Συμπληρώνονται εφέτος είκοσι πέντε χρόνια ακριβώς από τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε, του αείμνηστου Σουηδού πολιτικού που σφράγισε με την πολιτική του ιδιοφυία τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας του. Άξιος διάδοχος του Ταγκέ Ερλάντερ (πρωθυπουργός 1951-1969), διετέλεσε επί δεκαεφτά χρόνια αρχηγός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (1969-1986) και πρωθυπουργός επί δώδεκα χρόνια (1969-1976 και 1982-1986). Χαρισματικός πολιτικός με διεθνή ακτινοβολία, διακρινόταν για την ευγλωττία, την πνευματική του ευστροφία και το καυστικό του χιούμορ. Στα προεκλογικά debates οι αντίπαλοί του δεινοπαθούσαν. Γι' αυτό, εκτός από φανατικούς φίλους, είχε και πολλούς εχθρούς. Οι στρατιωτικοί, οι αστυνομικοί και οι άνθρωποι της αγοράς δεν έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπό του.
Ο Πάλμε είναι ένας από τους αρχιτέκτονες του σημερινού κοινωνικού κράτους πρόνοιας της Σουηδίας. Η national pansion (κατώτερη εθνική σύνταξη), διασφαλίζει και στον πλέον δύσμοιρο Σουηδό πολίτη συνθήκες για μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή. Γι' αυτό στη σκανδιναβική αυτή χώρα το φαινόμενο της επαιτείας είναι ανύπαρκτο. Τα προηγμένα εθνικά συστήματα υγείας και παιδείας, τα σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι υψηλού επιπέδου τηλεπικοινωνίες, η αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και προπάντων το περίφημο κράτος πρόνοιας φέρουν τη σφραγίδα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που κυβέρνησε τη δημοκρατική αυτή χώρα κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα.
Για τους πολιτικούς του αντιπάλους, ο Πάλμε ήταν αλαζών και υπερόπτης, για τους απλούς πολίτες όμως ήταν προσηνής και ευπροσήγορος. Όταν ταξίδευε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς-κάτι που έκανε συχνά-συζητούσε με τους συνταξιδιώτες του χωρίς να δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής των Σαλβαντόρ Αλλέντε και Φιντέλ Κάστρο, αλλά και σφοδρός επικριτής της επέμβασης των Σοβιετικών στην Πράγα το 1968, του καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία, της καταπίεσης των μαύρων στη Νότια Αφρική και της ανάμιξης των Η.Π.Α. στον βιετναμέζικο πόλεμο. Κάποιοι πίστευαν ότι είναι κομμουνιστής. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ένας συνεπής σοσιαλδημοκράτης.
Ο Πάλμε ήταν βαθύτατα ανθρωπιστής και δημοκράτης, με απόλυτο σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Συμμετείχε στην κοινωνική ζωή της Στοκχόλμης ως ένας απλός πολίτης και κυκλοφορούσε συχνά στην πόλη χωρίς την προσωπική του φρουρά. Την άγνοια του κινδύνου που διέτρεχε την πλήρωσε ακριβά. Το χέρι του στυγερού δολοφόνου του έκοψε τη νήμα της ζωής του τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 1986 σε κάποιο δρόμο της σουηδικής πρωτεύουσας, την ώρα που επέστρεφε με τη γυναίκα του από τον κινηματογράφο στο σπίτι. Την αποφράδα εκείνη ημέρα δεν έχασε μόνο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Σουηδίας το χαρισματικό αρχηγό του και η Σουηδία τον εμπνευσμένο ηγέτη της αλλά και η Ευρώπη έναν οραματιστή, η παρουσία του οποίου στη σημερινή κοινωνικοοικονομική κρίση θα ήταν πολύτιμη.
Ύποπτοι για τη δολοφονία του θεωρήθηκαν ένας τριαντατριάχρονος, μια ομάδα Κούρδων και ένας άνεργος αλκοολικός Σουηδός. Ωστόσο, ο τελευταίος, αν και είχε ομολογήσει λίγο πριν πεθάνει ότι αυτός σκότωσε τον Πάλμε, μετά από ολιγόμηνη φυλάκιση αφέθηκε ελεύθερος, γιατί δεν βρέθηκαν σε βάρος του ενοχοποιητικά στοιχεία. Άλλωστε, ούτε το όπλο του φόνου βρέθηκε μέχρι σήμερα.
