Σ’ αυτή τη χώρα, όποτε υπήρχε εθνική συνεννόηση οι Έλληνες μεγαλούργησαν. Έκαναν το ακατόρθωτο. Έκαναν πράγματα που καμιά χώρα στον κόσμο δεν μπόρεσε να πετύχει. Βέβαια τέτοιες περιπτώσεις στην ιστορία αναφέρονται λίγες. Γιατί οι περισσότερες ήταν διχαστικές. Που οδήγησαν σε τραγωδίες και εθνικές καταστροφές. Σε αποτυχίες αμυντικών και απελευθερωτικών αγώνων. Σε εμφύλιους σπαραγμούς, που κατέστρεψαν τον τόπο, διαιώνισαν το μίσος και διέλυσαν την εθνική συνοχή.
Γιατί όμως συνέβησαν όλα αυτά; Γιατί το κάθε κόμμα, η κάθε παράταξη, η κάθε ιδεολογία ήθελε να επιβάλλει τις δικές της απόψεις. Τις δικές της αρχές. Που κρατούσαν μακριά τους Έλληνες από ένα κοινό σχέδιο δράσης στις δύσκολες στιγμές της πατρίδας.
Και αυτή δεν είναι η γνώμη ενός απλού πολίτη. Είναι η μαρτυρία της ιστορίας. Είναι ακόμα η σύγχρονη πολιτική πρακτική. Που καταδεικνύει περίτρανα την ασυνεννοησία του πολιτικού μας κόσμου. Αυτή που κινδυνεύει να μας ρίξει στο βάραθρο της χρεοκοπίας και της πτώχευσης.
Δυστυχώς, οι ταγοί του έθνους δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το παρελθόν. Γι’ αυτό και χορεύουν τον ίδιο σκοπό: Της κομματικής ιδιοτέλειας, του ψεύδους και της υποκρισίας.
Απαξίες που ευθύνονται για τον πλήρη ευτελισμό της πολιτικής μας ζωής. Αυτή που θέτει το κομματικό συμφέρον υπεράνω του εθνικού. Αυτό που απαιτεί την εθνική συνεννόηση. Που θα απέτρεπε το σημερινό ηθικό και οικονομικό αδιέξοδο.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν προϊόν του διαχρονικού ψεύτικου προεκλογικού και αντιπολιτευτικού λόγου. Που βασίζεται στα απατηλά συμπεράσματα των ανεκδιήγητων κομματικών συνεδρίων. Που διαρκώς επαγγέλλονται νέες αρχές και νέα ξεκινήματα, τα οποία εκ βάθρων θα ξαναστήσουν το διαλυμένο κράτος.
Δυστυχώς, τίποτα από τα εξαγγελόμενα κάθε φορά δεν γίνεται. Και δεν γίνεται, γιατί προσκρούει στην αντίδραση του πελατειακού κράτους και των οργανωμένων συντεχνιακών συμφερόντων. Και έτσι η χώρα πηγαίνει διαρκώς από το κακό στο χειρότερο. Σ’ αυτόν τον κατήφορο μεγάλη συμβολή έχει, επίσης, η αδιαφάνεια και η διαφθορά που μαστίζει την ελληνική κοινωνία.
Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να αισθάνεται υπερήφανος γι’ αυτήν την κατάσταση. Μια κατάσταση, η οποία θα έπρεπε να διορθωθεί εδώ και χρόνια. Για να μην πάρει τη σημερινή της μορφή. Τη μορφή εθνικής κρίσης. Που διαρκώς βουλιάζει το κράτος. Πώς όμως; Αν οι πολιτικοί μας κουβέντιαζαν και συμφωνούσαν σ’ ένα πρόγραμμα κοινής δράσης. Πού θα απέτρεπε τα γενόμενα. Τα ολέθρια και πολύ καταστροφικά για τον τόπο μας.
Και τώρα τι θα πρέπει να κάνουμε για να προλάβουμε τα χειρότερα; Να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε πριν πολλά χρόνια. Να συμμορφώσουμε αυτόν τον τόπο. Να τον νοικοκυρέψουμε. Με τη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων. Γιατί μόνον αυτή μπορεί να μας σώσει. Για να μην οδηγηθούμε σε εθνικές τραγωδίες. Γιατί μια ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση θα επιφέρει και την αδυναμία άμυνας και προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων. Και αυτό θα πρέπει να αποτελεί το α και το ω της πολιτικής μας συμπεριφοράς. Γιατί η κομματική ιδιοτέλεια, η μοναχική πολιτική και το πολιτικά αλάθητο, είναι πρακτικές που ιστορικά οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές.
Επιτέλους, ας σταματήσουμε τον ολισθηρό δρόμο της ασυνεννοησίας και ας διδαχθούμε λιγάκι από τη μακρινή και πρόσφατη ιστορία μας. Για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη που μας οδήγησαν στη δημιουργία χαμένων πατρίδων.
Γι’ αυτόν τον λόγο, κύριοι της πολιτικής, αφήστε κατά μέρος τις δογματικές σας συνταγές και κινηθείτε αμέσως προς την κατεύθυνση της εθνικής συνεννόησης. Αυτό είναι απαίτηση της ιστορίας μας. Το φωνάζει δυνατά το αίμα των αθάνατων προγόνων μας. Που θυσιάστηκαν για τη λευτεριά της Ελλάδας. Για να είναι η πατρίδα μας πάντα όρθια και δυνατή. Και αυτή πρέπει να είναι η μόνιμη φροντίδα μας. Για να το πετύχουμε χρειάζεται εθνική συνεννόηση. Αυτό επιβάλλεται και σήμερα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Να βρούμε τη συνισταμένη επίλυσης των οικονομικών μας προβλημάτων. Να εξυγιάνουμε το κράτος, βρίσκοντας τις δικαιότερες λύσεις. Για να σωθεί η πατρίδα μας. Η Ελλάδα μας. Όλα τ’ άλλα είναι τίποτα μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Γιατί, σήμερα, δεν διακυβεύεται μονάχα η οικονομία, που μπορεί να ξαναγίνει, αλλά και η εθνική μας ανεξαρτησία. Η απώλεια εθνικού χώρου. Ο οποίος, αν χαθεί δεν ξαναποκτάται. Όπως πολύ σωστά δήλωσε σε μια συνέντευξή του ο καθηγητής κ. Μαρκεζίνης.
Ας κινηθούμε λοιπόν γρήγορα και χωρίς κανέναν δισταγμό προς την κατεύθυνση αυτή.
