Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο φόβος και γι΄ αυτό η κυβέρνηση προσπαθεί να κυνηγήσει τους… «τζαμπατζήδες» και αρχίζει τα πρόστιμα και την «ποινικοποίηση» του «δεν πληρώνω», για να τρίξει τα δόντια. Φοβάται την εξάπλωση. Το φαινόμενο «ντόμινο» και σε άλλες μη… πληρωτέες κατηγορίες.
«Αλλωστε, πάντα υπάρχει ο φόβος, ότι κάπου, κάποια στιγμή, άσχετη ίσως, θα ανάψει μία «σπίθα» η οποία θα προκαλέσει μία η γενική κοινωνική αναταραχή, ως αποτέλεσμα των δυσβάσταχτων μέτρων και των διαρκών πιέσεων που δέχεται η ελληνική κοινωνία.
Και μπορεί, να υπάρχουν κλαδικές και συνδικαλιστικές αντιδράσεις με τη μορφή κινητοποιήσεων και απεργιών, αλλά στην πραγματικότητα οι Ελληνες πολίτες, μέχρις στιγμής, μάλλον «εύκολα» έχουν καταπιεί όλες τις δέσμες των μέτρων που έχουν φέρει τα πάνω - κάτω στην καθημερινότητά τους και στον προγραμματισμό της ζωής τους. Οπότε, πάντοτε μένει ως ζητούμενο το «φιτίλι» που πιθανώς κάποιος, κάποια στιγμή θα ανάψει, προκαλώντας γενική ανάφλεξη.
Μέχρι τώρα και επίσημα τουλάχιστον το κίνημα «δεν πληρώνω» δεν είχε σαφές κομματικό καπέλο.
Είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε μέσα από την αγανάκτηση των πολιτών κυρίως για το θέμα των εξωφρενικά υψηλών αντιτίμων των διοδίων. Όταν όλα γύρω κατεβαίνουν, τα διόδια ανεβαίνουν ασταμάτητα και χωρίς καμία αιδώ. Και, απ΄ ό,τι φαίνεται επεκτείνεται και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και, κανείς δεν ξέρει και πού αλλού μπορεί να εδραιωθεί ως αντίληψη - αντίσταση, στα όσα συμβαίνουν και θα συμβούν.
Όμως η ιδέα, και ως αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, έχει σίγουρα καταστεί ελκυστική, και μάλιστα για κόμματα, μικρότερα, που προτιμούν τον «κλεφτοπόλεμο» με διάφορα μέσα και σε διάφορα κοινωνικά μέτωπα, αν και φυσικά ποτέ δεν το παραδέχονται ευθέως. Αν λοιπόν το «δεν πληρώνω» αποκτήσει και «πολιτικό καβούκι» και μπει από την πίσω πόρτα στο Κοινοβούλιο, τότε η επέκτασή του θα πρέπει να θεωρείται μάλλον ως δεδομένη και ο έλεγχός του μάλλον ως αδύνατος.
Δεν είναι τυχαίο, ότι και οι αγρότες στις υπό εξέλιξη κινητοποιήσεις τους στο στόχαστρο έχουν βάλει τα διόδια για να δείξουν την αντίδρασή τους στον δικό τους κλάδο. Ω της ειρωνείας, για τους κρατούντες και τους… εργολαβούντες, τα διόδια έχουν καταστεί ήδη σήμα κατατεθέν της κοινωνικής και λαϊκής διαμαρτυρίας απέναντι σε όλα και μοχλός πίεσης για όλα. Ετσι, οι αγρότες από κει που παλιότερα έκλειναν τους δρόμους για να διατρανώσουν τα αιτήματά τους και να πιέσουν για ικανοποίησή τους, τώρα ανοίγουν τους δρόμους για να περνάνε οι πολίτες χωρίς να πληρώνουν και να διαμαρτύρονται οι ίδιοι. Και προφανώς δείχνουν τον δρόμο και σε άλλες συντεταγμένες κοινωνικές ομάδες, και όχι μεμονωμένους πολίτες να αναγάγουν σε σημείο διαμαρτυρίας και πίεσης τις μπάρες των διοδίων. Και, ποιος μας λέει ότι το «κίνημα» πιο… καθοδηγούμενο πλέον, δεν μπορεί να επεκταθεί επί παραδείγματι και στα σούπερ - μάρκετ, ή σε διάφορες «κοινωφελείς υπηρεσίες» που δια το κοινόν όφελος μας γδέρνουν κανονικά και με τον νόμο. Μην ξεχνάμε, ότι πριν αρχίσει αυτή η δικαιολογημένη καθ΄ όλα, ιστορία με τα διόδια, είχαν εμφανιστεί εκείνα τα μεμονωμένα κρούσματα, των ρομπέν των σούπερ - μάρκετ, που δεν εξαπλώθηκε βέβαια, αλλά, έδωσε ένα «στίγμα», ιδιαίτερα σημαντικό.
Οι της κυβέρνησης και ενώ η Μέρκελ στην Ε.Ε. θέλει να περάσει, για μια ακόμη φορά το δικό της με νέα επαχθή μέτρα, συλλήβδην πλέον και στην Ελλάδα βρίσκονται πάλι οι της τρόικας για την τέταρτη δόση με τα σενάρια περί νέων περικοπών να φουντώνουν, σπεύδουν να ισχυριστούν ότι άλλα μέτρα δεν θα πάρουν. Θα πάρουν βέβαια, αλλά φοβούνται τις κοινωνικές αντιδράσεις, σε μια φάση που γιατροί και φαρμακοποιοί σέρνουν το χορό, οι αγρότες μπαίνουν στο παιχνίδι, οι των μαζικών μέσων μεταφοράς πιέζουν και οι δικηγόροι εξακολουθούν να απέχουν.
Το κοινωνικό καζάνι κοχλάζει, πότε θα τινάξει το καπάκι στον αέρα και θα ξεχυθεί ασυγκράτητο, είναι το ερώτημα και ο φόβος των κυβερνώντων.
