Αυτή η λυσσαλέα αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς, μου θύμισε εκείνο το ανέκδοτο που λέει ότι, «όταν στο βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια»...
Το θύμα αυτής της μάχης που γίνεται, υποτίθεται για την αναβάθμισής της δημόσιας υγείας, είναι σε μόνιμη βάση ο ασφαλισμένος, δηλαδή όλοι μας.
Πού ακριβώς έγκειται η διαφορά τους είναι δύσκολο να το διευκρινίσει κανείς. Στη σύγκρουση επιχειρημάτων όλοι φαίνεται να έχουν δίκιο, σε σημείο που ο πολίτης στέκεται μπερδεμένος και αποπροσανατολισμένος μπροστά στον κυκεώνα αυτών των επιχειρημάτων που προβάλλει η κάθε πλευρά. Η τηλεοπτική δημοσιογραφία κάνει ό,τι μπορεί για να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση για τους δικούς της σκοπούς. Αποπροσανατολισμένος πολίτης σημαίνει άτομο που, προσπαθώντας να βγάλει άκρη για το τι γίνεται σε βάρος του, μένει κολλημένο στο βλακοκούτι που το λέμε τηλεόραση.
Το αποτέλεσμα είναι, όλοι να εμφανίζονται σαν σωτήρες μας που θα μας βγάλουν από τα αδιέξοδα του «Εθνικού Συστήματος Υγείας».
Να πω τη μαύρη αλήθεια δεν κατάλαβα ακόμα - και δεν είμαι ο μόνος - ποιος έχει δίκιο: Το υπουργείο Υγείας που θέλει να επιβάλει - με την αυταρχικότητα που το χαρακτηρίζει τελευταίως – την πολιτική οικονομιών των έξαλλων δανειστών μας, ή οι γιατροί και φαρμακοποιοί που προσπαθούν να περισώσουν τα κεκτημένα τους;
Και οι δυο πλευρές διατείνονται ότι στόχος τους είναι η βελτίωση του Συστήματος Υγείας και η καλύτερη εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων. Όλοι τους σκέφτονται πώς θα μας προσφέρουν καλύτερη περίθαλψη με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται όλο και χειρότερη...
Αυτή η κατάσταση δεν είναι σημερινή. Κρατάει χρόνια, με συνέπεια να υποβαθμίζεται το Σύστημα σε όλο του το εύρος, να συρρικνώνεται το κοινωνικό κράτος, καθώς μειώνονται συνεχώς οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση, την Υγεία, και την Πρόνοια και σε τελική ανάλυση να την πληρώνει ο πολίτης - ο μόνος που δεν φταίει – του οποίου η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μηδενίζεται.
Το υπουργείο λέει ότι με τις μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης θίγονται κατεστημένα συμφέροντα και γι΄αυτό υπάρχουν αντιδράσεις. Ο επιστημονικός κόσμος από την πλευρά του προσπαθεί να αποδείξει ότι τα μέτρα που επιβάλλονται θα υποβαθμίσουν ακόμα περισσότερο την περίθαλψη των ασφαλισμένων πολιτών και κατηγορούν το υπουργείο ότι δεν δέχεται ουσιαστικό διάλογο για τα προβλήματα αυτά.
Και οι δυο πλευρές χρησιμοποίησαν μέχρι τώρα ως «πολιορκητικό κριό», εναντίον αλλήλων, την αγανάκτηση του κόσμου η οποία, σου λένε, πού θα πάει, ο κόσμος θα ξεσπάσει και θα ανατρέψει τα σχέδια της Κυβέρνησης, σύμφωνα με τους ευσεβείς πόθους των γιατρών. Ενώ η Κυβέρνηση από την πλευρά της ελπίζει ότι η οργή των ασφαλισμένων πολιτών θα αφήσει αυτή αλώβητη και θα στραφεί κατά των γιατρών και των φαρμακοποιών, οπότε θα αναγκαστούν να τερματίσουν τις κινητοποιήσεις τους.
Και οι δυο επιδιώκουν να φέρουν τον πολίτη στα έσχατα όρια αντοχής και ανοχής του, ο καθένας για δικούς του λόγους. Η θέση μας ως θυμάτων βολεύει και τις δυο πλευρές. Άσχετα με το ποια θα επικρατήσει τελικά, τα θύματα – εμείς δηλαδή – θα παραμείνουμε θύματα ενός συστήματος που οδηγήθηκε στη διάλυση και στο χάος εξαιτίας κακών χειρισμών, κακοδιαχείρησης και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.
Είναι βλέπετε πάντα η ίδια παλιά ιστορία να εξωθείται ο λαός στη θέση του θύματος για να βγουν κάποιοι - χρησιμοποιώντας τον - από τα αδιέξοδά τους. Να σας τη θυμίσω:
- Ξέρεις σ΄εταξα!
- Τι;
- Στον «΄Αγιο». Να καλογερέψεις!
- Πώς αυτό;
- Να, θαλασσοπνιγόμουν και την κρίσιμη στιγμή σκέφτηκα να σε τάξω κι έτσι σώθηκα!
- Και γιατί δεν έταξες τον εαυτό σου και έταξες εμένα;
- Ξέρω ‘γω; Ετσι μούρθε!...
Δεν γνωρίζω ποιος και αν θα σωθεί τελικά απ΄αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι πάλι εμείς οι «άμαχοι» θα την πληρώσουμε. Διότι η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους είναι ως γνωστόν μέσα στο πρόγραμμα της Τρόικας. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται σταδιακά αφού χρόνο με το χρόνο μειώνονται οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση και την υγεία. Καθώς η υποβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας συνεχίζεται, οι ιδιωτικές δαπάνες για την Υγεία και την περίθαλψη έχουν εκτιναχθεί στο 60% τουλάχιστον από 45% που ήταν πριν τέσσερα – πέντε χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος καταφεύγουν αναγκαστικά στον ιδιωτικό τομέα περίθαλψης, αφού τα νοσοκομεία υποβαθμίζονται καθημερινά από την έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού καθώς και από διάφορες άλλες αιτίες.
Όσο για το ΙΚΑ ειδικότερα, καθώς μετατρέπεται σ΄εναν υδροκέφαλο Οργανισμό με την ένταξη χιλιάδων νέων ασφαλισμένων, δεν πρόκειται να σταματήσει να ταλαιπωρεί τον κόσμο.
Φυσικά, όσο ο απλός πολίτης δεν θα έχει πρόσβαση στο Σύστημα Υγείας, τόσο θα αναγκάζεται να στραφεί στην ιδιωτική περίθαλψη σε βάρος της τσέπης του και της ποιότητας ζωής του. Δηλαδή ο πάσχων πολίτης θα εξακολουθήσει να πληρώνει πάσχοντας και να πάσχει πληρώνοντας ένα πάσχον σύστημα χωρίς καμιά απολαβή.
