Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ προωθεί το περιβόητο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», με σχεδόν τελεσιγραφικούς όρους, προκειμένου να ενισχύσει, όπως λέει, τον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης» των αδύναμων οικονομιών χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Πρόκειται, όπως συνομολογούν οι περισσότεροι αναλυτές, για ένα σιδερένιο κλουβί άκρατου νεοφιλελευθερισμού, στο οποίο η Άνγκελα Μέρκελ θέλει να στοιβάξει τις 17 χώρες – μέλη της ζώνης του ευρώ, αδιαφορώντας για τις οικονομικές ιδιομορφίες και τις αντοχές των κοινωνιών της κάθε χώρας, ένα κλουβί που προβλέπει, επί της ουσίας, διαρκή λιτότητα, με σαφή την αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό, σύνταξη στα 67, ενιαία φορολογική πολιτική, υπονόμευση των κλαδικών συμβάσεων, αλλά και συνταγματική απαγόρευση για ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ.
Ήδη, έχουν εκδηλωθεί αντιδράσεις από πολλά κράτη – μέλη της ευρωζώνης, όπως από τον Αυστριακό καγκελάριο Βέρνερ Φάιμαν, ο οποίος αντιτίθεται στις προβλέψεις του Συμφώνου για τα εργασιακά, όπως το Βέλγο πρωθυπουργό Ιβ Λετέρμ, ο οποίος δεν επιθυμεί την κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, τους Ιρλανδούς που αρνούνται τη φορολογική εναρμόνιση, αλλά και τον επικεφαλής της Ευρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, ο οποίος τονίζει πως «δεν είναι σαφής η προστιθέμενη αξία αυτού του Συμφώνου».
Ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου, όντας με την «πλάτη στον τοίχο», δεν φαίνεται να έχει αντιρρήσεις – άλλωστε έχει ανάγκη τη Γερμανία για να λάβει την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ – ο δε πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί εμφανίζεται υποστηρικτής των θέσεων της Γερμανίας, καθώς όπως τονίζουν έγκυροι αναλυτές (όπως ο Π. Παπακωνσταντίνου στην «Καθημερινή») θέλει «να προστατεύσει τις εκτεθειμένες γαλλικές τράπεζες από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης και να αποτρέψει την απαγκίστρωση της Γερμανίας από το ευρώ και τον αναπροσανατολισμό της σε ρόλο αυτοτελούς παγκόσμιας δύναμης, με το βλέμμα της στραμμένο όχι τόσο δυτικά του Ρήνου, όσο ανατολικά του ποταμού Όντερ» (προς τη Ρωσία).
Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ
Ωστόσο, αυτό το Σύμφωνο ουσιαστικά σημαίνει τη δημιουργία ενός αυστηρού μονεταριστικού μηχανισμού, με καθαρώς νεοφιλελεύθερο πυρήνα, υπό τη διεύθυνση του Βερολίνου και με σαφείς στόχους τους θεσμούς του κοινωνικού κράτους και το κόστος της εργασίας...
Εκτιμάται βασίμως πως ένας τέτοιος μηχανισμός, όπως προνοείται από το Σύμφωνο, θα διασφαλίζει τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των φορέων της αγοράς, εις βάρος της κοινωνικής συνοχής και αυτό, με τη σειρά του, θα έχει ως επακόλουθο τη διεύρυνση των αδιεξόδων των λαών της Ευρώπης.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, κεντρική λογική τέτοιου είδους νεοφιλελεύθερων μηχανισμών είναι η εργασία να λάβει τη μορφή που έχει στις χώρες της Ανατολικής Ασίας – «ταϊβανοποίηση της εργασίας» – και φυσικά η προώθηση του ανταγωνισμού, μέσω της πτώσεων της αμοιβής της εργασίας και των ασφαλιστικών παροχών.
Στην Ελλάδα αυτή η στρατηγική προωθείται με τις λεγόμενες επιχειρησιακές συμβάσεις, με την «εσωτερική υποτίμηση» της τάξεως του 25%-30%, που προέρχεται από τις μειώσεις των αμοιβών στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, όπως δε τονίζουν έγκυροι αναλυτές, αν ο στόχος είναι η προσέλκυση επενδύσεων, είναι βέβαιο ότι αυτές θα κατευθυνθούν στην εκποίηση δημόσιας περιουσίας και πλούτου, όπως, εξάλλου, προανήγγειλαν οι εκπρόσωποι της Τρόικας στη γνωστή συνέντευξη που έδωσαν, καπελώνοντας την (υποτίθεται ανεξάρτητη) κυβέρνηση της χώρας.
Υπενθυμίζεται εν προκειμένω, η γνωστή ρήση του (μακαρίτη πια) συμβούλου του πρωθυπουργού Τομάζο Παντόα Σκιόπα, ο οποίος είχε δηλώσει ευθέως πως μετά από 15 χρόνια θα μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας πως θα ζουν σε μια κοινωνία ευημερίας, που σημαίνει πως το χρονοδιάγραμμα της επιβολής αυτής της σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας εκτείνεται σε βάθος χρόνου, που κυμαίνεται από 15 ή και 20 χρόνια...
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Εκτιμάται βασίμως πως η καθιέρωση διά του, γερμανικής εμπνεύσεως, «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας» ενός «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης», θα ενδυναμώσει περαιτέρω όχι μόνο τον οικονομικό αλλά, κυρίως, τον πολιτικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και – όπως επισημαίνει ο καθηγητής Μενέλαος Γκίβαλος («Παρόν»)- το Βερολίνο «επιβάλλοντας τους δικούς του συνταγματικούς όρους στην ταυτότητα και στις λειτουργίες των ευρωπαϊκών χωρών και λαών και οδηγώντας σε ελεγχόμενη χρεοκοπία τις ευρωπαϊκές περιφερειακές οικονομίες, φιλοδοξεί να πάρει μια ιστορική ρεβάνς».
Δηλαδή, να χαράξει εκ νέου τα σύνορα στην Ευρώπη όχι με όρους γεωγραφικούς, αλλά με όρους επιβολής της δικής του πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας: Οι «χαμένοι του πολέμου» θα επιβάλλουν τώρα τους όρους τους στους «χαμένους της οικονομίας», τους οποίους θα οδηγήσουν σ' ένα μοντέρνο καθεστώς νεοαποικιοκρατίας όπου η κυριαρχία δεν θα ασκείται φυσικά μέσω στρατιωτικής κατοχής, αλλά μέσω των «ουδέτερων» μηχανισμών της αγοράς, μέσω των «σιδηρών νόμων» της ελεύθερης οικονομίας, προσθέτει ο κ. Γκίβαλος.
Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ
Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο πως το Βερολίνο έχει προτείνει να υπάρχει συνταγματική δέσμευση για τον περιορισμό των ελλειμμάτων κάτω από ένα καθορισμένο ποσοστό του ΑΕΠ και αυτό – όπως συνομολογούν άπαντες - σημαίνει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική αναγνωρίζεται ως μοναδική νομιμοποιημένη πρόταση, που θα δεσμεύει το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών.
Η Αθήνα δεν έχει απορρίψει την εκδοχή της καθιερώσεως συνταγματικού κανόνα για το έλλειμμα, όπως μάλιστα δήλωσε στις 28 Φεβρουαρίου ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης πρέπει να υπάρξουν συνταγματικές ρυθμίσεις ώστε καμία κυβέρνηση στο μέλλον να μην καταστρέψει τη χώρα, υπερχρεώνοντάς την.
Ωστόσο, έντονος προβληματισμός, ο οποίος οδηγεί και σε διαφορετικές προσεγγίσεις, επικρατεί στην κυβέρνηση για την προοπτική επιβολής μιας συνταγματικής διατάξεως, βάσει της οποίας θα τεθεί όριο στο έλλειμμα και το χρέος.
Χαρακτηριστικά η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου δήλωσε ότι δεν συμφωνεί με τη λογική μίας τέτοιας διατάξεως:
«Θεωρώ ότι στο Σύνταγμα, που είναι ο κορυφαίος καταστατικός χάρτης, δεν μπορεί να αποτυπώνονται συγκυριακές ανάγκες και μάλιστα με έναν μονόπλευρο τρόπο», τόνισε και πρόσθεσε ότι έχει δημιουργηθεί στη ζώνη του ευρώ μια πλειοψηφική τάση, που λέει ότι στα θέματα αυτά πρέπει να υπάρχει ευελιξία, δηλαδή να υπάρχει όριο και μέτρο για το χρέος, αλλά τα μέσα θα πρέπει να τα επιλέγει η κάθε χώρα, ανάλογα με την παράδοσή της και την εσωτερική έννομη τάξη.
Όμως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής κρατά το θέμα ανοιχτό:
«Εφόσον τεθεί ζήτημα συνταγματικής πρόβλεψης, υπάρχει ανοιχτό θέμα προς συζήτηση για την πρόβλεψη της δημοσιονομικής ισορροπίας», σημείωσε, ο δε Γιάννης Ραγκούσης διευκρίνισε την επαύριον πως η θέση που διατύπωσε αναφέρεται μόνο στο χρέος και όχι στο έλλειμμα και δεν έχει σχέση με την πρόταση για δημοσιονομική ισορροπία που περιλαμβάνει το σχέδιο Μέρκελ.
Ο αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς έχει απορρίψει κάθε συζήτηση για αναθεώρηση του Συντάγματος, προκειμένου να μπει ως συνταγματική επιταγή ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός που ζητά η Γερμανία.
«Η χώρα δεν θα γίνει ακυβέρνητη Νομαρχία», έχει τονίσει.
Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν απορρίπτει την εκδοχή της συνταγματικής αναθεωρήσεως ώστε να περιλαμβάνεται ο δημοσιονομικός κανόνας.
Ο υπουργός της Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης, χαρακτηρίζει «ανώριμη και υπερβολική» την υπόδειξη για αναθεώρηση και υπογραμμίζει ότι η σχετική διαδικασία δεν μπορεί να ξεκινήσει πριν από το 2013, ο δε αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Θόδωρος Πάγκαλος λέει ότι το Σύνταγμα «μπορεί να αναθεωρηθεί».
Ωστόσο, έχει επισημάνει:
«Αλλά απορρίπτω διαρρήδην τη σκέψη να υπάρχει κοινοτική απόφαση να παρεμβαίνουν σε όλα τα Εθνικά Συντάγματα. Στην Ελλάδα γίνεται μια συζήτηση, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει απορρίψει αυτή την προοπτική. Η αναθεώρηση έχει νόημα αν αφορά και σε άλλα θέματα που εκκρεμούν. Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα, από αυτό που επιζητεί η κ. Μέρκελ. Δεν με είλκυε η σκέψη να αποτελεί προϋπόθεση για την ένταξη στο γερμανικό σχέδιο διάσωσης. Αυτή είναι ίσως μια καλή αφετηρία για συζήτηση. Το ναι ή το όχι».
Το τι και πώς ακριβώς θα συμβεί δεν είναι ακόμη γνωστό, αλλά για λόγους ιστορικής προβλέψεως αξίζει να θυμίσουμε μια αποστροφή της Άννας Μπενάκη, όταν στις 8 Φεβρουαρίου του 2005, ως πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωνε στον κ. Κάρολο Παπούλια ότι εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες, πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και, πάντως, η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης», είχε τονίσει.
