Σε τιτανομαχία εξελίσσεται η πολιτική σύγκρουση στην Αίγυπτο ανάμεσα σε εκατομμύρια εξεγερμένους πολίτες, που ζητούν την άμεση απομάκρυνση από την εξουσία τού επί τριάντα χρόνια τυράννου της χώρας Χόσνι Μουμπάρακ και του στρατιωτικού καθεστώτος από την άλλη, το οποίο αρνείται να παραδώσει την εξουσία. Η μόνη επιτυχία της μεγαλειώδους εξέγερσης του αιγυπτιακού λαού μέχρι στιγμής είναι ότι ο Χόσνι Μουμπάρακ ως πρόσωπο είναι ήδη τελειωμένος. Υποχρεώθηκε να βγει ο ίδιος στην τηλεόραση και να δηλώσει ότι δεν θα είναι υποψήφιος για... έκτη (!) συνεχή πενταετή θητεία στις προεδρικές εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για τον Σεπτέμβριο.
Αυτό είναι σίγουρα ένα κέρδος, αλλά δεν σηματοδοτεί φυσικά το τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος της Αιγύπτου, ούτε τον εκδημοκρατισμό της. Αντιθέτως, όσο περνούν οι μέρες βλέπουμε όλο και πιο μεθοδικές προσπάθειες του καθεστώτος να παραμείνει στην εξουσία και να καθορίσει αυτό τις εξελίξεις, καταπνίγοντας ουσιαστικά την εξέγερση και ακυρώνοντας το βασικό της αίτημα - την ειρηνική ανατροπή του ολοκληρωτικού καθεστώτος και τη μετάβαση σε μια δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης.
Ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Αιγύπτου, Ομάρ Σουλεϊμάν, τον οποίον ο Μουμπάρακ διόρισε αντιπρόεδρο και στον οποίο σχεδιάζει να παραδώσει τη μεταβατική εξουσία, είναι... πολύ χειρότερος από τον ίδιο τον Μουμπάρακ! Ο Σουλεϊμάν θεωρείται τυφλό όργανο του Ισραήλ και των Η.Π.Α. και ορκισμένος εχθρός τόσο των Παλαιστινίων όσο και των ισλαμιστών.
Σε περίπτωση που ο Ομάρ Σουλεϊμάν διοργανώσει τις εκλογές, είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι αυτές θα είναι νοθευμένες και το αποτέλεσμά τους χαλκευμένο, ώστε να ξαναδώσει την εξουσία στο ήδη κυβερνών κόμμα.
ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ
Όπως στην περίπτωση της Τυνησίας, έτσι και στην περίπτωση της Αιγύπτου έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική εξέγερση, αυθόρμητη, χωρίς πολιτική καθοδήγηση, παρά τις προσπάθειες διάφορων πολιτικών ομάδων να υπερτονίσουν και να υπερμεγεθύνουν τον όποιο μικρό και ασήμαντο ρόλο έπαιξαν, αν έπαιξαν, στην εξέγερση η οποία αιφνιδίασε τους πάντες.
Το πολιτικό δυστύχημα είναι ότι ακριβώς επειδή η εξέγερση δεν έχει κανενός είδους πολιτική ηγεσία, δεν έχει ούτε πολιτικούς στόχους ενταγμένους σε κάποιο πρόγραμμα ανατροπής του καθεστώτος και αντικατάστασής του με κάτι άλλο συγκεκριμένο, ούτε πολιτικούς ηγέτες που ως προσωπικότητες θα κατακτούσαν το σεβασμό και την εμπιστοσύνη του αιγυπτιακού λαού και θα τον συσπείρωναν γύρω τους.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι δυνατότητες αυτής της εξέγερσης να μετεξελιχθεί σε επανάσταση είναι εξαιρετικά περιορισμένες αντικειμενικά. Αυτό ενισχύει το υφιστάμενο στρατιωτικό καθεστώς και αυξάνει τις πιθανότητες να ελέγξει τελικά αυτό την κατάσταση.
Το βλέπουμε ήδη από τις αντιδράσεις του. Ενώ στην αρχή παρέλυσε από το σοκ και αντέδρασε με το ένστικτο των δικτατοριών, στέλνοντας δηλαδή την αστυνομία να αιματοκυλήσει τους διαδηλωτές και να σκοτώσει εκατοντάδες από αυτούς και ετοιμάζοντας το στρατό για να προχωρήσει στην εξόντωση δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία, στη συνέχεια άλλαξε τακτική.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Μόλις το καθεστώς διαπίστωσε ότι οι διαδηλωτές δεν είχαν στόχο να καταλάβουν την εξουσία με τη βία, εισβάλλοντας στο Προεδρικό Μέγαρο και στα κρίσιμα υπουργεία και μόλις πείστηκε ότι οι ισλαμιστές Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είχαν κάνει κανενός είδους προετοιμασία για ισλαμική επανάσταση, συνειδητοποίησε ότι είχε μεγάλα περιθώρια επιβίωσης, παρά τα εκατομμύρια λαού που διαδήλωναν εναντίον του στο Κάιρο και τις άλλες πόλεις της Αιγύπτου.
Απέσυρε, έτσι, την αστυνομία από τις διαδηλώσεις - και όταν λέμε αστυνομία στην Αίγυπτο πρέπει να ξέρουμε ότι εννοούμε ένα μηχανισμό καταστολής απίστευτης έκτασης: τα Σώματα Ασφαλείας περιλαμβάνουν... ένα εκατομμύριο (!) άτομα, με τα ΜΑΤ να ανέρχονται σε... 150.000 άνδρες!!!
Επίσης, ο αιγυπτιακός στρατός αναπτύχθηκε με τα τανκς του στο Κάιρο και τις άλλες μεγάλες πόλεις, καταλαμβάνοντας ουσιαστικά όλα τα στρατηγικά τους σημεία, εμφανιζόμενος όμως σε έναν σχιζοφρενικό πολιτικό ρόλο και παριστάνοντας δήθεν μια «ουδέτερη δύναμη» ανάμεσα στους διαδηλωτές και το καθεστώς.
Αυτό είναι κυριολεκτικά παρανοϊκό και συνιστά μια απίστευτης έκτασης πολιτική εξαπάτηση: αφού το καθεστώς της Αιγύπτου είναι στρατιωτική δικτατορία, δικτατορία δηλαδή βασισμένη στο στρατό, πώς είναι δυνατόν ο στρατός, που η δικτατορία είναι δική του, να εμφανίζεται ως... «ουδέτερος»;
Παρ’ όλα αυτά, το καθεστώς πέτυχε να καλλιεργήσει αυταπάτες αυτού του είδους στους Αιγύπτιους διαδηλωτές, με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, μάλιστα, να επαναλαμβάνουν άκριτα, μάλλον, παρά συνειδητά αυτές τις αφελείς πολιτικές εκτιμήσεις.
Η «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ» ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Μετά από αυτά, το καθεστώς εξαπέλυσε εναντίον των διαδηλωτών τεράστιο αριθμό συμμοριών, που αποτελούνται από αστυνομικούς και στρατιωτικούς με πολιτικά και αφοσιωμένα μέλη του κυβερνώντος κόμματος, βοηθούμενους από μαχαιροβγάλτες του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ότι όχι διαδηλωτές, αλλά αστυνομικοί άνοιξαν τις πόρτες των φυλακών και απελευθέρωσαν δεκάδες χιλιάδες αποβράσματα της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων θανατοποινιτών κακούργων!
Η αστυνομία αποσύρθηκε βάσει σχεδίου από τα συνήθη αστυνομικά της καθήκοντα και εξαπέλυσε όλον αυτόν τον εσμό των συμμοριτών του καθεστώτος και των κακοποιών εναντίον τόσο των διαδηλωτών, όσο και των κατοίκων. Μπαίνουν σε σπίτια και σε μαγαζιά, ληστεύουν, κλέβουν, βιάζουν, σφάζουν, πυρπολούν!
Στόχος τους να προκαλέσουν εικόνα χάους και να τρομοκρατήσουν τα μεσαία και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα της Αιγύπτου, υποβάλλοντάς τους την ιδέα ότι, αν πέσει το καθεστώς Μουμπάρακ, η ζωή τους θα γίνει κόλαση εγκληματικότητας και ανομίας.
Με απίστευτο κυνισμό, ο ίδιος ο Χόσνι Μουμπάρακ δήλωσε κατόπιν στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC ότι... βαρέθηκε πια την εξουσία και θέλει να παραιτηθεί, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να το κάνει, γιατί, όπως βλέπουμε, η Αίγυπτος θα βυθιστεί στο χάος, αν αυτός παραιτηθεί!!!
Δεν είναι χάος, δηλαδή, αυτό που προκαλεί η παραμονή του, με τους εκατοντάδες νεκρούς, τις χιλιάδες τραυματίες από την αστυνομική βία και τη δράση των συμμοριών του καθεστώτος, αλλά θα είναι «χάος» η επικράτηση της δημοκρατίας...
ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ Η.Π.Α. ΚΑΙ Ε.Ε. ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΛΥΣΗ
Το καθεστώς Μουμπάρακ είναι αποφασισμένο να θυσιάσει το πρόσωπο του άχρηστου και γέρου αρχηγού του, αλλά να κρατήσει την εξουσία με όλα τα μέσα. Έχει σκοπό να σφάξει χιλιάδες κόσμο, χρησιμοποιώντας στην αρχή τις συμμορίες του και στη συνέχεια την αστυνομία, ίσως και το στρατό, αν παραστεί ανάγκη.
Για το σκοπό αυτό, το καθεστώς έχει στρέψει τους δολοφόνους συμμορίτες του εναντίον των ξένων δημοσιογράφων. Καθ’ υπόδειξη των πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών της Αιγύπτου, οι κατσαπλιάδες μαχαιροβγάλτες του καθεστώτος επιτίθενται εναντίον δημοσιογράφων, τους καταστρέφουν τις κάμερες, τους αρπάζουν τις φωτογραφικές μηχανές, εισβάλλουν στα ξενοδοχεία που μένουν ή στα γραφεία των μεγάλων πρακτορείων ειδήσεων και τηλεοπτικών δικτύων στο Κάιρο. Αστυνομικοί μπαίνουν στα δωμάτια των ξενοδοχείων τους μόλις οι δημοσιογράφοι βγαίνουν για ρεπορτάζ και τους κλέβουν όλο το δημοσιογραφικό εξοπλισμό που έχουν αφήσει στα δωμάτιά τους - εννοείται και όσα χρήματα ή αντικείμενα αξίας έχουν εκεί!
Στόχος τους είναι να τρομοκρατήσουν τους ξένους δημοσιογράφους και να τους διώξουν από την Αίγυπτο, ώστε να μπορούν έπειτα στη συνέχεια να προχωρήσουν ανενόχλητοι στην ανθρωποσφαγή των διαδηλωτών, χωρίς μάρτυρες τα διεθνή μέσα ενημέρωσης που έχουν κάνει τεράστια πολιτική ζημιά στο καθεστώς, διασύροντάς το σε όλον τον πλανήτη και αποκαλύπτοντας στην παγκόσμια κοινή γνώμη την εγκληματική φύση του.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά η κυβέρνηση Ομπάμα ήρε την ασυλία του δικτάτορα Μουμπάρακ και ο ίδιος ο πρόεδρος των Η.Π.Α. τον κάλεσε να αρχίσει αμέσως τώρα τη διαδικασία παράδοσης της εξουσίας και μετάβασης σε δημοκρατικό καθεστώς, φοβούμενος ότι αν ο Αιγύπτιος τύραννος προσπαθήσει να παραμείνει στην εξουσία με σφαγές, το πιθανότερο είναι ότι η Αίγυπτος θα απειληθεί με ξέσπασμα ισλαμικής επανάστασης κατά το πρότυπο του Ιράν, το 1979.
Την άμεση έναρξη της διαδικασίας μετάβασης σε δημοκρατικό καθεστώς ζήτησαν με κοινή τους δήλωση και οι ηγέτες των πέντε μεγαλύτερων χωρών της Ε.Ε. - Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Ιταλίας, Ισπανίας.
Ο Μουμπάρακ, όμως, παρέμεινε ασυγκίνητος από τις πιέσεις αυτές. Κανένας ηγέτης δικτατορικού καθεστώτος, όσο δουλόφρων και αν είναι προς τους Αμερικανούς, δεν υπακούει στις απαιτήσεις της Ουάσινγκτον, όταν οι Η.Π.Α. απαιτούν την παραίτησή του, ακόμη και αν γνωρίζει ότι ο Λευκός Οίκος έχει τη δυνατότητα, μέσω των άφθονων πρακτόρων του στις τάξεις των ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών του αιγυπτιακού στρατού, να προκαλέσει «εσωτερικό πραξικόπημα» στο στράτευμα και να απομακρύνει τον Μουμπάρακ.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΥΛΑΕΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
Όσο κυλούν οι μέρες και παρά τα εκατομμύρια των διαδηλωτών, το καθεστώς κατορθώνει να μην υποχρεωθεί να παραδώσει την εξουσία, μεγαλώνει ο κίνδυνος η τεράστια αυτή λαϊκή εξέγερση να εγκλωβιστεί τελικά από το καθεστώς και να μην οδηγήσει στην αλλαγή που ποθούν οι Αιγύπτιοι. Να μην υπάρξει, δηλαδή, τίποτα περισσότερο από την απομάκρυνση του προσώπου του απεχθούς Χόσνι Μουμπάρακ - της... «αγελάδας που γελάει», όπως ήταν το παρατσούκλι του.
Η απαλλαγή από τον Μουμπάρακ είναι αναπότρεπτη, όχι όμως και η ανατροπή του καθεστώτος. Η ούτως ή άλλως εξαιρετικά αδύναμη αιγυπτιακή αντιπολίτευση αποδείχθηκε παντελώς ανίκανη να αναλάβει την πολιτική ηγεμονία των αυθόρμητα εξεγερμένων μαζών και να εκφράσει πολιτικά τις επιθυμίες, τα αιτήματα και τη μαχητικότητά τους.
Καμία πολιτική προσωπικότητα της αντιπολίτευσης δεν αναδείχθηκε μέσα από αυτά τα κολοσσιαία συλλαλητήρια - και οι ευκαιρίες αυτές είναι κάθε φορά ιστορικά μοναδικές. Δεν επαναλαμβάνονται.
Ιδιαιτέρως απογοητευτικός υπήρξε ο Μοχάμεντ Ελ Μπεραντέι, ο τιμηθείς το 2005 με βραβείο Νομπέλ Ειρήνης τέως πρόεδρος της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας, τον οποίον οι Αμερικανοί προσπάθησαν να στηρίξουν ως μεταβατικό πρόεδρο, αλλά αποδείχθηκε «πολιτική νούλα».
