Αν οι μακρινοί μας απόγονοι π.χ. το έτος 3010 μ.Χ. έβαζαν στο χρόνο-τηλεσκόπιό τους την εποχή μας θα κουνούσαν, πιθανόν, το κεφάλι τους με οίκτο γιατί θα έβλεπαν τους προγόνους τους (εμάς) να λύνουν τις διαφορές τους όπως και οι άνθρωποι π.χ. το έτος 1010 μ.Χ. ή και παλαιότερα καταφεύγοντας στη χρήση κάθε μορφής βίας είτε για να επιλύσουν διαφορές μεταξύ κρατών είτε διαφορές μεταξύ κοινωνικών ομάδων (ταξική πάλη) είτε και μεταξύ ατόμων.
Η βία ως έννοια και ως φαινόμενο έχει αναλυθεί επαρκώς τόσο στην κοινωνική της διάσταση όσο και σε άλλες πλευρές της. Ήδη ο Έγκελς τη θεωρεί μαμή της Ιστορίας* και μαμές της ίδιας της βίας μπορεί μεταξύ άλλων να θεωρηθούν η αδικία και η ανισότητα.
Οι διάφορες μορφές βίας (πόλεμοι κρατών, εμφύλιοι σπαραγμοί, αιμοσταγή καθεστώτα, κρατική βία, ενδοσχολική βία, ενδοοικογενειακή βία, ψυχολογική βία κ.ο.κ.) αποτελούν συστατικό στοιχείο της πορείας μας προς την ωρίμανση. Της πορείας μας προς εποχές μη-βίας τότε που η έννοια του ακραίου ανταγωνισμού θα έχει παραχωρήσει τη θέση της στην άμιλλα για τους κοινούς συλλογικούς στόχους και οι άνθρωποι θα έχουν υπερβεί την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό τους όντας βαθιά συνειδητοποιημένοι ως πολίτες. Δηλαδή στο πολύ μακρινό μέλλον.
Μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι να πορευόμαστε έχοντας πάντοτε κατά νου ότι είμαστε φορτωμένοι με ατέλειες τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο ταλαντευόμενοι διαρκώς μεταξύ λογικού και θυμικού.
Μέχρι τότε οι ισχυροί της γης, που καθορίζουν τις τύχες του κόσμου, θα επιβάλλουν με το στανιό τις εξελίξεις (όπως τώρα στη Βόρεια Αφρική και πέριξ όπου πετιούνται τα παλιά πιόνια σαν λεμονόκουπες για να μπουν άλλα στη θέση τους) και οι ηγεσίες κάθε φονταμενταλισμού θα εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται την άγνοια του πολίτη που στερείται πρόσβασης σε κρίσιμη γνώση, θα τον χειραγωγούν με ποικίλους τρόπους και θα τον στρέφουν με πρόσχημα διάφορα ιδεολογήματα τον ένα εναντίον του άλλου, την μια ομάδα ενάντια στην άλλη.
Άλλωστε είναι χαρακτηριστική και συχνά επαναλαμβανόμενη και στη χώρα μας η εκδήλωση ακραίων μορφών βίας όπως π.χ. στον αθλητικό χώρο ο οποίος έχει εμπορευματοποιηθεί πλήρως και σε σημαντικές θέσεις του οποίου έχουν αναρριχηθεί στοιχεία που κινούνται στα όρια της νομιμότητας και πιο πέρα.
Γι΄ αυτό πολλά αθλητικά γεγονότα από γιορτές εκτόνωσης μετατρέπονται σε χώρους οργανωμένων και κατευθυνόμενων επιθέσεων του πιο χυδαίου-ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός- «οπαδισμού» ενάντια πολλές φορές σε αθώους και ανυπεράσπιστους πολίτες ή αθλητές και χρησιμοποιούνται αυτές οι επιθέσεις είτε για παίγνια με το «Στοίχημα» είτε για επικάλυψη πολιτικών γεγονότων και αποπροσανατολισμό είτε για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία κάποιου ελλειμματικού προέδρου.
Δυστυχώς το ζήτημα της βίας στα γήπεδα σχετίζεται περισσότερο με νέους ανθρώπους οι οποίοι βιώνοντας μεγάλα αδιέξοδα, που επιτείνονται λόγω της πολλαπλής κρίσης, αποτελούν εύκολη ζύμη για να πολλαπλασιασθεί η λογική του φασίζοντος «χουλιγκανισμού» που συμπαρασύρει πολλά παιδιά στην παραβατικότητα ή και σε εγκληματικές πράξεις στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου και φυσικά λανθασμένου δρόμου για την ενηλικίωση που στην ουσία συνιστά για αυτά την, σχεδόν, βέβαιη «οδό της απωλείας».
Φυσικά ο πλούσιος πρόεδρος ενός μεγάλου και ιστορικού σωματείου όπως ο Ολυμπιακός αντί να πυροδοτεί φαινόμενα όπως αυτά που παρακολουθήσαμε στον ποδοσφαιρικό αγώνα με τον Παναθηναϊκό θα ήταν πολύ προτιμότερο να χρηματοδοτεί τις σπουδές άξιων νέων που αγωνίζονται σκληρά στα «γήπεδα» των Επιστημών και οι οποίοι είναι προσηλωμένοι στο δημιουργικό τους έργο, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες».
Νέοι όπως ο Μανώλης Καμβυσέλλης από τη Λέσβο που βραβεύτηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ ως ο καλύτερος νέος επιστήμονας για τις έρευνές του στο ανθρώπινο γονιδίωμα ή όπως ο μαθητής από το Λιτόχωρο που σάρωσε τα διεθνή βραβεία Μαθηματικών και προσκλήθηκε στο ΜΙΤ. Νέοι που δίνουν και το τελευταίο κβάντο της ενέργειάς τους για να εξοστρακισθούν οι ασθένειες και η φτώχεια από τον πλανήτη.
Η αλήθεια είναι ότι όσο δύσκολο είναι να πεισθούν οι νεαροί που «χουλιγκανίζουν» να ακολουθήσουν το δύσβατο δρόμο της σκληρής προσπάθειας και της υψηλότερης στόχευσης στη ζωή τους το ίδιο ή και ακόμη πιο δύσκολο είναι ορισμένοι πλούσιοι άνθρωποι να βάλουν το χέρι στην τσέπη τους και να διαθέσουν χρήματα για να υποστηριχθούν τα νιάτα εκείνα που αφιερώνονται και θυσιάζουν όλη τους τη ζωή στη μελέτη και στην έρευνα.
Αυτή η δυσκολία των εχόντων (υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις και στην πόλη μας) να προσφέρουν μέρος από το μεγάλο περίσσευμα του πλούτου τους, ως ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης, αποτελεί, μάλλον, αρχαία συνήθεια εκ της οποίας προέκυψε και η γνωστή ρήση του Ευαγγελίου περί καμήλας και Παραδείσου.
Προφανώς, κάποιοι εξ αυτών προτιμούν-όχι τυχαία- να ηγούνται παρααθλητικών δραστηριοτήτων πυροδοτώντας αρκετές φορές εκδηλώσεις ανεξέλεγκτης τυφλής βίας και μηδενισμού (τον οποίο νομιμοποιούν λόγω οικονομικής ισχύος μαζί με τα ύποπτα κέρδη τους) παρά να καταγράφονται στη συλλογική συνείδηση των κοινωνιών ως σύγχρονοι μαικήνες, ως φωτισμένοι χορηγοί των Τεχνών και των Επιστημών. Κι αυτό είναι πράγματι κρίμα κι άδικο...
* Ο Δημήτρης Νούλας είναι χημικός
* Προφανώς όταν λέμε Ιστορία δεν εννοούμε μόνο την αφήγηση των ιστορικών γεγονότων, αλλά και την αναζήτηση και ερμηνεία των αιτίων που προκαλούν τα γεγονότα αυτά, ορίζοντας, ως ιστορικά, εκείνα που θεωρούνται καθοριστικά για την πορεία του ανθρώπου.
