Επιτρέψτε μου να επιμείνω και σήμερα σ’ένα θέμα της επικαιρότητας, που δεν έχει καμιά σκοπιμότητα, ξεπερνώντας ένα άλλο θέμα που περιέχει σκοπιμότητες. Μιλάω για την πυρηνική τραγωδία στην Ιαπωνία και για τον πόλεμο συμφερόντων στη Λιβύη. Και στα δύο αυτά θέματα οι εξελίξεις είναι δραματικές για τον πάσχοντα άνθρωπο, αλλά επιμένω σ ‘εκείνο, που αυτή τη στιγμή αφορά όλο τον κόσμο, παρά το ότι το δεύτερο επηρεάζει και την περιοχή μας.
Δυστυχώς το πανανθρώπινο πρόβλημα των πυρηνικών ξεπεράστηκε πιο γρήγορα απ’ ό,τι πρόβλεπα την περασμένη Κυριακή. Η αδηφάγα επικαιρότητα, που υπηρετούν τα Μ. Μ. Ε. , έφερε σε δεύτερη μοίρα ένα πρόβλημα που επηρεάζει τη ζωή και το μέλλον μας.
Το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα, έφερε πιο κοντά μας το δέος που προξενεί, όχι μόνο στους σκεπτόμενους αλλά και στους απλοϊκούς ανθρώπους, η πυρηνική εποχή. Ο άνθρωπος είναι σε θέση να ανατρέπει την ισορροπία της φύσης. Του είναι πολύ εύκολο αυτή τη στιγμή, τις θέσεις που ανθίζουν πολιτείες, να τις μεταβάλει σε ερήμους κι ακόμα να μετατρέψει ολόκληρη τη γη σ ‘έναν καρβουνιασμένο βράχο μέσα στο σύμπαν. Οι άνθρωποι όμως είναι και σε θέση να οσμιστούν τον κίνδυνο και να αναπλάσουν με τη φαντασία τους σκηνές που να θυμίζουν Αποκάλυψη, πέρα από κάθε αποκάλυψη, που ως τώρα θα μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Θα μπορούσε να οραματιστεί την τραγωδία της Ιαπωνίας να επαναλαμβάνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όλο και συχνότερα, με όλο και τραγικότερες συνέπειες για τη ζωή στη Γη μας. Θα μπορούσε πάλι να φανταστεί παλαιότερες εποχές, όταν είχε λιγότερες ανέσεις,αλλά ήταν σίγουρος ότι η ζωή του θα συνεχιζόταν και την επόμενη μέρα. Θα ήταν ακόμα σε θέση να φέρει τη σκέψη του στην πρωτογονική εποχή του, όταν το ψωμί, το τσεκούρι και η φωτιά που άναβε στο τζάκι του, ήταν οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις που είχε ως εκείνη την ώρα πραγματοποιήσει. Τότε που η άνοιξη και το καλοκαίρι τον αποζημίωναν για την περιπέτεια του χειμώνα. Τότε που ένιωθε βασιλιάς στον πλανήτη, προσευχόταν στον ήλιο που τον ζέσταινε, ήταν βέβαιος για την καθημερινή επιστροφή του.
Τότε φοβόταν τα άγρια ζώα και τα στοιχεία της φύσης, δεν φοβόταν όμως το ίδιο του το πνεύμα, που σήμερα τον οδηγεί σε καταστροφικές λύσεις. Γιατί πραγματικά μέσα σ’ αυτό αποκαλύπτεται να υπάρχει μια τεράστια δισυπόστατη δύναμη. Μια δύναμη που περιέχει το υπέρτατο καλό και το υπέρτατο κακό. Τη σωτηρία και την καταστροφή. Το σκοτάδι και το φως. Και ενώ σ ‘όλους τους ανθρώπους αυτή τη στιγμή ανήκει η ευθύνη και η δύναμη για τη νίκη της ζωής, όλα τους οδηγούν στην επικράτηση του ολέθρου. Θα ’λεγε κανείς ότι όλες οι ανακαλύψεις, όλη η πρόοδος που πέτυχε η ανθρωπότητα, αντί να οδηγούν στον θρίαμβο της ζωής και σε μια καλύτερη διαβίωση πάνω στον ταλαίπωρο, από την ανθρώπινη δραστηριότητα, πλανήτη μας, συμβαίνει το αντίθετο, ώστε η ανθρώπινη ζωή να γίνεται αβάσταχτη. Ο άνθρωπος, όπως και η φύση πάσχουν από την αφόρητη πρόοδο, από μια ασυγκράτητη μανία αυτοκαταστροφής, από πλήρη απουσία λογικής, σε μια εποχή αποθέωσης της λογικής....
Από το 1945 κιόλας, όταν η πρώτη ατομική βόμβα έπεσε στη Χιροσίμα, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι της περιωπής του Μπέρτραντ Ράσσελ και του Ζολιό Κιουρί, επισήμαναν τους κινδύνους από την πυρηνική ενέργεια. Αυτοί οι κίνδυνοι ρίχνουν από τότε την πρώτη γέφυρα προς την αυτοκαταστροφή μας.
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι αν θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε θα υπάρξουμε όλοι μαζί. Αν τα βάλουμε κάτω και αλλάξουμε μεθόδους, συγχρονίσουμε τις σχέσεις μας και αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό: το πνεύμα μας. Αν τον μετατρέψουμε σε κοινό φίλο.
Η Γη ολόκληρη είναι μια κιβωτός αυτή τη στιγμή. Μια κιβωτός με όλους τους ανθρώπους της, όλα τα ζώα της, όλα τα πουλιά της, κι όλα τα ψάρια της. Μια κιβωτός με όλα τα ποτάμια της, τα δέντρα και τα λουλούδια της. Μια κιβωτός που δεν κινδυνεύει από τις φυσικές δυνάμεις, αλλά μόνον από τον άνθρωπο, που κλείνει μέσα του τη σωτηρία και την καταστροφή. Τα πυρηνικά ατυχήματα, η πυρηνική απειλή γενικότερα, που ποτέ δεν μας έλειψε, απλώς την ξεχνούμε κάθε φορά, δείχνουν πως δεν μπήκαμε ακόμα στο νόημα, πως δεν προσαρμόσαμε ακόμα το πνεύμα μας στο σεβασμό που απαιτεί ο άνθρωπος και οι προαιώνιοι αγώνες του. Ο άνθρωπος, η εκλαμπρότητά του, το γεμάτο από φωτεινό μεγαλείο πήλινο αυτό κορμί που στάθηκε μια μεγάλη αποθήκη αίματος, πόνου και δακρύων! Που πλήρωσε τη νίκη του ακριβά για να φτάσει σ ‘αυτή την ακμή κι έχει ανάγκη να εξακολουθήσει να υπάρχει για να συνεχίσει.
Νικήσαμε τα στοιχεία της φύσης και το πληρώσαμε με ποταμούς δακρύων και αίματος. Κι αυτή η νίκη αποδείχθηκε πύρρειος. Ο άνθρωπος έχει αναδυθεί από το βάθος μιας τραγωδίας. Της τραγωδίας του ίδιου του του αγώνα με δυνάμεις υπέρτερες. Και σήμερα διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε εκεί απ όπου ξεκινήσαμε. Όχι μόνον δεν δαμάσαμε τα στοιχεία της φύσης, αλλά εξαγριώσαμε τη φύση και την υποβοηθούμε να μας καταστρέψει με τα ίδια μας τα όπλα και με το υπέρτερο όλων, την πυρηνική ενέργεια.
Πού οδηγεί ο άνθρωπος αυτή την κιβωτό στην οποία στηρίζει την επιβίωσή του σήμερα; Πού θα φτάσει και πού τελειώνει η μοίρα του; Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί το μέλλον του αν δεν επιχειρήσει να το αλλάξει.
