«Σημίτη - Σημίτη, μας έκλεισες το σπίτι!».
Τέλεια! Το παν είναι να είμαστε δημιουργικοί, πρωτότυποι και να διαθέτουμε χιούμορ.
Μέχρι τώρα ξέραμε εκείνο το παλιό άσμα που έλεγε «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου, μου το ’κλεισες το σπίτι μου». Τώρα πήγαμε στο «Σημίτη μου, Σημίτη μου», γιατί αλλάζουν και οι εποχές και τι νομίζετε; Αλλάζουν και τα πρότυπα ανδρικής ομορφιάς!..
Και τα αντικείμενα του πόθου, βεβαίως - βεβαίως. Τώρα, δεν χρειάζεται ένας ευθυτενής «Δημήτρης» για να σου κλείσει το σπίτι. Αρκεί και ένας «μπασμένος» πρώην πρωθυπουργός. Την κάνει τη δουλειά μια χαρά. Άλλωστε και οι διαδηλωτές, χίλιοι και πάνω, αυτό είχαν κατά νου, γιατί ένα άλλο σύνθημα έλεγε «τάπερμαν τα φάγαμε μαζί».
Τι να κάνει πια και ο κόσμος; Δεν ξέρει από πού να πιαστεί και πώς να εκτονωθεί. Και αφού οι κυβερνώντες αναγνωρίζουν «μόνον» ότι όσα δεινά βρήκαν τον τόπο έγιναν «μόνον» επί κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας τα προηγούμενα χρόνια - και όλα τα λοιπά από τη μεταπολίτευση και δώθε όσοι πέρασαν ήταν λευκοί ως «αθώες περιστερές» - είπε ο κόσμος να το πιάσει από παλιότερα το πράγμα, όπως πραγματικά είναι. Και ακόμη παραπίσω πάει, δηλαδή, πολύ παραπίσω, αλλά πού να τους βρουν τώρα τους κυρίως υπεύθυνους. Αν και ορισμένοι από αυτούς, από τους συμμετέχοντες, ως «αιωνόβιοι» της πολιτικής, ακόμα στα μέσα και στα έξω είναι και ζητούν και τα ρέστα.
Παράλληλα, ο Γιώργος Παπανδρέου χθες... θύμωσε. Θύμωσε που του έβγαλαν στη φόρα ότι είχε έρθει σε συνεννόηση με τον Στρος Καν πολύ πριν ξεκινήσει επίσημα η διαδικασία για δανεισμό μέσω τρόικας, έχοντας, ας πούμε, «ψιλοκανονίσει» την κατάσταση, προκειμένου η χώρα να πάει σε δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Διότι τότε ακόμη που έκανε τη συζήτηση με τον Στρος Καν ούτε μηχανισμός στήριξης υπήρχε ούτε τρόικα υπήρχε ούτε τίποτα. Τα τρία κακά της μοίρας μας, μας βρήκαν μετά. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όμως, με τους γνωστούς ανά την Υφήλιο επαχθείς όρους δανεισμού, υπήρχε έτη και έτη...
Ουσιαστικά πάνω στο... θυμό, παραδέχτηκε ότι πράγματι είχε προ πολλού έλθει σε συνεννόηση με τον Mr Δ.Ν.Τ. για δανεισμό της χώρας και συνόδευσε την παραδοχή με ένα ξέσπασμα του τύπου: «Όταν κινδυνεύει η χώρα μου, με όλους θα μιλήσω» και «από όλους θα ζητήσω», θα προσθέταμε εμείς.
Εκείνο, πάντως, που είναι, έτσι άξιο περιέργειας, είναι αυτό το «κενό μνήμης» που παρουσιάζει ο πρωθυπουργός. Ο οποίος λέει και ξαναλέει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση φυγομάχησε και εγκατέλειψε την εξουσία και «ξεχνάει» ότι επί ενάμιση και πλέον χρόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως αξιωματική αντιπολίτευση τότε, ζητούσε σταθερά και αδιάλειπτα να γίνουν εκλογές. Ήταν μια «καραμέλα» που πιπιλιζόταν επί καθημερινής βάσης σχεδόν και ήταν η επωδός κάθε δήλωσης που γινόταν για οιοδήποτε θέμα. Γι’ αυτό μήπως είναι ανησυχητικό αυτό το «κενό μνήμης» που παρουσιάζει ο πρωθυπουργός και μήπως πρέπει να πάει να το κοιτάξει, γιατί, όσο να ’ναι, περνάνε και τα χρόνια. Αν και αυτό το πράγμα να θυμάται κανείς επιλεκτικά και να ερμηνεύει τα πράγματα όπως θέλει είναι από τα γενικά χαρακτηριστικά των πολιτικών, οπότε ή η νόσος δεν είναι σοβαρή ή είναι επιδημική και θα πρέπει κάποτε να λάβουμε μέτρα «καραντίνας» κατά της συγκεκριμένης συνομοταξίας.
Κατά τα λοιπά, είμαι περίεργη αν την επόμενη φορά διαδηλώσουν, ας πούμε, έξω από το σπίτι του Γ. Παπανδρέου, τι σύνθημα θα φωνάζουν που θα κάνει και ρήμα. Επίσης, με επιφύλαξη το λέω, αλλά δεν θεωρώ ότι απέχει και πολύ από την αλήθεια, νομίζω ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν πρέπει να στενοχωρήθηκε και πάρα πολύ που τα «ψάλανε» έξω από το σπίτι του Σημίτη. Ε, τι λέτε;
«Σημίτη μου, Σημίτη μου, μου το ’κλεισες το σπίτι μου, μου το ’κανες οικόπεδο, γιατί είσαι ομορφόπαιδο»!!!
