Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η χώρα μας έχει λαμβάνειν έως το 2012 τουλάχιστον 110 δισ. ευρώ ως οικονομική βοήθεια. Πηγές χρηματοδότησης, ως γνωστόν, το ΔΝΤ με μερίδιο 30 δισ. ευρώ και οι ευρωπαϊκές χώρες – μέλη. Από αυτές, το μεγαλύτερο μερίδιο πέφτει στη Γερμανία με 22,4 δισ. ευρώ, στην Γαλλία με 16,8 δισ. ευρώ, την Ιταλία με 14,7 δισ. ευρώ, την Ισπανία με 9,8 δισ. ευρώ, την Ολλανδία με 4,7 δισ. ευρώ και άλλες μικρότερες χώρες με ανάλογο λιγότερο ποσό. Εκκρεμεί βέβαια σε ορισμένες χώρες η έγκριση από τα εθνικά τους κοινοβούλια (Ισπανία, Σλοβενία, Σλοβακία, Φινλανδία). Φόβος και τρόμος πάντως επικρατεί στις ευρωπαϊκές αγορές από μια ενδεχόμενη πτώχευση στην Ελλάδα. Όλοι φοβούνται τις εξελίξεις ντόμινο στην ευρωζώνη αλλά και τη σταδιακή κατάρρευση του ευρώ. Ειδικοί εκτιμούν ότι σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση του χρέους θα σημάνει στάση πληρωμών και μεγάλα προβλήματα στις τραπεζικές καταθέσεις. Η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, προειδοποιεί ότι ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη γερμανική αγορά. Τρέχουν λοιπόν οι Ευρωπαίοι και δεν φτάνουν για τη χώρα μας που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του ευρώ. Τι κάνουν όμως εδώ οι κυβερνώντες για να δώσουν μια νέα πνοή στον ήδη πανικοβλημένο Έλληνα πολίτη; Η συνταγή είναι λίγο ως πολύ γνωστή: Ακολουθούμε το μνημόνιο για να πάρουμε τις δόσεις, τουτέστιν κόβουμε απ’ όπου μπορούμε για να φέρουμε τη χώρα στα ίσια. Το εκβιαστικό δίλημμα του τύπου «τι θέλετε να κάνουμε, να χρεοκοπήσουμε;», πλασάρεται ολοένα και περισσότερο από τα εναπομείναντα κυβερνητικά κανάλια και από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Πολλοί βέβαια από αυτούς γυρίζουν ήδη την πλάτη στην εφαρμοσθείσα πολιτική και φλερτάρουν ήδη με τη διαγραφή. Πληροφορίες πάντως της τελευταίας στιγμής κάνουν λόγο για εκλογές και μάλιστα πολύ σύντομα γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες στις πλατείες αυξάνονται, η δυσαρέσκεια των πολιτών μετατρέπεται σε οργή και τα κυβερνητικά κλιμάκια συσκέπτονται πυρετωδώς προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ανεξέλεγκτη κατάσταση. Θα μπορούσε η χώρα να είχε πάρει άλλο δρόμο, αναρωτιέται κανείς; Θα έπρεπε οι κυβερνήσεις να είχαν προβλέψει την κατάληξη αυτή; Απαντώ: όχι «θα έπρεπε», ήταν υποχρεωμένες να την προβλέψουν. Όμως οι κυβερνήσεις του παρελθόντος όδευαν συνειδητά προς την καταστροφή, βάσει σχεδίου, που δυστυχώς οι πολίτες αγνοούσαν. Ποιος θα πιστέψει πως δεν είχαν τα κατάλληλα επιτελεία για να μαντέψουν τη μελλοντική κατάρρευση της χώρας; Ποιος αφελής πιστεύει πως δεν υπήρχαν τα απαραίτητα στοιχεία που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου από νωρίς αναφορικά με το δημοσιονομικό μέλλον της χώρας; Τούτη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, χιλιάδες λαού έχουν κατακλύσει το Σύνταγμα και έχουν περικυκλώσει το Κοινοβούλιο. Οι στιγμές είναι μοναδικές. Ο κόσμος δεν τιθασεύεται ούτε από τους φράχτες που έχουν υψωθεί έξω από τη Βουλή. Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση και αντιδρά καταλλήλως. Άσχετα όμως με το τι γίνεται έξω από το Εθνικό Κοινοβούλιο, το θέμα είναι ότι όλοι μας ζούμε την κορύφωση ενός δράματος της μεταπολιτευτικής ή και μεταπολεμικής Ελλάδας: Οι πολίτες καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, να καταβάλλουν και τις τελευταίες τους οικονομίες για να γλυτώσουν οι πρωταίτιοι από την καταδίκη. Είναι όμως πολλά τα χρόνια και τεράστιες οι ευθύνες των παλαιότερων και νυν κυβερνήσεων. Δεν μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού οι ατασθαλίες και οι απάτες σε βάρος του λαού. Δεν μπορούν να ξεχαστούν οι θυσίες των πολιτών όλα αυτά τα χρόνια, θυσίες που δεν έφτασαν στις κυβερνήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους ζητούν και άλλες. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, σε ένα αδιέξοδο που δεν λέει να αρθεί. Άλλοι πλέον αποφασίζουν για την τύχη μας, νέα μέτρα στοχεύουν την ανοχή ενός λαού που ως τώρα δεν είχε συνειδητοποιήσει που τον οδηγούν. Όμως τα πράγματα πλέον ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Όταν παρακάμπτεις τη λαϊκή θέληση για καιρό, όταν εξαπατάς με κάθε είδους τεχνάσματα το φιλότιμο του κάθε πολίτη στις καθημερινές συναλλαγές του, θα έρθει κάποτε η ώρα που θα υποστείς τις συνέπειες. Βέβαια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις υπολογίζουν τις συνέπειες αυτές και κάνουν τα σχέδιά τους. Το ίδιο και οι Ευρωπαίοι εταίροι, που πέρα από τα χρήματα που ετοιμάζονται να μας καταβάλλουν, εξαρτούν το μέλλον της ευρωζώνης από την ανεκτικότητα του ελληνικού λαού. Οι εξελίξεις λοιπόν είναι πολύ πιο γρήγορες απ’ ό,τι φανταζόμασταν. Με εκλογές προ των πυλών και πολλά σενάρια για την πολιτική εικόνα της επόμενης ημέρας, με αμφίβολη την καταβολή των δόσεων αν δεν εφαρμοστούν κατά γράμμα οι εντολές του μνημονίου, αλλά και γιγαντιαία παράταση του χρέους της χώρας, το ζητούμενο για την ανάπτυξή της μεταφέρεται πολλά χρόνια μετά. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι η Ελλάδα διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση μεταπολιτευτικά ίσως και μεταπολεμικά. Και όλοι ανησυχούν για το πότε και πως θα βγει από την κρίση. Μια κρίση που εκμεταλλεύθηκαν πολλοί επιτήδειοι για να κερδοσκοπήσουν. Μια κρίση που η διάρκειά της εξαρτάται από τις διαθέσεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ αλλά και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, με το μερτικό της δόσης που τους αναλογεί. Οι εξελίξεις ντόμινο στην ΕΕ εξακολουθούν να είναι σε πρώτο πλάνο. Απομένει να δούμε κατά πόσο οι φόβοι των Ευρωπαίων εταίρων θα επαληθευτούν ή αν όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από τα προεόρτια μιας νέας οικονομικής δυναστείας, που καθορίζει πότε ένα κράτος θα χρεοκοπήσει ή όχι. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι πάντα την κατάλληλη στιγμή θα βρίσκονται τα «απαραίτητα χρήματα» και θα επιβάλλονται οι ανάλογες πολιτικές, στο όνομα της όποιας ευρωπαϊκής ενότητας. Μια ενότητα που πάση θυσία πρέπει να διαφυλαχθεί προκειμένου να εφαρμόζονται κάθε φορά οι πολιτικές για τους πολίτες χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Κι ας φαίνεται οξύμωρο το γεγονός ότι μας χρηματοδοτούν στο όνομα της υποτιθέμενης αλληλεγγύης.
