Εδώ σ’ αυτόν τον πλανήτη που λέγεται «Γη», γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε κι εδώ θα αφήσουμε την τελευταία μας πνοή. Για τις επόμενες γενιές ποιος ξέρει! Μπορεί να έχουν τη δυνατότητα να μετακομίσουν στο... φεγγάρι ή σε άλλον πλανήτη.
Όλα μπορούν να συμβούν.
Κάποια τέτοια όνειρα κάναμε πριν από χρόνια όταν οι πρώτοι αστροναύτες πατούσαν ανάλαφρα το έδαφος της Σελήνης.
Γράφαμε τότε στο μυαλό μας διάφορα σενάρια, ανάλογα με τη φαντασία που διέθετε ο καθένας. Kαι στα όνειρά μας, παλεύαμε με τους εξωγήινους.
Αλλά το προτιμούσαμε, θέλαμε ν’ αφήσουμε τον καταραμένο ετούτο τόπο, με τους πολέμους, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την γκρίνια, τις απάτες, τα σκάνδαλα και να πετάξουμε σ’ άλλους τόπους, σ’ άλλα μέρη, σ’ άλλους... αέρηδες.
Όμως εκείνα τα νεανικά τρελά μας όνειρα, παρέμειναν όνειρα και να ‘μαστε εδώ στη φτωχή μας Γη, που κάθε μέρα γίνεται φτωχότερη απ’ τη λεηλασία των αιώνων. Να ‘μαστε εδώ περιτριγυρισμένοι από έναν κόσμο που δε μας αρέσει μα που δεν κάνουμε τίποτα να γίνει καλύτερος.
Η ζωή μας χρόνο με το χρόνο γίνεται πιο δύσκολη, πιο άχαρη. Ζωή σημαίνει ανάσα, ήλιος, βροχή, νεράκι γάργαρο στην πηγή, καθαρός, γαλανός ουρανός, δέντρα καταπράσινα, πουλιά, λουλούδια, δάση αδιάβατα, με λογής – λογής ζώα, καθαρές γαλάζιες θάλασσες.
Αλλά πού είναι όλα αυτά! Πού πήγαν;
Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ’ το πηχτό νέφος που δυσκολεύει την ανάσα μας. Κι όταν βγαίνει, είναι αψύς και απειλητικός και κατακαίει το περιβάλλον και στέλνει ηλικιωμένους κι ανήμπορους στα νοσοκομεία.
Και θλίβεται η μάνα γη που δεν έχει το... πέπλο του όζοντος για να μας προστατέψει και θυμώνει μαζί μας, που μόνοι μας το καταστρέψαμε.
Η βροχή, όταν μας κάνει την τιμή να μας επισκεφθεί, πλημμυρίζει χωριά και πολιτείες και θάβει στη λάσπη πολλές φορές τα υπάρχοντά μας και καταστρέφει τους κόπους μιας ζωής.
Κι εκείνα τα δέντρα τα καταπράσινα, που ένωναν τις κορυφές τους σ’ ένα σφιχτό αγκάλιασμα, και δημιουργούσαν με τη σκιά τους μια όαση, έναν επίγειο παράδεισο, εκείνα τα δέντρα που έκρυβαν στο πυκνό φύλλωμά τους, τις φωλιές και τα στέκια των πουλιών τι έγιναν αλήθεια!
Κάποια απ’ αυτά έγιναν κούτσουρα και στάχτη, ασχήμια και μαυρίλα.
Και είναι σαν να άνοιξε ο Άδης τις πόρτες και μας ανάγκασε να κοιτάξουμε μέσα.
Και οι γαλάζιες θάλασσες που έγλυφαν με το κύμα τη χρυσή άμμο και τα πόδια των βράχων, που μας νανούριζαν με τα παιχνιδίσματα και τα νάζια, αν τύχαινε να βρεθούμε στην αγκαλιά τους;
Πόσο πρέπει να μας μίσησαν για το σαδισμό μας και την ανευθυνότητά μας και ξέρασαν απ’ τα σπλάχνα τους, ότι απαίσιο και βρώμικο έκρυβαν εκεί.
Τα μέρη που συγκέντρωναν πουλιά και ζώα, φτώχυναν, λιγόστεψαν τα είδη των ζώων, και των πουλιών, δεν άντεξαν τη θηριωδία των ανθρώπων.
Δεν άντεξαν τον ίδιο τον άνθρωπο, αυτό το λογικό ον που με το ένα χέρι δημιουργεί και με το άλλο καταστρέφει ότι δημιούργησε.
Τώρα τα τελευταία νέα απ’ το... μέτωπο της επιστήμης μας λένε, πως ψάχνουν οι επιστήμονες να βρούνε πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν...!
Δεν αφήνουμε τίποτα για το Θεό, πήραμε την... κατάσταση στα χέρια μας.
Τι αξιολύπητα ανθρωπάκια που είμαστε! Φθάνει ένα κακό αποτέλεσμα από μια αιματολογική εξέταση, για να μας κάνει να τρέμουμε σαν τα φύλλα του δέντρου.
Τότε μόνο σκεφτόμαστε πως κάπου παρακάτω, στην άλλη γωνία ή στην παραπέρα, μας περιμένει ο θάνατος. Κι όμως, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συντομεύσουμε τη ζωή, αυτό το Θείο δώρο.
Έτσι το λέω εγώ, κάποιοι θα συμφωνήσουν κι άλλοι θα διαφωνήσουν. Είναι δικαίωμα του καθενός. Με όλα αυτά τα δηλητήρια που αναπνέουμε, που τρώμε, που πίνουμε, αυτοκτονούμε καθημερινά.
Είναι χρέος όλων, απ’ την πολιτεία, τους επιστήμονες, που ασπρίζουν τα μαλλιά τους στα εργαστήρια για να πετύχουν ετούτο ή το άλλο, ως τον τελευταίο πολίτη, να βοηθήσουμε να σωθεί το περιβάλλον. Είναι χρέος όλων μας αυτή τη μάνα γη να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές... ζωντανή.
Ποιος μας είπε ότι ανήκει μόνο σε μας! Επισκέπτες είμαστε συνάνθρωποι, από καταβολής κόσμου.
Επισκέπτες ανάγωγοι που καταστρέφουν στο διάβα τους ότι βρεθεί μπροστά τους.
Και ύστερα κοιτάζουν πίσω την καταστροφή και δεν τους αρέσει. Ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Φταίνε τα εργοστάσια, οι βιομηχανίες που ρίχνουν τα απόβλητα στις θάλασσες. Φταίει η πληθώρα των αυτοκινήτων που δημιουργούν το καυσαέριο, φταίνε τα φυτοφάρμακα που μ’ αυτά μεγαλώνουν τα διάφορα φυτά και αυξάνεται η παραγωγή.
Φταίνε αυτοί που βάζουν τις φωτιές και καταστρέφουν τα δάση, την ανάσα μας...
Όλοι οι παραπάνω είμαστε ΕΜΕΙΣ οι ανεύθυνοι, οι καλοπερασάκηδες.
Αυτοί είμαστε δυστυχώς.
Κι αυτή είναι η γη μας. Κουρασμένη, γερασμένη, κατσούφα, ρημαγμένη και κατεστραμμένη απ’ τα ίδια τα παιδιά της.
Μα ακόμα έχει ψυχή, έχει καρδιά κι αγαπάει και προσπαθεί να μας αγκαλιάσει, να μας βάλει στον κόρφο της, να βυζάξουμε το ζεστό της γάλα, για να μερώσουμε να ξαναβαπτιστούμε στην κολυμβύθρα της αγάπης, της σύνεσης, της κατανόησης και ν’ αρχίσουμε μια καινούργια ζωή.
Μια ζωή γεμάτη αγάπη και σεβασμό πολύ προς τον άνθρωπο, προς την ταλαίπωρη μάνα γη.
