακογιάννη και με απόσταση πολλών ετών δημοσιογράφος - θύμα της τρομοκρατίας. Και η πρώτη «υλοποιημένη» απειλή σχετικά με τη στοχοποίηση δημοσιογράφων εκ μέρους τρομοκρατών. «Απειλές» και «προειδοποιήσεις» που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί από προκηρύξεις τρομοκρατών, οι οποίοι αναφέρουν ότι μέσα στις λίστες προγραφών, εμπεριέχονται και ονόματα δημοσιογράφων. Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα γιατί οι τρομοκράτες να επιλέξουν να ξεκινήσουν την «τζιχάντ» κατά των δημοσιογράφων από έναν άνθρωπο που σε γενικές γραμμές μπορεί να ενοχλούσε με τα γραφόμενά του αλλά, δεν είχε ούτε καμία κραυγαλέα προβολή και συμπεριφορά, δεν διήγαγε κανένα πολυτελή και προκλητικό βίο και δεν αποτελούσε αυτό που θα λέγαμε «αστέρα πρώτης γραμμής», για το συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο και πάντα βάσει των ελληνικών δεδομένων. Συνεπώς γιατί το συγκεκριμένο;
Αν όμως δεχθούμε ότι αυτό ήταν ένα στυγνό τρομοκρατικό χτύπημα, τότε αναμφίβολα με το θάνατο του Σ. Γκιόλια, ανήγει ένα νέο κεφάλαιο «στόχων» για την εγχώρια τρομοκρατία και φυσικά καταδεικνύεται για μία ακόμη φορά, δυστυχώς, το σύνδρομο της «Λερναίας Υδρας» που χαρακτηρίζει την τρομοκρατία εν Ελλάδι.
Κόβεται ένα κεφάλι και φυτρώνει κάποιο άλλο. Και κάθε φορά που ένα τραγικό γεγονός έρχεται να επιβεβαιώσει το σύνδρομο αυτό, ταυτόχρονα καθιστά σαφές ότι δεν πρέπει να υπάρχει επανάπαυση σε σχέση με τις επιτυχίες που κατά καιρούς σημειώνονται, αντιθέτως επιβάλλεται η διαρκής εγρήγορση.
Αν όμως το έγκλημα το «καμουφλάρανε» κάποιοι ως «τρομοκρατικό» για να εκτελέσουν ένα συμβόλαιο θανάτου κατά ενός… ενοχλητικού δημοσιογράφου που τους χαλούσε τις δουλειές, τότε το πράγμα παίρνει μια νέα διάσταση. Διότι, από αυτά που τουλάχιστον ακούμε και διαβάζουμε, τα ευρήματα μπορεί να παραπέμπτουν σε τρομοκρατική οργάνωση η μεθοδολογία όμως παραπέμπει στο κοινό οργανωμένο έγκλημα. Κάποιοι που ενοχλήθηκαν «προσέλαβαν» κάποιους να καθαρίσουν τον άτυχο δημοσιογράφο. Και αυτοί που ανέλαβαν να κάνουν τη δουλειά ή είναι οι ίδιοι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και πληρωμένοι δολοφόνοι ή έχουν τις ανάλογες διασυνδέσεις οι οποίες οδήγησαν στο γνωστό αποτέλεσμα. Το οποίο αποτέλεσμα, επιδιώχθηκε να φανεί ως τρομοκρατική ενέργεια.
Πολλά τα ερωτηματικά και τα σκοτεινά σημεία της τραγικής αυτής υπόθεσης, τα οποία πολύ φοβάμαι ότι θα παραμείνουν (για τους πολλούς τουλάχιστον) αναπάντητα.
Ακόμη κι αν σήμερα ή αύριο δει το φως της δημοσιότητας κάποια προκήρυξη, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πείσει για την «καθαρότητα» του εγκλήματος που παρουσιάζει «μεικτά» χαρακτηριστικά. Και που αναμενόμενο είναι να προβληματίζουν πολύ περισσότερο τους ειδήμονες, όταν δημιουργούν έναν ευρύτερο προβληματισμό σε απλούς θεατές - πολίτες των όσων συμβαίνουν.
Το διά ταύτα βέβαια δεν αλλάζει. Το έγκλημα, παραμένει έγκλημα. Το ίδιο και η άδικη απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής.
Και όπως κάθε έγκλημα ζητά την τιμωρία του το ίδιο και αυτό φωνάζει για απαντήσεις και δικαίωση.
