Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Οι ώρες είναι όχι απλά κρίσιμες αλλά τα γεγονότα προσπερνούν τα γραφόμενα. Υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε την έκτακτη επικαιρότητα, να αφουγκραζόμαστε τα δεκάδες σενάρια αλλά και να αξιολογούμε τις παρενέργειες από τις προτάσεις για εκλογές ή κυβέρνηση κοινής αποδοχής, πέφτουμε πολλάκις στην παγίδα της σεναριολογίας και του παρερμηνευτικού λόγου, και αφήνουμε πίσω τις δραματικές επιπτώσεις που συγκλονίζουν τη χώρα τούτες τις ώρες από την ασυνεννοησία, το πολιτικό «μούδιασμα» και τις μονοκόμματες δηλώσεις επιφανών κομματικών στελεχών, που μπροστά στη λαοθάλασσα του Συντάγματος, εγκαταλείπουν το καράβι πανικόβλητοι για να μην χρεωθούν το κόστος της ήττας του χρόνιου δικομματικού συστήματος. Οι ώρες ετούτες είναι κρίσιμες για το κάθε νοικοκυριό που εξαρτά το μέλλον του από την ανασύνθεση, την ανακατανομή, ή την αντικατάσταση του κυβερνητικού επιτελείου με πρόσωπα κοινής αποδοχής, σε συνεννόηση με την αξιωματική αντιπολίτευση. Όμως ο πρωθυπουργός στο επίσημο διάγγελμά του τόνισε πως θα προχωρήσει μόνος του καθώς η αξιωματική αντιπολίτευση δεν συνέδραμε σε κυβέρνηση κοινής αποδοχής. Από τη ΝΔ μιλούν για το αντίθετο και πως χάθηκε μια μοναδική ιστορική ευκαιρία για τη χώρα. Όμως όλα αυτά είναι για το θεαθήναι και όχι για την ουσία. Γιατί τα γεγονότα και οι αντιδράσεις του κόσμου μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα. Ήρθε επιτέλους η ώρα όπου τα θεμέλια του δικομματισμού δεν τρίζουν απλά, αλλά γκρεμίζονται. Οι Ευρωπαίοι εταίροι, από την πλευρά τους, έχουν τους λόγους τους να ανησυχούν. Πιέζοντας προς ένα κυβερνητικό συναινετικό σχήμα που φυσικά δεν βρίσκει ανταπόκριση στη λαϊκή πλειοψηφία, ενδιαφέρονται μόνο για τη διεκπεραίωση του μνημονιακού σχεδιασμού, παρατηρώντας και αυτοί με μεγάλη προσοχή τα διαδραματιζόμενα στη χώρα. Ο κ. Παπανδρέου πάντως δεν πτοείται. Προβαίνοντας σε σαρωτικό ανασχηματισμό και δημιουργία νέας κυβέρνησης ζητά ως επόμενο βήμα την ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβουλευτικό σώμα. Αλήθεια, ήθελα να ξέρω, πώς προχωρά «μόνος του» ο πρωθυπουργός; Πάνω σε ποια πλειοψηφία εδράζει την πεποίθησή του πως η επόμενη μέρα θα είναι «ασφαλής»; Είναι ένα ακόμη λάθος του πρωθυπουργού η αναζήτηση ψήφου εμπιστοσύνης στην Βουλή. Η κυβέρνησή του δεν έχει πια τη λαϊκή αποδοχή και αυτό δεν φάνηκε μόνο από τις κινητοποιήσεις στις πλατείες, αλλά και από τον εσωκομματικό πόλεμο. Βέβαια, από δω και στο εξής θα ασκηθούν μεγάλες πιέσεις στους βουλευτές για να ακολουθήσουν την κομματική γραμμή, είναι απόλυτα βέβαιο. Όμως ανεξάρτητα με το τι θα πράξουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ένα είναι σίγουρο: Η κυβέρνηση δεν έχει πλέον από τον λαό την εντολή να κυβερνά. Αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει τον πρωθυπουργό σε άλλες λύσεις. Θες όμως η αλαζονεία, θες η υπερβολική αυτοπεποίθηση και οι έξωθεν εντολές, τον οδηγούν στην επιλογή της μοναχικής πόρευσης. Με επιχείρημα ότι πρότεινε κυβέρνηση κοινής αποδοχής και δεν τη δέχτηκαν, με ρήσεις του τύπου «η ΝΔ διαχειρίστηκε επικοινωνιακά την πρόταση για κυβέρνηση κοινής αποδοχής» θα προσπαθήσει να κυριαρχήσει στο πολιτικό στερέωμα με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει. Αλλά και η ΝΔ έδειξε πως δεν θέλει να εμπλακεί στην όλη ιστορία, φοβούμενη μήπως της φορτώσουν επιπλέον ευθύνες. Τα περί προτάσεων για κυβέρνηση κοινής αποδοχής με απομάκρυνση του νυν πρωθυπουργού και οι συζητήσεις του κ. Σαμαρά με τον κ. Παπανδρέου για την επόμενη μέρα, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν είναι μακριά ο καιρός που η κυβέρνηση Καραμανλή μας κληροδότησε ένα απίστευτο οικονομικό χάος. Γιατί λοιπόν ο κ. Σαμαράς να εμπλέξει το όνομά του στην επιδείνωση της κατάστασης; Κάθεται λοιπόν στην άκρη, απαντώντας με όρους και προτάσεις για διενέργεια εκλογών, επαναπαυόμενος πίσω από την ασφάλεια του αντιπολιτευτικού του ρόλου. Το παρελθόν έχει «κάψει» τη ΝΔ και με προσοχή προσπαθεί να βγει από την κρίση με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ακόμη μάθημα για το τι έχει προκαλέσει ο δικομματισμός στην Ελλάδα, που ασφαλώς και συνεπικουρείται και από την ατολμία ή την εσκεμμένη απραξία της Αριστεράς. Μια Αριστερά που αντί να βρεθεί πραγματικά κοντά στο λαό, επαναλαμβάνει και αναμασά τα ίδια τσιτάτα περί «πόλωσης» και «μονομαχιών» που ο λαός έχει πια εμπεδώσει και δεν χρειάζεται να το μάθει από τα πεπαλαιωμένα συνθήματά της. Το βλέπουμε στις πλατείες όπου χιλιάδες νέοι - κατά κανόνα ανένταχτοι – αναρτούν τα ευρηματικά τους πανό. Το παρατηρούμε στις αυθόρμητες αντιδράσεις των πολιτών που αρνούνται να ενταχθούν σε κόμματα με παρωχημένο ιδεολογικό υπόβαθρο. Με αυτά και μ΄ αυτά,φτάνουμε να αφουγκραστούμε την «επόμενη μέρα» για μια χώρα που παραπαίει από την ασυνεννοησία και την υπερβολή. Μια χώρα που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας και που παραληρεί από τα συνθήματα κατά του Κοινοβουλίου. Ο πρωθυπουργός πάντως δεν το βάζει κάτω και επιμένει να πορεύεται μονάχος, παρά τη λαϊκή κατακραυγή. Με σύνθημα το «είμαι ένας μοναχικός και μόνος κάου μπόυ», κλείνει τα αυτιά στη λαϊκή απαίτηση να εγκαταλείψει την εξουσία και ζώνεται τα άρματα για την επόμενη μάχη. Ποια θα είναι αυτή; Μα φυσικά η ψήφιση των μέτρων για τες νέες περικοπές και το νέο οικονομικό μακελειό. Οι ώρες είναι λοιπόν όχι απλά κρίσιμες αλλά καθοριστικές. Είναι φανερό ότι ο κ. Παπανδρέου αλλά και ο κ. Σαμαράς βρίσκονται στα όριά τους. Ειδικά ο πρώτος που διαχειρίζεται τούτη την ώρα τις τύχες της χώρας και που πήρε την απόφαση να πορευθεί μονάχος. Θα δείτε πως αυτός ο χειρισμός θα είναι και ο τελειωτικός για την κυβέρνηση και το κόμμα του. Η ψήφος εμπιστοσύνης δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Γιατί το πλοίο, ως είθισται, έχει ήδη εξοκείλει. Οι δε ναύτες πρώτοι απ΄όλους θα το εγκαταλείψουν, παρά τις εικονικές διαταγές να βοηθήσουν τους επιβάτες. Ο καπετάνιος βέβαια θα το έχει σκάσει εγκαίρως. Και όταν τον ψάξουν, θα είναι άφαντος. Το έχουμε ζήσει και στο παρελθόν, όταν τις ώρες των κρίσεων, οι έχοντες την εξουσία σιωπούσαν. Ή απλά προέβαιναν σε δηλώσεις που προετοίμαζαν το έδαφος για τη διαφυγή τους. Αυτή τη φορά όμως η διαφυγή θα είναι ακόμη πιο δύσκολη καθώς οι υποσχέσεις του πρωθυπουργού πως «θα τα καταφέρω μονάχος» δονούν ήδη την ατμόσφαιρα. Η δε επιμονή του στη διακυβέρνηση της χώρας, παρά τη λαϊκή κατακραυγή, κάτι παραπάνω από προκλητική. Ο κόσμος όμως έχει πλέον ενεργοποιημένα τα αντανακλαστικά του. Και κάθε φορά που προκαλείται, απαντά με δυναμικό τρόπο. Ας ελπίσουμε πως έστω και την ύστατη τούτη στιγμή θα επικρατήσει λογική και ρεαλισμός. Ο κόσμος είναι στους δρόμους. Ας μην τρέφει άλλες αυταπάτες ο πρωθυπουργός και ας πράξει αυτό που πραγματικά θα φέρει την κοινωνική γαλήνη. Που με την όποια απόκτηση ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή δεν την εξασφαλίζει.
