Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας, τόνισε προσφάτως στο Διδυμότειχο ότι στην οικονομική κρίση, που διέρχεται η χώρα, «η λύση υπάρχει και είναι πολιτική» και εξέφρασε την ελπίδα πως «οι πολιτικές δυνάμεις μπορούν να συναντηθούν σε μια κοινή επιδίωξη, αρκεί να αρθούμε όλοι πάνω από τα μικρά και να προσηλωθούμε στα μεγάλα».
Και αυτό γιατί «οι καιροί ου μενετοί», όπως έσπευσε να επισημάνει στον αρχηγό της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά, με τον οποίο συναντήθηκε την Τρίτη, χωρίς, ωστόσο, να του υπογραμμίσει και την αποδιδόμενη στο Λένιν φράση ότι «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα».
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι οι καιροί (οι ευκαιρίες) δεν περιμένουν, όπως κατέγραψε ο Μέγας Θουκυδίδης, αφού πράγματι τα γεγονότα είναι «ξεροκέφαλα»: Η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον γκρεμό (άλλοι λένε πως, ήδη, το ένα της πόδι βρίσκεται στον αέρα του γκρεμού) οι δανειστές της λένε «ως εδώ και μη παρέκει»: αν δεν κάνετε όσα σας υποδεικνύουμε (σας επιβάλλουμε) τότε δεν έχει άλλη δόση του δανείου…
Όμως, οι δανειστές μας, ως πραγματικοί επικυρίαρχοι στο ελληνικό κράτος λένε και κάτι ακόμη. Άκρως προσβλητικό, αλλά και απολύτως αντιδημοκρατικό.
Θέλουν να επιβάλλουν αλλαγές ρόλων στην ελληνική Πολιτεία, δηλαδή να πάψει η κυβέρνηση να κυβερνά και η αντιπολίτευση να αντιπολιτεύεται και «να κάτσουν να τα βρουν».
Σε τελική ανάλυση, ορίζουν ένα νέο δημοκρατικό πλαίσιο και με τον εκβιασμό τους για συναίνεση, εμμέσως, πλην σαφώς, αλλά εκβιαστικώς, (λένε πως) θέλουν εκλογές…
Κι επειδή ξέρουν πως οι εκλογές πολύ δύσκολα θα δώσουν αυτοδυναμία, τότε αναγκαστικά (θέλουν) να υπάρξει «συγκυβέρνηση»…
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πως δεν έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Παπανδρέου και ταυτόχρονα εκβιάζουν την αντιπολίτευση.
Πως το Μνημόνιο έχει αποτύχει και γι΄αυτό απαιτείται «συγκυβέρνηση», ώστε να περάσουν κι άλλα αντιλαϊκά και βάρβαρα μέτρα, τα οποία θα κατακρημνίσουν και τα τελευταία εναπομείναντα στοιχεία, αυτού που κάποτε θεωρούσαμε ως «κοινωνικό κράτος».
Πως η κυβέρνηση είτε πρέπει να πάψει να είναι αναβλητική και να προχωρήσει τάχιστα στην υλοποίηση όλων όσα της ζητούνται, ώστε να εκταμιευθεί και η επόμενη δόση του δανείου, είτε να κάνει κάτι άλλο.
Σημαίνουν ακόμη πως αν υπάρξει αυτή η περιβόητη και πολυδιαφημισμένη συναίνεση (κυρίως μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ – γιατί η Αριστερά για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους δεν μπορεί να το πράξει) αυτό θα συνεπάγεται, όπως προαναφέραμε, νέα μαρτύρια για την κοινωνία και τους πολίτες, νέα δεσμά για την Ελλάδα για πολλά – πολλά χρόνια.
Όλα αυτά είναι τα «ξεροκέφαλα» γεγονότα.
Είναι η πραγματικότητα και συνεπώς θα πρέπει οι πολιτικοί μας ταγοί να δουν τι πρέπει να κάνουν.
Και ό,τι είναι να κάνουν να το κάνουν σήμερα, δηλαδή χθες.
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι διόλου απλά.
Το Μνημόνιο έχει αποτύχει. Το ξαναλέμε. Το έχουν ουσιαστικώς παραδεχθεί άπαντες.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση διαλύσεως, καθώς δεν υπάρχει ούτε καν η στοιχειώδης σύμπνοια μεταξύ των μελών της, ενώ προβεβλημένα στελέχη δείχνουν διαθέσεις αυτονομήσεως.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν γνωρίζει (ως οργανισμός) «πού πατά και πού βρίσκεται», λόγω των εντός της διαφορετικών στρατηγικών και ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων.
Ενώ, όμως, η ΕΕ (πρέπει να) αντιλαμβάνεται πως αν καταρρεύσει η Ελλάδα, τότε θα υπάρξει συνολικό πρόβλημα για τη ζώνη του ευρώ, εντούτοις πιέζει την Αθήνα συνεχώς και την απειλεί με διακοπή της χρηματοδοτήσεως. Έχει φτάσει δε στο σημείο να της ζητεί να ξεπουλήσει τα πάντα. Και ακόμη να απολύσει τουλάχιστον 150.000 δημοσίους υπαλλήλους.
«Είναι ζήτημα εθνικό, όχι κομματικό», δήλωσε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν - Κλωντ Γιούνκερ, εκβιάζοντας κι αυτός τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Είπε και κάτι ακόμη – στο πλαίσιο του ιδίου εκβιασμού: Πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Ο δε Ζαν Κλωντ Τρισέ διεμήνυσε στην Αθήνα, διά του Λουκά Παπαδήμου: Τέρμα η ανοχή- πάρτε μέτρα.
Η κυβέρνηση ούσα με την πλάτη στο τοίχο, αναζητεί συνενόχους σε μια αποδεδειγμένα αδιέξοδη πολιτική.
Η μείζων αντιπολίτευση αρνείται (σε επίπεδο ρητορικής) τη συναίνεση, αλλά στο πρόγραμμα της ΝΔ (το «Ζάππειο ΙΙ») υπάρχουν μέτρα με τα οποία συμφωνεί η κυβέρνηση, ο δε Αντώνης Σαμαράς μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Παπούλια σημείωσε:
«Συμφωνία με την Ευρώπη για τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους υπάρχει και λέμε ναι. Σε στήριξη, όμως, σε αποδεδειγμένα λάθος συνταγή, λέμε όχι. Για παράδειγμα, αν ένα μέτρο, όποιος και αν το προτείνει, είναι καλό για την πατρίδα, έχουμε υποχρέωση να το στηρίξουμε. Ένα κακό μέτρο, όμως, δεν έχουμε υποχρέωση να το στηρίξουμε».
Η ουσία, όμως, είναι πως τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ συμφωνούν (ας μην το ονομάσουμε συναίνεση – που είναι – αλλά συνεννόηση) σε ουσιαστικά θέματα, όπως είναι οι αποκρατικοποιήσεις, οι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων κτισμάτων, αλλά και το χτύπημα στα συνδικάτα, οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι:
«Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;».
Συνεπώς, παρά τους εκατέρωθεν λεονταρισμούς, παρά την παρελθοντολογία («εσύ φταις, όχι εσύ φταις») ουσιαστικά ο μεν Γ. Α. Παπανδρέου δεν θα ήθελε να περάσει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας, ο δε Α. Σαμαράς δεν θα ήθελε να είναι εκείνος που επί των ημερών του η Ελλάδα επέστρεψε στη δραχμή, οπότε είναι αναγκασμένοι να συνεννοηθούν.
