Ανάστατη και τρομαγμένη η παγκόσμια κοινωνία απ’ τις φοβερές καταστροφές στην Ιαπωνία. Ανήμπορη κι αμήχανη παρακολουθεί τα όσα έγιναν και γίνονται εκεί και νιώθει για μια ακόμη φορά. Πόσο μικρή κι αδύναμη είναι, ν’ αναμετρηθεί και να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης.
Τι κι αν προχώρησαν οι εφευρέσεις και η επιστήμη έκανε θαύματα. Όλα σμπαραλιάστηκαν, μέσα σε λίγο χρόνο και χαμήλωσαν πολύ, όσοι όρθωναν το ανάστημά τους και επαίρονταν, περιφρονώντας και μηδενίζοντας τα πάντα.
Και τώρα; Τώρα σταυρώνουν τα χέρια τους και παρακολουθούν με δέος τα όσα συμβαίνουν. Τώρα άρχισαν να συνειδητοποιούν με απογοήτευση, ότι τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τα άγρια και φοβερά φαινόμενα, που μας παρουσιάζει κατά καιρούς η φύση.
Πρώτοι στην τεχνογνωσία και την οργάνωση οι Ιάπωνες, θωράκισαν με φράγματα και μ’ ότι άλλο μπορούσαν τη χώρα τους. Όλα ρυθμισμένα και τακτοποιημένα, σαν μια κουρντισμένη μηχανή, που θα λειτουργούσε με αυτοματισμό, όταν το καλούσε η ώρα.
Και τι έγινε; Όλα χάθηκαν για μια στιγμή. Πλοία, τραίνα κι αυτοκίνητα, έπλεαν σαν κουροδότσουφλα στα μανιασμένα νερά που έφερνε το τσουνάμι. Όλοι, ειδικοί και επιστήμονες, προσπαθούν να δώσουν μια λύση και οι κυβερνήσεις, αντί να σκύψουν και να βοηθήσουν όσο μπορούν νωρίτερα, αγωνιούν και ρωτούν, αν το φαινόμενο θα έχει απήχηση και στη χώρα τους και ψάχνουν με αγωνία, από πού θα φυσήξει ο άνεμος και μέχρι που μπορεί να φέρει το ραδιενεργό νέφος.
Μέσ’ απ’ την καρδιά μου θλίβομαι κι εγώ κι αναρωτιέμαι. Πόσοι σκέφτονται με πόνο τις ζωές που χάνονται; Την πείνα, τις στερήσεις και το χαμό. Την αθλιότητα που επικρατεί στη χώρα αυτή, το καμάρι και το στολίδι της Ανατολής, την Ιαπωνία που οι άνθρωποί της, αντιμετώπιζαν και τις πιο δύσκολες καταστάσεις με ψυχραιμία και στωικότητα, παραδειγματική, για όλο τον κόσμο.
Στις μέρες μας έχει κλονιστεί σοβαρά όλη η ανθρωπότητα και με αγωνία ψάχνει να βρεί το βηματισμό της.
Δύσκολοι οι καιροί που περνούμε κι αβάσταχτες δοκιμασίες.
Απελπισμένοι και βαρύθυμοι πασχίζουμε για κάτι άφθαρτο. Κάτι απείραχτο απ’ του χρόνου το σαράκι κι άγγιχτο απ’ της πρόσκαιρης ετούτης ζωής την αναλγησία και την απονιά. Αναζητούμε και δεν το βρίσκουμε, γιατί η αμφιβολία και η ολιγοπιστία δεν μας αφήνουν ν’ ανυψώσουμε το βλέμμα μας προς τον ουρανό και να ζητήσουμε, σαν παιδιά απ’ τον Πατέρα τους, να μας βοηθήσει στην απελπισία μας.
Το χειρότερο είναι που οι πλανεμένες ιδέες και θεωρίες της εποχής, μας έχουν επηρεάσει τόσο πολύ, που δεν αφήνουμε μ’ εμπιστοσύνη τη ζωή μας στην αγκαλιά τ’ ουρανού, που με απέραντη αγάπη και στοργή θα μας δεχθεί και θα μας ζεστάνει.
Με τον πόνο του πραγματικού πατέρα, θα μας κάνει να νιώσουμε, ως της ψυχής μας τα βαθιά, πως δε θα μας αφήσει να χαθούμε. Κι από μέσα απ’ την καρδιά μας να πιστέψουμε και να πούμε, πως οι πόνοι, οι δοκιμασίες και οι αναποδιές, που μας επισκέπτονται συχνά, δεν είναι μαχαίρια για να ματώνουν την καρδιά μας, αλλά βατήρες για άλματα προς τα πάνω και βήματα προς τα μπροστά.
