...Τώρα δηλαδή εμείς που... επιμηκυνθήκαμε, πρέπει, ας πούμε, να είμαστε χαρούμενοι; Γιατί, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν ξέρουμε πότε πρέπει να μας παίρνει η χαρά και πότε όχι. Ποιον να πιστέψει; Και τι να πιστέψει κανείς; Που όλα ακούγονται ύποπτα, που όλα φαίνονται να κρύβουν «παγίδες», που όλα δείχνουν να καμουφλάρουν και άλλα μέτρα και που όλοι μαλώνουν με όλους για το αν και κατά πόσο τα πράγματα εξελίσσονται προς την θετική κατεύθυνση, μετά την «πρόχειρη» Σύνοδο των Βρυξελλών και ενόψει της επίσημης της 25ης Μαρτίου.
Και δεν είναι που μαλώνουν τα ελληνικά κόμματα μεταξύ τους, αυτό και συνηθισμένο το ’χουμε και «παράδοση» αποτελεί και στο κάτω-κάτω της γραφής δεν μας νοιάζει κιόλας. Είναι που και χθες που έτρωγαν τα λυσιακά τους στη Βουλή οι μεν «θριαμβολογώντας» για τα αποτελέσματα και οι δε αμφισβητώντας ή και απορρίπτοντας την ωφελιμότητά τους, βγήκε εκείνος ο τύπος από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στήριξης και είπε ότι η Ελλάδα τελικώς δεν θα τη γλιτώσει την αναδιάρθρωση. Και αυτό συμβαίνει δυο-τρία εικοσιτετράωρα μετά την έκτακτη σύνοδο και μετά τη χαρά που πήραμε (πήραμε όμως;). Επειδή υποτίθεται ότι ικανοποιήθηκαν οι ελληνικές θέσεις, οι οποίες και πάλι υποτίθεται ότι είναι προς όφελος των εξελίξεων στην ελληνική οικονομία. Και κάθομαι τώρα ο απλός και αδαής πολίτης και ρωτάω: «τι στην ευχή κάνουμε ακριβώς;». Από τη μια υποτίθεται ότι πήραμε παράταση ζωής - υποθηκεύοντας βέβαια και άλλο το μέλλον, αλλά δεν βαριέσαι αυτά είναι λεπτομέρειες - και από την άλλη πάμε για αναδιάρθρωση; Δηλαδή τι κάνουμε ακριβώς; Ένα βήμα μπροστά και 15 πίσω; Ή απλά μια τρύπα στο νερό; Και, όπως λένε οι γνωρίζοντες, άπαξ και πάμε για αναδιάρθρωση η επιστροφή στη δραχμή είναι θέμα χρόνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αλλά πέραν αυτού, ας πούμε ότι η επίσημη σύνοδος της 25ης Μαρτίου επιβεβαιώνει τα όσα ελέχθησαν στην έκτακτη, τι, έτσι. Χωρίς αντάλλαγμα θα γίνουν όλα αυτά; Ε, όχι δα! Πλέον το ’χουμε ψυλλιαστεί το πράγμα, το έχουμε «σπουδάσει» και το ξέραμε καλύτερα, για να είμαστε τόσο αφελείς, ό,τι και να μας λένε. Προφανώς, προφανέστατα, όλες αυτές οι... υποχωρήσεις εκ μέρους των εταίρων θα συνοδεύονται από νέο πακέτο ή πακέτα μέτρων - άλλωστε ήδη άρχισαν να χτυπάνε τα τέλια - τα οποία ποιος θα τα φορτωθεί εντέλει; Ο συνήθης ύποπτος. Ο ελληνικός λαός. Πέρα που θα αξιοποιήσουν, λένε, τη δημόσια περιουσία, πέραν του ότι οι εταίροι μας προτείνουν να ξεπουληθούμε για να σωθούμε και πέραν του ότι μας διαβεβαιώνουν ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα που θα αφορούν στο λαό, όλοι ξέρουμε ότι στο λαό καταλήγουν.
Και ήδη άρχισαν να κυκλοφορούν τα ωραία τα μαντάτα ότι βρίσκεται προ των θυρών και νέο Μνημόνιο για την Ελλάδα μετά το 2013. Δηλαδή εμείς θα το πηγαίνουμε από Μνημόνιο σε Μνημόνιο τρέχα γύρευε μέχρι πότε, βουτηγμένοι και εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο και θα θυμόμαστε ότι προ... αμνημονεύτων υπήρχε μια χώρα που δεν είχε Μνημόνιο και ζούσε ελεύθερη. Αφήστε που παιδιά που γεννιούνται τώρα το μαύρο καιρό του Μνημονίου θα πάνε στο Δημοτικό, θα τελειώσουν το Γυμνάσιο κι ακόμα παραπέρα και θα ’ναι «παιδιά του Μνημονίου»! Άλλη ζωή δεν θα ξέρουν. Τόσο καλά.
Οπότε, τι να κάνουν και οι καταθέτες; Πάνε στις τράπεζες, σηκώνουν τα λεφτά και τα βάζουν κάτω από το στρώμα για ασφάλεια. Σου λέει μέσα στο 2010 σήκωσαν από τις τράπεζες 33 δισ. και σίγουρα έπεται και συνέχεια. Ε ρε σε κάτι... ανατομικά στρώματα που κοιμούνται οι Έλληνες!
