Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο που συνυπέγραψε το ΠΑΣΟΚ με την Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ., για να σώσει υποτίθεται τη χώρα, τα δεδομένα που έχουμε δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις. Το σχέδιο πέτυχε σε σχέση με τη μείωση των μισθών και συντάξεων, τη μαζική συρρίκνωση κάθε είδους δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, τις αθρόες αντιδραστικές ανατροπές των εργασιακών, συνταξιοδοτικών και άλλων λαϊκών κατακτήσεων. Στον αντίποδα, όλοι οι οικονομικοί δείκτες, για εκείνους στο όνομα των οποίων δήθεν πάρθηκαν τα αντιλαϊκά μέτρα, δείχνουν χειροτέρευση.
Κάποιοι λένε ότι εξαιτίας αυτής της δυσμενούς εικόνας ανατροφοδοτούνται οι συζητήσεις για μια επικείμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Παραμύθια. Τα 300 δισ. χρέους στα οποία οδήγησε η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, μαζί με τα πρόσθετα προβλήματα που προκαλεί η οικονομική κρίση, δεν πρόκειται να πληρωθούν όσα μέτρα και αν πάρουν οι κυβερνώντες. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα οι τράπεζες - κάτοχοι τίτλων του ελληνικού δημοσίου, που επιδιώκουν να «χάσουν» όσο γίνεται λιγότερο. Γι' αυτό ενεπλάκησαν στην υπόθεση Ε.Ε - ΔΝΤ. Για να... αναβάλουν, όσο γίνεται περισσότερο χρονικά, τη στιγμή που δε θα υπάρχει δυνατότητα να καταβάλει το ελληνικό δημόσιο τα δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια που αξιώνουν οι τραπεζίτες και τα άλλα παράσιτα που θησαυρίζουν από τη διαχείριση του χρέους. Να επιμηκύνουν, δηλαδή, μαζί με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων και κατακτήσεων. Έτσι, χωρίς να το ομολογούν δημόσια, ακολουθούν πολιτική ελεγχόμενης πτώχευσης.
Το πώς θα ξεφουρνίσουν στο τέλος την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και τι μορφή θα πάρει αυτή, θα εξαρτηθεί από τη συγκεκριμένη στιγμή και από το πώς θα εκδηλωθούν τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, οι διαφορές ανάμεσα στις διαφορετικές ομάδες της οικονομικής ολιγαρχίας. Αν θα είναι μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση, κάποια επιμήκυνση, αν θα είναι «κούρεμα» ενός ποσοστού του χρέους, ή αν θα τα συνδυάζει όλα μαζί, είναι κάτι που σήμερα δεν μπορεί να απαντηθεί με απόλυτη ακρίβεια. Είναι όμως απόλυτα σαφές ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί μια πορεία στο πλαίσιο της οποίας όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο το καταθέτει στα ταμεία ξένων και ντόπιων τραπεζών, που έχουν στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα.
Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού αναπόφευκτα οδηγεί σε μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης. Η κρίση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων μπορεί να ξεπεραστεί μόνο αν, μαζί με τη μαζική ανεργία και τη μεγάλη μείωση των μισθών και ημερομισθίων, κλείσουν εκατοντάδες παραγωγικές μονάδες, κατεβάσουν τα ρολά χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, απαξιωθούν τα κεφάλαια που έχουν στην κατοχή τους οι τραπεζίτες.
Στη συνείδηση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων η βίαιη επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και η μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων δεν μπορεί να νομιμοποιηθούν ως μέθοδος ξεπεράσματος της κρίσης γιατί είναι διέξοδος σε όφελος των καπιταλιστών. Η διέξοδος και οι λύσεις προοπτικής για το λαό μπορεί και πρέπει να αναζητηθούν κόντρα στα επιχειρηματικά συμφέροντα και τις καταστροφές που προκαλεί η κερδοφορία τους. Κόντρα στις οικονομικές κρίσεις, στα ελλείμματα και τα χρέη, που γεννά η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση της εξασφάλισης των όρων και προϋποθέσεων για την ανατροπή του ίδιου του συστήματος.
Γι’ αυτό σήμερα επιβάλλεται η ενίσχυση της οργάνωσης και της πάλη της εργατικής τάξης με το ταξικό αγωνιστικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, από κοινού με τις αντιμονοπωλιακές, ριζοσπαστικές δυνάμεις των αυτοαπασχολούμενων που εκφράζονται από την ΠΑΣΕΒΕ, με τους μικρούς αγρότες που εκφράζονται από την ΠΑΣΥ, τους φοιτητές-σπουδαστές που εκφράζονται από το ΜΑΣ και τις γυναίκες που εκφράζονται από την ΟΓΕ.
O Τάσος Τσιαπλές είναι πρόεδρος του ΕΚΝΛ και μέλος της Σ.Ε. του ΠΑΜΕ
