Σε πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο έχουν περιέλθει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου, οι οποίοι δείχνουν (προκύπτει, άλλωστε, και από τις έρευνες της κοινής γνώμης) ότι, έρμαια των δανειστών της χώρας, βαδίζουν χωρίς σχέδιο για την κοινωνία, δίχως ουσιαστικές συμμαχίες στο εξωτερικό και κυρίως στο εσωτερικό, τα δε προβαλλόμενα, ως εναλλακτικά, πολιτικά σενάρια εκτιμάται βασίμως ότι δύσκολα θα αποδώσουν.
Τελευταία δημοσκόπηση της κοινής γνώμης (Κάπα Research) πιστοποιεί ότι 7 στους 10 πολίτες αποδοκιμάζουν το έργο του πρωθυπουργού (και του αρχηγού της ΝΔ Α. Σαμαρά) το δε 84% πιστεύει πως ο Γ. Α. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του δεν γνωρίζουν πού πηγαίνουν και ότι το σχέδιο που ακολουθούν «αλλάζει από μέρα σε μέρα».
Κανένας από τους πρωθυπουργικούς σχεδιασμούς δεν φαίνεται να αποδίδει, ενώ παραμένουν (έστω κι αν υπάρχει σχετική ύφεση) οι έξωθεν πιέσεις προς την Ελλάδα, αλλά και οι πάσης φύσεως εκβιασμοί, διά των οποίων εντείνεται το κλίμα φόβου και ανασφάλειας στην ελληνική κοινωνία, κλίμα το οποίο είναι το μόνο στο οποίο (όπως φαίνεται) ποντάρει η κυβέρνηση, σε μια απέλπιδα προσπάθεια «να συμμαζέψει» την κατάσταση.
ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΚΑΙ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
Ωστόσο (και αυτό, σύμφωνα με ορισμένες αναλύσεις, μπορεί να αποδειχθεί, υπό ουσιώδεις, όμως, προϋποθέσεις, ελπιδοφόρο) έχει αρχίσει να αφυπνίζεται η κοινωνία, όπως φαίνεται από τις (με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενες ως προς τη συμμετοχή) διαδηλώσεις στην Αθήνα (περί το Σύνταγμα) και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδος, διαδηλώσεις στις οποίες προσέρχονται πολίτες, χωρίς κομματικές σημαίες και αυτό το γεγονός (συνολικά ως φαινόμενο) έχει προκαλέσει αμηχανία στα πολιτικά κόμματα.
Βεβαίως, θα πρέπει να επισημάνουμε κι ένα άλλο, επικίνδυνο, φαινόμενο, αυτό του προπηλακισμού βουλευτών και υπουργών (στη Βουλή και αλλού) από άτομα με ισοπεδωτικές και, ως φαίνεται, αντικοινοβουλευτικές λογικές, φαινόμενο που εμπεριέχει σαφώς ακροδεξιές και λαϊκίστικες στοχεύσεις.
Ενδεικτικό, εξάλλου, του γενικότερου κλίματος που υπάρχει και της αβεβαιότητας συνάμα, είναι δημοσίευμα στους «Financial Times» που αναφέρει ότι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπραγματεύονται, με αντάλλαγμα τη χορήγηση νέων δανείων προς την Ελλάδα, μία συμφωνία, η οποία «θα οδηγήσει σε πρωτοφανή ξένη παρέμβαση στην ελληνική οικονομία, που θα συμπεριλαμβάνει διεθνή εμπλοκή στη διαδικασία εισπράξεως φόρων και ιδιωτικοποιήσεως κρατικής περιουσίας», η δε υπουργός των Οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ άρχισε, ήδη, να προβάρει «το κοστούμι» της επικεφαλής του ΔΝΤ και δήλωσε πως υπάρχει πολιτική κόπωση στην εφαρμογή του προγράμματος της ελληνικής κυβερνήσεως.
ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΣΩΣΙΒΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΩΣ
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, μπροστά στο υφιστάμενο αδιέξοδο, αλλά και στην αδυναμία του να διαχειριστεί την κρίση, αδυναμία που επιτείνεται από την παράλυση της κυβερνήσεώς του (εξαιτίας διχογνωμιών και εσωτερικών συγκρούσεων) αλλά και των σοβαρότατων αντιδράσεων από κυβερνητικούς βουλευτές (ήδη υπάρχει «εξέγερση» 16 εξ αυτών «κατά» του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος) επέλεξε να αναζητήσει σωσίβιο στη συναίνεση.
Προς τούτο, δίχως επαρκή προετοιμασία (από τις απαντήσεις δε που έδωσε στους συνομιλητές του προέκυψε με απόλυτη σαφήνεια πως παραμένει όμηρος των δανειστών της χώρας και ότι έχει αναλάβει έναντί τους πολλές, ακόμη και άγνωστες, λένε πολλοί, δεσμεύσεις, τις οποίες δεν μπορεί να υπερβεί) προχώρησε σε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, σύσκεψη η οποία δεν απέδωσε τα προσδοκώμενα, από την κυβέρνηση και τους δανειστές της χώρας, αποτελέσματα.
Πολλοί εκτιμούν πως αυτή η κίνηση του Γ.Α. Παπανδρέου (δηλαδή η σύσκεψη των αρχηγών) κατέληξε σε μια πολιτική του ήττα, καθώς δεν κατάφερε να «εγκλωβίσει» τους συνομιλητές του στη στρατηγική του, μία στρατηγική, την οποία έχουν επιβάλει οι δανειστές, μία στρατηγική η οποία απέτυχε και ως εκ της παραδοχής της αποτυχίας αυτής επιδιώχθηκε να εξευρεθούν συνένοχοι για τη συνέχισή της.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου «κατέβηκε στο γήπεδο» με στόχο να εκβιάσει τη συναίνεση, έχοντας, σύμφωνα με τη λογική του, ως διαπραγματευτικό χαρτί τις εκβιαστικές, σε βάρος της Ελλάδος, κινήσεις των Ευρωπαίων εταίρων (αλλά και του ΔΝΤ) αλλά και τις λαθεμένες (όπως απεδείχθη) δηλώσεις της Ευρωπαίας επιτρόπου Μαρίας Δαμανάκη για κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή (αν δεν περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα άγριας λιτότητας και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας) και του υπουργού των Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου πως αν δεν δοθεί η 5η δόση του δανείου, τότε τον Ιούλιο θα έχουμε ουσιαστικά χρεοκοπία.
Οι δηλώσεις αυτές εγχωρίων και Ευρωπαίων, αφενός μεν απεδείχθησαν η «χαρά»(!!!) των κερδοσκόπων, αφετέρου δημιούργησαν κλίμα πανικού στην κοινωνία (έγιναν μαζικές αναλήψεις χρημάτων από τις τράπεζες, ακόμη και από μικροκαταθέτες) και, τελικώς, μετεβλήθησαν σε μπούμερανγκ, καθώς συνετέλεσαν (μαζί με την κυβερνητική εμμονή στο υπάρχον Μνημόνιο) στο να οδηγηθεί σε αδιέξοδο η σύσκεψη των αρχηγών και η «επιχείρηση συναίνεση».
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ
Ενδεικτικό του πολιτικού και στρατηγικού αδιεξόδου του Γιώργου Α. Παπανδρέου είναι και το γεγονός ότι δεν πρότεινε στους αρχηγούς κάτι εντυπωσιακό (εκτός κι αν θεωρεί εντυπωσιακό το ότι απέκλεισε την προκήρυξη πρόωρων εκλογών και δημοψηφίσματος – αν και αυτά είναι συζητήσιμα και θα εξαρτηθούν κυρίως από την τελική στάση των κυβερνητικών βουλευτών έναντι του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος) παρά μόνον εμφανίστηκε διατεθειμένος να αναλάβουν τεχνοκράτες κοινής αποδοχής την ευθύνη των ιδιωτικοποιήσεων, ίσως δε και άλλες αρμοδιότητες.
Η Αριστερά, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν θα μπορούσε να συναινέσει σε τίποτα, ο ΛΑΟΣ σιγοντάριζε τον πρωθυπουργό (ήταν εμφανές - λένε πολλοί - πως ο Γιώργος Καρατζαφέρης ονειρευόταν ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο) ο δε Αντώνης Σαμαράς παίζοντας (κατ’ ανάγκην) αμυντικά, μετατόπισε τη βάση της συναινέσεως.
Και πρότεινε συναίνεση στο (εμπεριέχον αντιφάσεις, αφού προϋποθέτει την αποδοχή του από τους δανειστές της χώρας) αίτημά του για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και όχι συναίνεση επί των αξόνων του, όπως επιμένουν ο πρωθυπουργός και η Τρόικα.
Σημειώνεται πως ο Γιώργος Καρατζαφέρης διαπιστώνοντας το αδιέξοδο στην «επιχείρηση συναίνεση», στην οποία ο ίδιος είναι, εδώ κι ένα χρόνο, «εγκλωβισμένος», προσπάθησε να κάνει μια εντυπωσιακή κίνηση, που θα τον διευκόλυνε να μην ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα: Δηλαδή, να φύγει από τη Βουλή. Και «σκέφθηκε», όπως είπε, να «αποσύρει» (sic) τους βουλευτές του και να προκαλέσει εκλογές, αγνοώντας, όμως, ότι εκλογές (αν υλοποιούσε τη «σκέψη» του) θα διεξήγοντο μόνο στις περιφέρειες στις οποίες θα είχαμε παραιτήσεις βουλευτών.
Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν πως η όλη υπόθεση περί συναινέσεως παραμένει, συν τοις άλλοις και σε μεγάλο βαθμό, ένα παιχνίδι εντυπώσεων, για το ποιος θα φορτωθεί το πολιτικό κόστος.
Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ...
Σημειώνεται, πάντως, ότι η άρνηση του Αντώνη Σαμαρά «να μπει στο κάδρο του Μνημονίου», έχει προκαλέσει νευρικότητα στην Τρόικα (δημοσιεύματα ομιλούν για πολλές τριβές στις σχέσεις του αρχηγού της ΝΔ με τον επικεφαλής του ΔΝΤ στην Τρόικα Π. Τόμσεν) και του έχουν δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις του με ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, στις οποίες ηγούνται ομοϊδεάτες του.
Είναι, όμως, ξεκάθαρο (και αυτό δίνει τη δυνατότητα στους αντιπάλους του, ακόμη και στον ίδιο τον Κεντροδεξιό χώρο να μιλούν για στάση Σαμαρά που υπαγορεύεται από το πολιτικό κόστος) πως αν ο αρχηγός της ΝΔ συναινούσε τότε θα είχε τελειώσει πολιτικά.
Ωστόσο, η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» εκτιμά πως στη σύσκεψη των αρχηγών μπήκαν «οι βάσεις για να διαμορφωθεί ένα ακόμα πιο ισχυρό ταξικό μέτωπο, που θα εξασφαλίσει ένα αναβαθμισμένο ποιοτικά πλαίσιο συναίνεσης, ανάμεσα στα αστικά κόμματα, ικανό να χειραγωγεί τις λαϊκές συνειδήσεις και να εφαρμόσει μέχρι κεραίας τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος σταθερότητας».
Η εφημερίδα εκτιμά, επίσης, ότι υπάρχει ουσιαστικά «στρατηγική σύμπλευση» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μιλά για ανταγωνισμούς μεταξύ τους για την κυβερνητική εξουσία, «σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ διεκδικούν, η καθεμία για λογαριασμό της, το «πάνω χέρι» στη συναίνεση, προκειμένου να εφαρμόσουν με τους δικούς τους όρους την ίδια βάρβαρη πολιτική».
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι τα επιτελεία των δυο κομμάτων διέγνωσαν «κοινά σημεία» στις προτάσεις τους και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως ο «κύκλος της συναίνεσης δεν κλείνει», ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής ανέφερε πως του ακούγεται «εύηχα» η θέση της ΝΔ για μείωση των φορολογικών συντελεστών, θέση η οποία (υποτίθεται ότι) διχάζει τα δύο κόμματα.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ... ΕΚΛΟΓΕΣ
Τα τελευταία 24ωρα, εν μέσω δε των ευρωπαϊκών πιέσεων του τύπου «ο χρόνος τελειώνει», η κυβέρνηση προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση (και αυτό είναι ένα ακόμη δείγμα του πλήρους της αδιεξόδου) ότι κέρδιζε έδαφος η δυναμική της συναινέσεως.
Αλλά ακόμη κι αν την εξασφάλιζε σε επίπεδο κορυφής είναι βέβαιο πως δεν την έχει σε επίπεδο κοινωνίας, ενώ «παίζεται» αν την έχει ακόμη και στο επίπεδο της δικής της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Άλλωστε, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα «έκλεισε», με βάση τα όσα δυσβάσταχτα υπαγορεύει η Τρόικα, ο Γ. Α. Παπανδρέου συνάντησε τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στο Λουξεμβούργο, αλλά οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που θα σηκώσουν το βάρος της υπερψηφίσεως του Προγράμματος, έχουν εξεγερθεί.
Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται, παρά ταύτα, διατεθειμένος να συναντήσει εκ νέου τον Αντώνη Σαμαρά, σε μία ύστατη προσπάθεια «να τα βρουν», αλλά θέτει ως όρο την, εκ των προτέρων, συμφωνία ότι θα ακολουθηθεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, ο αρχηγός της ΝΔ επιμένει στην άρνησή του να συναινέσει, ενώ ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όντας εγκλωβισμένος στη μνημονιακή πολιτική, αναζητεί τρόπο «να κάνει νέα κωλοτούμπα».
Εκτιμάται βασίμως ότι ο πρωθυπουργός παρά τη διαβεβαίωσή του ότι δεν θα πάει σε πρόωρες εκλογές, στην ουσία το θέμα αυτό το έχει πάντα στο βάθος του μυαλού του και σε πρώτη ευκαιρία θα το ενεργοποιήσει, καθώς δεν θα είναι καθόλου εύκολο να αντέξει πολιτικά για καιρό ακόμα.
Άλλωστε, παραμένει αδύναμος να διαχειριστεί την κρίση στην οικονομία, ενώ ο αρχηγός της ΝΔ επιμένει σε προτάσεις (Ζάππειο ΙΙ) που δεν αποτελούν ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος και, ως εκ τούτου, ακόμη και αν διεξαχθούν εκλογές (για τις οποίες δηλώνει έτοιμος - αν και τις φοβάται) και τις κερδίσει, θα αποδειχθεί ότι αυτά που προτείνει θα είναι δυσκόλως υλοποιήσιμα και, συνεπώς, ούτε κι αυτός θα αντέξει.
Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι υπάρξει οικουμενική κυβέρνηση ή αν ενταχθούν σ’ αυτήν ικανοί και τολμηροί τεχνοκράτες, σε συνθήκες πολιτικής Βαβέλ στις οποίες βρισκόμαστε, απλώς θα επιβεβαιωθεί το αδιέξοδο.
Ένα αδιέξοδο που θα επιβεβαιωθεί ακόμη κι αν διεξαχθούν εκλογές (που θα προκύψουν, για παράδειγμα, στην περίπτωση που καταψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα) από τις οποίες, όμως, δύσκολα θα προκύψει αυτοδυναμία.
