Του Αχ. Πιτσίλκα, διδάκτορα Θεολογίας
Τη Μ. Τετάρτη η Εκκλησία μας παρουσιάζει στους πιστούς κατά τρόπο δραματικό και αντιθετικό δύο θέματα, την ευγνωμοσύνη μιας μετανιωμένης γυναίκας από τη μία πλευρά και την αμετανοησία του Ιούδα από την άλλη.
α) Η ευγνωμοσύνη της μετανιωμένης γυναίκας
Δύο ημέρες πριν από την εορτή των Αζύμων (Ματ. 26, 2), ο Κύριος με τους Μαθητές Του βρέθηκαν στη Βηθανία, στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, πρώην λεπρού, που τους έκανε το τραπέζι. Την ώρα δε του φαγητού έφθασε εκεί και μια γυναίκα, που κρατούσε ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο βαρύτιμο και, πλησιάζοντας στον Κύριο, έσπασε το λαιμό του δοχείου της και άρχισε να αλείφει με το μύρο εκείνο, που κατευωδίασε τον τόπο, τα πόδια του Κυρίου και τα μαλλιά της κεφαλής Του, δείχνοντας την απέραντη ευγνωμοσύνη της καρδιάς της προς τον Χριστό - Μεσσία και Σωτήρα της. Ταυτόχρονα δε, έδειξε με τον τρόπο αυτό «πόσα ισχύει μετάνοια», που βγάζει από τον Άδη κάθε αμαρτωλό και τον ανυψώνει στον ουρανό της θείας ζωής.
Για το λόγο αυτό ο Θεάνθρωπος Κύριος συγκινήθηκε από την πίστη και την ευγνωμοσύνη της γυναίκας εκείνης και έδωσε στους Μαθητές Του ρητή παραγγελία να διακηρύσσουν «εις όλον τον κόσμον ο εποίησεν αύτη» (Μάρκ. 14, 9). Να διασαλπίζουν, δηλαδή, ότι η ευγνωμοσύνη είναι η πιο άδολη και βαθιά αγάπη του ανθρώπου προς τον Χριστό, γιατί Αυτός δεν χάρισε σε κάθε άνθρωπο μονάχα το είναι με τη Δημιουργία, αλλά και το ευ είναι με τη διά του Σταυρού σωτηρία του.
β) Η αγνωμοσύνη του Ιούδα
Ενώ, όμως, «η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον», ο Ιούδας «απήλθε προς τους αρχιερείς, ίνα παραδώ Αυτόν αυτοίς» (Μάρ. 14, 10). Τότε εκείνοι «έστησαν αυτώ τριάκοντα αργύρια» (Ματ. 26, 18) για την προδοσία του. Αυτή δε τη μεγάλη αντίθεση παρουσιάζουν κατά τρόπο εξαίρετο οι υμνογράφοι της Εκκλησίας, λέγοντας ότι
- Εκείνη «έχαιρε κενούσα το πολύτιμον», ενώ ο Ιούδας «έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον».
- Εκείνη ελευθερωνόταν από τα δεσμά του διαβόλου, «επιγινώσκοντας τον Δεσπότην», ενώ ο προδότης Ιούδας «δούλος εγεγόνει του εχθρού».
Από την αθλιότητα, όμως, της αχαριστίας του Ιούδα θέλησε ο υμνογράφος να προφυλάξει τους πιστούς, λέγοντας στη συνέχεια ότι «Δεινόν η ραθυμία, μεγάλη η μετάνοια». Είναι φοβερή, δηλαδή, η αγνωμοσύνη και αμετανοησία για κάθε άνθρωπο, που προδίδει τον Χριστό και την πίστη του, ενώ είναι πάρα πολύ μεγάλη η ευγνωμοσύνη και η μετάνοια, εξαιτίας της οποίας άκουγαν πολλοί το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι» και το «η πίστις σου σέσωκέ σε». Αυτή δε την προτροπή κάνει θεόπνευστα και ο Απόστολος των Εθνών, γράφοντας χαρακτηριστικά ότι πρέπει να φιλοτιμούμεθα «ευάρεστοι Αυτώ είναι», «ευχαριστούντες Θεώ πάντοτε» (2 Θεσσ. 1, 13), γιατί η ευχαριστία του Θεού ή η ευγνωμοσύνη μας προς Εκείνον είναι η πιο μεγάλη και όμορφη αρετή.
