Διερωτάται ευλόγως κανείς σήμερα εάν η χώρα μας είναι μόνο αυτή, όπως δηλαδή την έχουν απογυμνώσει και την παρουσιάζουν τα εγχώρια και τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μια Ελλάδα της ρεμούλας, της μίζας, της παρακμής, της ανομίας, των λαδωμάτων, της μαγκιάς, του τσαμπουκά, της απάτης, της αγυρτείας και της ψευτιάς. Μια Ελλάδα που έχασε τις παραδοσιακές αξίες, τις ηθικές αρχές, τα ιδανικά και τα εθνικά οράματα και βυθίζεται καθημερινά στην οικονομική και πνευματική φτώχεια, στην διαφθορά και τη διεθνή ανυποληψία και περιφρόνηση.
Αυτή είναι η Ελλάδα και δεν σώζεται τίποτε έντιμο και αξιοπρεπές έξω από το ασφυκτικό σχήμα της πλήρους απαξίωσης; Οι μεγαλοεργολάβοι της παραδημοσιογραφίας, οι «γυάλινοι» υπουργοί και βουλευτές, οι μετρημένοι μεγαλοδικηγόροι και μεγαλογιατροί που για προσωπική τους προβολή ξημεροβραδιάζουν στα κανάλια, τα λάιφ-στάιλ περιοδικά της νεόπλουτης τιποτεφροσύνης και τα πορνοσαχλαμαρίστικα σίριαλ; Με άλλα λόγια καταντήσαμε ένας σκουπιδότοπος, μία τρύπα απάτης που καταπίνει ήθη, αξίες, ιδανικά, πνευματικές αντιστάσεις και δεν αφήνει τίποτε αλώβητο και ακέραιο; Γίναμε «ξέφραγο αμπέλι» που παρέχει ασυλία σε κάθε ανομία; Έχουν παραδοθεί τα πάντα στο χάος και στην απορρύθμιση; Κανείς δεν νοιάζεται, δεν ανησυχεί, δεν δημιουργεί σε αυτόν τον τόπο; Ή μήπως για να δεχθούμε ότι υπάρχουν πρέπει να βγουν και αυτοί στην τηλεόραση για να αποκτήσουν την «επωνυμία» τους;
Δεν γίνεται να είμαστε όλοι οι Έλληνες διεφθαρμένοι, αδιάφοροι και απάτριδες. Υπάρχουν και έντιμοι δημοσιογράφοι που δεν υποκύπτουν στις εντολές των «αφεντικών» τους, γιατροί που αρνούνται το «φακελάκι», δικηγόροι που μάχονται για το δίκαιο στα Δικαστήρια και όχι στην τηλεόραση, δάσκαλοι και καθηγητές που μοχθούν πέραν από την ψυχρή μετάδοση γνώσεων, για την ηθικοπνευματική καθοδήγηση των παιδιών περισσότερο πολλές φορές και από τους γονείς τους, καλοί αγρότες που δουλεύουν σκληρά, όπως και απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας που αγωνιούν για όσα συμβαίνουν γύρω τους και αγωνίζονται με κάθε τρόπο για το καλό αυτού του τόπου. Σίγουρα υπάρχουν επιστήμονες και άνθρωποι των γραμμάτων και τεχνών που εργάζονται αθόρυβα και δημιουργικά, όπως και ιερωμένοι που
προσεύχονται καρδιακά για τη σωτηρία του κόσμου και όχι υπό το φως των τηλεπροβολέων. Τέλος, υπάρχουν και οι πολιτικοί, έστω και μετρημένοι, που δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος, αλλά καίγονται για το καλό της χώρας, όπως πολίτες σταθεροί στις ιδέες και τα ιδανικά της φυλής.
Αυτή η άλλη Ελλάδα, των φιλότιμων και ανιδιοτελών εθελοντών που συνετέλεσε στην άριστη επιτυχία της Ολυμπιάδας του 2004, της συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους σεισμοπαθείς εντός και εκτός συνόρων, της αποκατάστασης των πληγέντων από πυρκαγιές και πλημμύρες και της ανάδειξης προσωπικοτήτων και επιστημόνων διεθνούς ακτινοβολίας. Αυτή η άλλη Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί και να προβληθεί ως υγιές πρότυπο. Σαν έθνος αείποτε αγωνιζόμενο και αναγεννώμενο δεν μας ταιριάζει να βουλιάξουμε στην ήττα και την μοιρολατρεία. Οι καιροί απαιτούν θάρρος και παρρησία για μια καινούργια αρχή. Για έναν υγιή πατριωτισμό με αυταπάρνηση και θυσίες για την αναβάθμιση και σωτηρία της πατρίδας μας, Και να μην ξεχνάμε ότι πατριωτισμός δεν σημαίνει εθνικισμός, αλλά κοινωνική και εθνική συνείδηση και ανάληψη ατομικής ευθύνης. Σημαίνει εκείνο που έλεγε ο Τζων Κένεντυ «μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα για εσένα, αλλά τι έκανες εσύ για την πατρίδα σου».
Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί αξίζει να αγωνιστούμε με θυσίες, στερήσεις και αυταπάρνηση για την εθνική μας ανασυγκρότηση. Μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση με την ανάθεση της διακυβέρνησης στους εναπομείναντες άριστους, τους έντιμους, τους ηθικούς, τους ανιδιοτελείς, τους φιλοπάτριδες μακριά από μικροκομματικά κίνητρα και ατομικά συμφέροντα. Για να μπορέσουμε, όσο είναι ακόμη καιρός, να αναδείξουμε την άλλη Ελλάδα που μας αξίζει και που τείνει να αφανισθεί.
