Στους σύγχρονους καιρούς δοκιμάζονται ιδιαίτερα εκτός των άλλων και οι ανθρώπινες σχέσεις, αφού είναι ρηχές, ψεύτικες και στηριγμένες στο συμφέρον, ενώ η αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπο χωλαίνει επικίνδυνα.
Την ίδια ώρα, θεσμικά όργανα αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων, το κοινωνικό κράτος καταρρέει, η ανεργία, κυρίως των νέων ανθρώπων, καλπάζει και πολλαπλασιάζονται με γρήγορους ρυθμούς, όσοι ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται το χαμόγελο και η αισιοδοξία απ’ τη ζωή μας, ενώ η μοναξιά, η μελαγχολία και η κατάθλιψη να σκιάζουν την καθημερινότητά μας, χωρίς να φαίνεται καθόλου φως στο βάθος του τούνελ, στο οποίο έχουμε περιπέσει.
Κόντρα σ’ αυτή την κατάσταση στέκεται, βέβαια, η Εκκλησία με το φιλανθρωπικό της έργο αμβλύνοντας τον ψυχικό και σωματικό πόνο, όσων προσφεύγουν προς αυτή, αλλά έτσι όπως έχουμε μάθει, δεν επαρκεί εκ των πραγμάτων, για να καλύψει μόνη της το κενό και για λόγους εγγενούς αδυναμίας και του κρυφού αλλά και φανερού πολέμου, που δέχεται απ’ τους πολεμίους της, ντόπιους και ξένους.
Μόνη παρηγοριά, ελπίδα και στήριγμα για το αύριο κυρίως των νέων ανθρώπων αποτελεί ο θεσμός της οικογένειας, ο οποίος, καίτοι δοκιμάζεται ποικιλότροπα χτυπημένος και αυτός πανταχόθεν απ’ τα βέλη του υπερκαταναλωτισμού, του άκρατου φιλελευθερισμού και του ηθικού ξεπεσμού, συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να αποτελεί το καταφύγιο και τον ανασχετικό πύργο στην καταιγίδα, που μας δέρνει αλύπητα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικογένεια συνεχίζει να αποτελεί το μικρότερο κοινωνικό κύτταρο, στο οποίο πρωθυπουργοί και κυβέρνηση είμαστε οι γονείς, τα παιδιά μας και οι γιαγιάδες και παππούδες, όταν συγκατοικούν μαζί μας, και από μας εξαρτάται κατά κύριο λόγο, πώς θα πολιτευθούμε μέσα σ’ αυτό και πώς θ’ αντιμετωπίσουμε διάφορες καταστάσεις με πρώτες και καλύτερες αυτές, που έχουν να κάνουν με τον προγραμματισμό και προϋπολογισμό του σπιτιού μας.
Από μας εξαρτάται, δηλαδή, αρκεί να κάνουμε καλό κουμάντο, πόσο, με βάση τα έσοδά μας, θα ξανοιχτούμε και πόσο θα σφίξουμε το χέρι μας, πόσο συνεπείς θα είμαστε προς τρίτους και αν θα καταφέρουμε ν’ ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας ή θα πέσουμε έξω και θα βλέπουμε εφιάλτες.
Βεβαίως, τα της οικογένειας επηρεάζουν και εξωγενείς παράγοντες όπως τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και το σχολείο με τα πρότυπα, που προβάλλουν, οι εξελίξεις στο οικογενειακό δίκαιο και η γενικότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση, που επικρατεί στη χώρα. Όταν, όμως, τα μέλη της οικογένειας παίζουν σωστά τους ρόλους τους και όταν έχουν θρονιάσει στο σπίτι τους τον αρχηγό της ζωής, το Χριστό, τότε οι δύσκολες καταστάσεις αντιμετωπίζονται, συνήθως, με επιτυχία.
Και επειδή στις μέρες μας η ανεργία επισκέπτεται πολλές οικογένειες και κυρίως άτομα νεαρής ηλικίας, αξίζει να επισημάνουμε ότι, όσες οικογένειες λειτουργούν σωστά και ως συγκοινωνούντα δοχεία είναι σε θέση να εκφράζουν έμπρακτα την αλληλεγγύη στα άνεργα μέλη τους καλύπτοντάς τα οικονομικά και όχι μόνο, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της κρίσης πιο ανώδυνα και συμβάλλουν, έτσι, στην απορρόφηση πολλών απ’ τους κραδασμούς, που ταλανίζουν τον τόπο μας.
Αλήθεια! Πόσους συμβιβασμούς, ενδεχομένως, θα ήταν υποχρεωμένο να κάνει ένα άνεργο παιδί χωρίς τη στήριξη της οικογένειάς του και πού μπορεί να καταλήξει στην προσπάθειά του ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και να επιβιώσει;
Αντιλαμβανόμαστε, πόσο αρνητικά επηρεάζουν την προβληματική ελληνική οικονομία τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και πόσες ανάσες της δίνουν οι νοικοκυρεμένοι και με θετικό ισοζύγιο οικογενειακοί απολογισμοί και προϋπολογισμοί;
Γι’ αυτό, λοιπόν, και επειδή η αξία του θεσμού της οικογένειας ήταν και παραμένει πολύτιμη από κάθε άποψη, επιβάλλεται η πολιτεία με τα όργανά της να τον στηρίζει έμπρακτα και να τον προστατεύει απ’ τους ποικιλώνυμους εχθρούς του και κυρίως απ’ εκείνους τους επώνυμους, που με τη συμπεριφορά τους και τις αποφάσεις τους βάζουν τορπίλες στα θεμέλιά του. Αν τον καταστρέψουμε κι αυτόν, τι θα μας απομείνει;
