Μετοχικό Ταμείο Στρατού, το ταμείο που «πνέει τα λοίσθια...». Καθημερινά οι μερισματούχοι του Ταμείου αυτού (Στρατιωτικοί του Στρατού ξηράς και της τ. Χωρ/κής), συνωστίζονται στις τράπεζες για ενημέρωση των βιβλιαρίων τους, προκειμένου διαπιστωθεί η κατάθεση της τριμηνίας, δηλ. του μερίσματος (επικουρικής σύνταξης), που κατατίθεται κάθε τρεις μήνες από το ΜΤΣ.
Η κρίση του Ταμείου είναι γνωστή από πολλά χρόνια.΄Εφθασε εκεί από την ανεπάρκεια των διαχειριστών του Ταμείου εδώ και πολλά χρόνια. Οι αλόγιστες αυξήσεις, οι μειωμένες εισροές, οι υπερβολικές εκροές (οι δαπάνες ήταν περισσότερες από τα έσοδα), η αναξιοποίητη περιουσία, η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων για την πληρωμή των μερισμάτων και των ΒΕΑ (προικοδοτήσεων) έφθασαν το Ταμείο στα πρόθυρα της κατάρρευσης.Στην χρεοκοπία, στο κλείσιμο. Η προηγούμενη Κυβέρνηση απλά έκανε διάγνωση της ασθενείας και της κατάστασης που είχε παραλάβει και το μόνο φάρμακο που έδωσε ήταν το πάγωμα των μερισμάτων.΄Όμως, η θεραπεία ΔΕΝ συνετελέσθη, γιατί οι ασπιρίνες δεν θεραπεύουν, απλά απαλύνουν τον πόνο έως ότου επέλθει ο θάνατος του ασθενούς.
Σήμερα βρισκόμαστε εκεί, «στα πρόθυρα του θανάτου του ΜΤΣ». Δόθηκε παράταση στον ασθενή για να πεθάνει λίγο αργότερα. Κανένα μέτρο ουσιαστικό δεν λήφθηκε.
Οι συνταξιούχοι διαμαρτύρονται στις αρχές κάθε τριμήνου, όταν καθυστερεί η κατάθεση του μερίσματος και αρκούνται στη διαβεβαίωση ότι και η επόμενη τριμηνία θα κατατεθεί, αν όχι αρχές του μήνα, λίγο αργότερα.
Προτάσεις από τους υπεύθυνους δεν ακούγονται. Η συνδικαλιστική ηγεσία των συνταξιούχων αρκείται στην αρθρογραφία και μόνον στις εφημερίδες των Ομοσπονδιών τους και «στον δι΄αλληλογραφίας συνδικαλισμό..». Οι υπεύθυνες πολιτικές και φυσικές ηγεσίες (στρατού και αστυνομίας) αρνούνται να ασχοληθούν με το Ταμείο και «εκμεταλλεύονται» την ατολμία και την απουσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων που απέχουν ηχηρά από την αξίωση να δοθεί λύση και να διασωθεί το ιστορικό Ταμείο που λειτουργεί εδώ και 160 χρόνια και πλέον.
Οι ευθύνες μεγάλες και ανήκουν σε όλους μας.
Πρώτον, σε μας τους ασφαλισμένους (συνταξιούχους και εν ενεργεία) που με την αδιαφορία μας και την παντελή απουσία ενδιαφέροντός μας γινόμαστε απλοί παρατηρητές των τεκταινομένων, «αναμένοντες τον θάνατο του ασθενούς..!!».
Δευτερον.Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν παρεμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα (Πολιτικό, Υπηρεσιακό, Δικαστικό) γα να απαιτήσουν τον καταλογισμό των ευθυνών σε εκείνους που διοίκησαν το Ταμείο, το έφθασαν στο σημερινό επίπεδο και τώρα αδιαφορούν και αντιδρούν στην απαξίωσή του και στην εγκατάλειψή του στην τύχη του.
Τρίτον. Οι υπηρεσιακές ηγεσίες, που με τη στάση τους δείχνουν αδιαφορία ή άγνοια στη σοβαρότητα και την κρισιμότητα που το ΜΤΣ διέρχεται, απλά γιατί δεν τους ενδιαφέρει άμεσα.
Τέλος, η κύρια ευθύνη ανήκει στην πολιτική ηγεσία, διαχρονικώς, που ενέκρινε αλόγιστες αυξήσεις, οι οποίες στους (μισθολογικά) στρατηγούς φθάνει μηνιαίως στο ύψος των κυρίων συντάξεων του ΤΕΒΕ, χαμηλόμισθων ΙΚΑ και πολλών Χηρών με δύο και τρία παιδιά!!! και ουδέποτε ασχολήθηκε με τον καταλογισμό ευθυνών στους αρμοδίους, στους υπεύθυνους διοικούντες και διαχειρίζοντες το Ταμείο.
Πρόταση: Οι μερισματούχοι (συνταξιούχοι Στρατού και χωρ/κής), να αναλάβουν τις ευθύνες τους.Να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα διάσωσης του ιστορικού Μετοχικού Ταμείου Στρατού.Να οργανωθούν άμεσα (χωρίς προκαταλήχεις, διαχωρισμούς και αποκλεισμούς) και να ιδρύσουν Ενώσεις Μερισματούχων, κατά νομό και Ομοσπονδία Ελλήνων Στρατιωτικών μερισματούχων, με έδρα την Αθήνα ή Θεσ/νίκη, διότι διαφορετικά με τη δική μας ευθύνη και υπαιτιότητα θα εφαρμοσθεί το λαϊκόν «σφάξε με Αγά μ’ ν’ αγιάσω...»!!
*Ο Σωτ. Αθ. Μουντζούρης, είναι
Μερισματούχος του Μ.Τ.Σ.
