Κυρία Διευθυντή,
Διάβασα με προσοχή το καινούργιο βιβλίο του Άγγελου Πετρουλάκη και έπεφτα από έκπληξη σε έκπληξη. Το ρούφηξα χωρίς διακοπή, ξενυχτώντας. Και το ξαναδιάβασα για να βεβαιωθώ ότι είχα δίκιο μ’ αυτά που αποκόμισα με την πρώτη ανάγνωση. Δεν αναφέρεται σε μια ορισμένη πόλη, αλλά σε μία παγκόσμια Μητρόπολη που έχει χάσει την ταυτότητά της, τον προορισμό της.
Οι παράλληλες ιστορίες της με τον έρωτα, «ούτινος ουδέν δεινότερον πέλλει», να χάνει το νόημά του και να καταλήγει μαζί με την οικονομική και κοινωνική διαπλοκή, σε ένα μέσο «ανόδου» σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο. Ο μιμητισμός και η εξιδανίκευση τέτοιων καταστάσεων είναι μια πραγματικότητα στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Ο γυμνός ρεαλισμός του, χωρίς φτιασίδια, είναι σπαρακτικός.
Όποιος το διαβάσει επιδερμικά, έχει χάσει το βάθος του. Πιστεύω, πως είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό έργο και συνάμα συμβολικό. Αυτό που μένει, είναι ότι, χωρίς πνευματικό έρμα, το υψηλότερο συναίσθημα ο Έρωτας ακόμη και ο επιδερμικός, έχει σαν κατάληξη πνευματικά και ψυχικά σπαράγματα. Να μη λησμονούμε ότι μεγαλύτερη από την αγωνία της σάρκας είναι η αγωνία της καρδιάς. Η ομορφιά κι ο έρωτας είναι δώρα που, όταν τα χειριζόμαστε σωστά, εκφράζουν τη χάρη του Θεού.
Μ’ αυτό του το πόνημα, ο Πετρουλάκης απόθεσε την Κιβωτό του στον Όλυμπό του.
Φαίδων Σκαρίμπας, Ιατρός Γυναικολόγος τ. Πρόεδρος ΙΑΣΩ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
